LOVE POSITIONS พิษสวาท นิยาย บท 91

พิษสวาท | ตอนที่ 90 | เซอร์ไพรส์ที่ไม่ต้องการ

"โอเค งั้นเดี๋ยวผมเอาสัญญาซื้อไปให้" ร่างสูงพูดทิ้งท้ายไปเพียงเท่านั้น ก่อนที่เขาจะรีบเข้าไปอาบน้ำแต่งตัวทันที

หลังจากตะวันรีบสวมใส่เสื้อผ้าตามเดิม และทำความสะอาดเนื้อตัวของเธอ รวมไปถึงเริ่มทำความสะอาดห้องครัว

หลังจากที่ทำขนมจนเปื้อนไปหมด

และเมื่อเธอทำเสร็จแล้วเดินออกมาเธอก็สวนกับรันเวย์ที่กำลังจะออกไปข้างนอกพอดี

"ฉันต้องไปทำงานด่วนนิดหน่อย" รันเวย์ขยับสูทที่ฟุ้งไปด้วยน้ำหอมประจำกายของเขาและกำลังจะเดินผ่านคนตัวเล็กไป แต่แล้วเขาก็หยุดและเดินกลับมาหาเธอก่อนจะก้าวขาออกไปข้างนอก

"แต่ถ้าฉันกลับดึกมาก..เธอก็ขึ้นไปนอนรอบนห้องเลยนะ..เข้าใจไหม?" เจ้านายหนุ่มพูดทิ้งท้ายไว้เพียงเท่านั้น แต่ก็ไม่ลืมที่จะเดินเข้ามาลูบหัวเด็กสาวเบา ๆ

"เข้าใจค่ะ" ตะวันพยักหน้ารับพร้อมกับเดินออกไปเปิดประตูส่งเขาถึงด้านหน้าบ้าน

หลังจากที่รันเวย์ขับรถออกไปจากบ้าน ตะวันก็กำลังจะกดรีโมทเพื่อปิดประตูรั้วบ้านทันที หลังจากประตูบ้านปิดสนิท

ตะวันก็เดินรดน้ำต้นไม้รอบ ๆ บ้านไปเรื่อย ๆ เพราะตั้งแต่พี่ตาลล้มป่วยและมีปัญหาต่าง ๆ เข้ามาสารพัดเรื่อง เธอก็แทบจะไม่มีเวลาได้ดูแลพวกต้นไม้เหล่านี้เลย...

หลังจากที่ยืนรดน้ำไปรอบ ๆ บ้านราว ๆ เกือบ 15-20 นาทีได้ จู่ ๆ เสียงกดกริ่งหน้าบ้านก็ดังขึ้นอีกครั้ง

"คุณรันลืมอะไรรึเปล่านะ?" ตะวันรีบกดปิดน้ำสายยางและเดินออกไปที่หน้ารั้วบ้านทันที แต่ทว่าคนที่กดกริ่งคือผู้หญิงหน้าตาดีคนหนึ่งเลย

"สวัสดีค่ะ คุณมาหาใครเหรอคะ?" ตะวันยกมือไหว้เธอไปตามมารยาท เพราะผู้หญิงตรงหน้าดูจะแก่กว่าเธอแน่ ๆ

"ที่นี่ใช่บ้านคุณรันเวย์ใช่ไหม?" เธอเอ่ยถามขึ้นเสียงเรียบ

"ใช่ค่ะ" ตะวันตอบไปตามตรงโดยไม่ได้คิดอะไร

"ฉันมาหาคุณรันเวย์!"ผู้หญิงตรงหน้าพูดขึ้นและมองไปในตัวบ้านเล็กน้อย

"คุณรันเพิ่งจะออกไปทำงานเมื่อสักครู่เลยค่ะ" ตะวันตอบกลับไปอย่างสุภาพ

"แล้วเขาจะกลับเมื่อไหร่?" สาวคนเดิมถามกลับเสียงแข็ง

"เรื่องนี้หนูก็ไม่ทราบค่ะ..ยังไงคุณลองโทรถามคุณรันเวย์ดูไหมคะ" ตะวันพยายามควบคุมสติและตอบกลับไป แม้ว่าในใจเธอจะเริ่มรู้สึกแปลก ๆ กับการมาของผู้หญิงคนนี้ขึ้นมาบ้างแล้ว

"แล้วเธอเป็นใครงั้นเหรอ?" เธอถามพร้อมกับมองตะวันแบบหัวจรดเท้า ซึ่งสภาพของตะวันในตอนนี้มันก็ไม่น่ามองสักเท่าไร

"หนูเป็นแม่บ้านนะคะ" ตะวันตอบกลับไปทันที

"อ้อ..คนใช้" หญิงสาวหน้าสวยคนนั้นเอ่ยขึ้น

"ค่ะ" ตะวันหน้าเสียไปเล็กน้อย แต่เธอก็เลือกที่จะยิ้มรับความเป็นจริง

"งั้นฉันจะรอคุณรันเวย์ข้างในบ้าน.....รีบเปิดประตูสิ" หญิงสาวมองไปที่ประตูรั้วและออกคำสั่งใส่ตะวันทันที

