ลุ้นรักคุณแม่ตัวแสบ นิยาย บท 11

ด้วยความพยายามที่จะรักษาอาชีพการงานของเธอเอาไว้ ทิฟฟานี่รีบเอื้อมมืออกไปคว้ามือของผู้จัดการเองไว้ “เรายังไม่ได้ตกลงกันเหรอคะ? รูปนั้นต้องถูกตัดต่อ รูปนั้นไม่ใช่ฉันจริง ๆนะคะ ฉันไม่ได้ทำแบบนี้ คนอื่นจะไปสรุปได้ยังไงว่ารูปนี้เป็นรูปของฉันจริง ๆ โดยไม่ได้ถามฉันก่อน?” เธอคร่ำครวญในขณะที่น้ำตาไหลลงมาตามใบหน้าของเธอ ให้ความรู้สึกสงสารและทำให้ใจอ่อน โธ่ ใบหน้าอันไร้เดียงสาของเธอมีแต่จะทำให้ทุกคนคิดถึงภาพที่พวกเขาเพิ่งเห็นบนหน้าจอเท่านั้น

“เราเสียใจจริง ๆ คุณจอร์แดน ไว้ค่อยคุยกันคราวหน้านะ” ผู้จัดการดึงมือของเธอออก และออกคำสั่งกับเจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัย “ใครก็ได้ช่วยส่งคุณจอร์แดนออกไปที และเรียกเก็บค่าเสียหายที่ทำให้จอภาพได้รับความเสียหายจากเธอด้วย”

เจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยสองสามคนก้าวออกมาและบอกให้ทิฟฟานี่ออกไป สีหน้าของพวกเขาแสดงออกถึงความเยาะเย้ยและดูถูก

ทิฟฟานี่ไม่อาจทนกับท่าทางหยาบคายที่มีเธอได้ เธอถูกเลี้ยงดูมาในฐานะทายาทผู้สืบทอดของตระกูลจอร์แดน ซึ่งได้รับการปฏิบัติด้วยความเคารพและชื่มขม เธอไม่เคยรู้สึกอับอายมากขนาดนี้มาก่อนในชีวิตเธอ

ไม่ว่าเธอจะรู้สึกเกลียดมันมากแค่ไหน เธอก็ไม่มีทางเลือกอื่นนอกเสียจากเอามือปิดหน้าออกไปด้วยความอับอาย เมื่อเธอออกไปจากห้องจัดงานแล้ว สีหน้าที่น่าสงสารและเวทนาก็เปลี่ยนเป็นสีหน้าอาฆาตแค้นแทน

มันเป็นใคร? เธอต้องรู้ให้ได้ เธอต้องการให้มันตาย!

ขณะที่จิตใจของเธอตกอยู่ในห้วงความคิด รูปร่างเพรียวสวยในชุดสีเขียวเข้มก็เดินมาหาเธอ ผู้หญิงคนนั้นมีริมฝีปากสีแดงสด เดรสที่เธอสวมพลิ้วไหวเมื่อเธอเดิน เธอสวยและน่าดึงดูดจริง ๆ

เธอคือ ชาร์มิน จอร์แดน นั่นเอง

ทิฟฟานี่สลัดความคิดที่วุ่นวายออกไปเมื่อเธอเห็นชาร์มินเดินเข้ามาใกล้เธอมากพอ ทันใดนั้นเอง เธอก็เข้าใจทุกสิ่งทุกอย่าง

“เป็นฝีมือเธอใช่ไหม? เธอเป็นคนเอาภาพขึ้นบนจอ! เธอหลอกให้ฉันส่งรูปเปลือยให้เธอใช่ไหม?!”

“มีปัญหาอะไรเหรอ ถ้าฉันเป็นคนทำ?” ชาร์มินหัวเราะเยาะ เธอเท้าเอวขณะที่ยืนอยู่อย่างภูมิใจต่อหน้าทิฟฟานี่ เธอไม่ได้สนใจจะหลีกหนีจากคำกล่าวหา

สิ่งนี้ผลักทิฟฟานี่ให้จนมุม ดวงตาของเธอแผดเผาด้วยความโกรธ เป็นชาร์มิน เธอเป็นแฮ็กเกอร์ที่เป็นตัวต้นเหตุของเรื่องวุ่นวายนี้จริง ๆ ด้วย

ทิฟฟานี่ไม่สนใจภาพลักษณ์ของเธออีกต่อไปแล้ว เธอกรีดร้องผ่านไรฟันที่ขบกันแน่น “ชาร์มิน จอร์แดน เธอเป็นน้องฉันนะ! เธอร้ายกาจขนาดนี้ได้ยังไง?! ฉันอยากให้ทุกคนได้รู้ความจริง ฉันอยากให้ทุกคนได้รู้ว่าเธอร้ายกาจแค่ไหน!”