"เอ่อ..." ตะวันลังเลใจที่จะเปิดรับ เพราะเธอไม่รู้ว่าผู้หญิงตรงหน้าเป็นใคร

"นี่เธอ...สรุปเธอจะให้ฉันยืนรออีกนานไหม?" หญิงสาวกระแทกเสียงใส่ตะวันเล็กน้อย

"…." เด็กสาวทำอะไรไม่ได้เลยจริง ๆ เพราะถ้าผู้หญิงตรงหน้าเป็นแขกคนสำคัญของคุณรันเวย์ เธอก็กลัวว่าจะทำให้เจ้านายต้องเดือดร้อนไปด้วย

"ได้ค่ะ" ตะวันพยักหน้าพร้อมกับเดินไปเปิดประตูเรียนเชิญหญิงสาวแปลกหน้าคนดังกล่าวทันที

"เชิญค่ะคุณ.." ตะวันผายมือเชิญหญิงสาวซึ่งเธอมาพร้อมกับกระเป๋าลากใบใหญ่

"เดี๋ยวยกเข้าไปเก็บในบ้านให้ทีนะ" หญิงสาวเอ่ยขึ้นและทิ้งกระเป๋าของเธอเอาไว้ด้านหน้ารั้วในทันที ซึ่งตะวันก็ได้แต่ยืนงง ๆ และจำใจทำตามคำสั่งของคนแปลกหน้าไป แม้จะไม่รู้เลยว่าเธอเป็นใครก็ตาม

หญิงสาวหน้าคมผมยาวดำสลวยคนนั้นเดินสำรวจไปรอบ ๆ บ้านอยู่นานพักใหญ่ ก่อนที่เธอจะเดินผ่านเข้ามาในบ้าน

"เปล่านะคะ หนูแค่เห็นว่าคุณรอนานแล้วแต่คุณรันก็ยังไม่กลับมาสักที" ตะวันหน้าเสียเล็กน้อย เพราะไม่คิดว่าจะพูดไม่เข้าหูเธอเข้าแบบจัง ๆ

"ฉันจะรอที่นี่เป็นวันเป็นคืน มันก็เรื่องของฉัน!" หญิงสาวหันไปตอบด้วยน้ำเสียงที่ไม่พอใจ แต่ยังไม่ทันที่เธอจะพูดจบเสียงรถก็ดังกระหึ่มอยู่ด้านหน้าบ้าน ประตูเลื่อนเปิดเองอัตโนมัติ

"งั้นหนูขอตัวไปปิดประตูบ้านก่อนนะคะ" ตะวันรีบก้มหน้าก้มตาเดินออกไปต้อนรับรันเวย์เช่นทุก ๆ วัน เผื่อว่าเขาจะมีเอกสารหรือของให้ช่วยถือเข้าไปในบ้าน

ทางด้านรันเวย์

หลังจากที่ขับรถเข้ามาจอดในบ้านเสร็จ เขาก็รีบหยิบทิชชูเปียกมาเช็ดตามใบหน้าและลำคอทันที ก่อนจะก้าวลงจากรถและถุยหมากฝรั่งทิ้งไป

และเมื่อหันหน้ามาก็เจอกับตะวันที่ยืนรอเจออยู่พอดี

"บอกให้นอนก่อนไง จะรอทำไม?" ร่างสูงที่ฟุ้งไปด้วยกลิ่นเหล้าแทบจะอาบได้ เดินเข้าไปหาเด็กสาวพร้อมกับโผเข้ากอดเธอทันที

ฟุ่บ!

"เอ่อ คุณรันอย่าเพิ่งค่ะ" ตะวันพูดขึ้นอย่างตกใจ เธอรีบผลักเขาออกอย่างสุดแรง เพราะกลัวว่าแขกผู้หญิงคนนั้นจะเดินตามออกมาเห็นเข้า

"นี่เธองอนที่ฉันกลับดึกเหรอไง?" รันเวย์ขมวดคิ้วอย่างตกใจกับท่าทีแปลก ๆ ของตะวัน แต่เขาก็ไม่ได้ดุอะไรเธอ

"ไม่ใช่ค่ะ! คุณรันอย่าเพิ่งสิ! คือมีคนมารอเจอคุณที่บ้าน....และรอนานมากแล้ว" ตะวันรีบบอกกับเขาไป แต่รันเวย์ก็เอาแต่จะจู่โจมเข้ากอดรัดฟัดเธอ โดยที่ไม่รู้อะไร..

"ใคร?" ร่างสูงถามกลับไปอย่างงุนงง

"ก็คนที่คุณเคยให้คำสัญญาเอาไว้...แล้วก็ทิ้งกันไปยังไงละคะ?" หญิงสาวนิรนามคนนั้นพูดขึ้นเสียงดัง

"….ไข่มุก?" รันเวย์หันกลับไปตามเสียงนั้นทันที

"ฉันคิดไว้อยู่แล้ว ว่าเธอคงไม่ใช่แค่คนใช้ธรรมดา ๆ แน่" หญิงสาวเหลือบมองไปทางตะวันด้วยแววตาอาฆาตเล็กน้อย