“โถ่ ได้เลย ไปเลยสิ เธอเองก็พยายามฆ่าฉัน แต่ฉันรู้ เธอไม่อยากให้ความจริงถูกเปิดเผย เธอเลยติดสินบนฉันด้วยภาพเปลือยของเธอไง เธอบอกทุกคนเรื่องตัวเลือกสองตัวเลือกที่เธอได้รับ และการที่เธอเลือกส่งภาพเปลือยแทนการขอโทษด้วยก็ได้ ฉันมีข้อมูลสื่อทั่วทั้งประเทศ เธอเลือกได้ตามสบายเลย” ชาร์มินพูดอย่างไม่ใส่ใจ พลางเลื่อนดูโทรศัพท์ของเธออย่างไม่ได้สะทกสะท้านต่อผู้หญิงที่อยู่ตรงหน้าเธอเลย

“แก...” ทิฟฟานี่สั่นไปทั้งร่างด้วยความโกรธ เธอพูดไม่ออกโดยสิ้นเชิง

ใครจะไปคิดว่าชาร์มินจะรู้วิธีสกปรกที่ใช้จัดการกับเธอด้วย? ความจริงควรถูกเปิดเผย

เมื่อสังเกตว่ามีคนอยู่ใกล้ ๆ พวกเธอ สีหน้าที่ชั่วร้ายของทิฟฟานี่ก็ถูกแทนที่ด้วยสีหน้าอันอ่อนโยนทันที จู่ ๆ น้ำตาก็ไหลออกมาอีกครั้ง “พี่ไม่รู้ว่าเธอกำลังคิดอะไรอยู่... พี่ไม่เคยทำแบบนี้กับเธอเลย! เธอสร้างเรื่องโกหกให้พี่ได้ยังไง?” ทิฟฟานี่สะอึกสะอื้นราวกับเธอถูกรังแก “พี่รู้มาตลอดว่าเธออิจฉาพี่ และนั่นคือเหตุผลว่าทำไมเธอถึงปล่อยรูปถ่ายต่อหน้าทุกคน เธออยากมาแทนที่พี่ใช่ไหม? ถ้าเธอมาขอพี่ด้วยตัวเอง พี่ยินดีจะยกโอกาสนี้ ตำแหน่งนี้ให้กับเธอ! ทำไมเธอต้องทำลายชื่อเสียงของพี่ด้วย?”

เมื่อเธอเห็นน้ำตาของทิฟฟานี่ เวโรนิก้าก็เดินมาหาพวกเธอทันที “นั่นสิ ทิฟฟานี่มีจิตใจดี แล้วทำไมเธอถึงต้องทำร้ายกันถึงขนาดนี้ด้วย?” เธอเย้ยหยัน “ตระกูลจอร์แดนเลี้ยงเธอมาเสียข้าวสุกจริง ๆ!”

“เธอเป็นลูกที่ถูกรับเลี้ยงมาไม่ใช่เหรอ? เธอไม่ได้ถูกโมเดลลิ่งฝึกฝนมาด้วย เธอคิดว่าเธอมาทำอะไรที่นี่?” อะมีเลีย จอร์แดนดูถูก

คนอื่น ๆ ต่างถอนหายใจออกมาด้วยความดูถูกชาร์มิน

“มันน่าขายหน้าไม่ใช่เหรอที่ใคร ๆ ต่างก็คิดว่าทุกวันนี้พวกเขาจะมาออดิชั่นกับชาแนลก็ได้?

“ตัวแทนต้องเป็นคนที่ไม่มีที่ติและสวย เธอแต่งตัวจัดเกินไป เธอคงคิดว่านี่เป็นการออดิชั่นของวิคตอเรีย ซีเคร็ท”

“ใครก็ได้ที่มีหน้าที่รับผิดชอบส่วนนี้ช่วยบอกให้เธอออกไปหน่อยได้ไหม? เธอทำให้ทุกคนต้องเสียเวลา” ผู้คนเริ่มบ่น

ผู้จัดการมองไปที่ชาร์มินอย่างปรามาส “ทำไมถึงมีชื่อเพิ่มเติมในรายชื่อได้? เจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัย พาเธอออกไป”

“ดิฉันขอเวลาแค่นาทีเดียวเท่านั้นค่ะ” ชาร์มินพูดพึมพำเสียงแผ่วเบา ไม่มีโอกาสหยุดเมื่อเธอเดินขึ้นไปบนเวที

ไม่มีใครเชื่อเธอ เจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยขวางเธอไม่ให้ก้าวไปข้างหน้า

“ออกไป! อย่าทำให้เราเสียเวลา เราไม่เหมือนเธอที่เที่ยวเดินไปทั่วไม่ทำอะไร เวลาของเรามีค่าไม่เหมือนกับเธอ”