ลูกชายของประธาน....เรียกฉันหม่ามี๊？！ นิยาย บท 1468

เสี่ยวเป่าถือสมุดแบบฝึกหัดเข้าไปในห้องหนังสือ แล้วเรียกพ่อตัวเองเสียงใสว่า: "แด๊ดดี้"

จิ้นเฟิงเฉินเงยหน้าขึ้น พอเห็นลูกชายตัวเองมา แววตาและน้ำเสียงของเขาก็อ่อนโยนขึ้นมาทันที: "มีอะไรหรือเปล่าครับ?"

"ผมมีโจทย์ข้อหนึ่งที่ทำไม่เป็น แด๊ดดี้ช่วยสอนผมหน่อยได้ไหมครับ?"

เสี่ยวเป่ากลัวว่าจะรบกวนการทำงานของเขา

"ได้อยู่แล้วครับ" จิ้นเฟิงเฉินยื่นมือไปหาเขา "ให้แด๊ดดี้ดูหน่อยนะ"

เสี่ยวเป่าดีใจมาก รีบเปิดสมุดแบบฝึกหัดบนโต๊ะ แล้วชี้ข้อที่ไม่เป็น พูดว่า: "ข้อนี้ผมทำไม่เป็นน่ะครับ"

จิ้นเฟิงเฉินกวาดตามองโจทย์ปัญหาพวกนี้ หยิบดินสอขึ้นมาแล้วเขียนพรวดอย่างเร็ว

เสี่ยวเป่ามองดูอย่างตั้งใจ

เสี่ยงสื้อสื้อเดินเข้ามา เห็นสีหน้าสองพ่อลูกที่ตั้งใจมาก ภายใต้แสงที่สาดส่องลงมาบนใบหน้าที่คล้ายกันของพวกเขา เธอก็อดไม่ได้อมยิ้มอย่างพอใจ

สองพ่อลูกนี้ ขนาดสีหน้าที่แสดงออกมายังเหมือนกันเลย

เธอเดินย่องเข้าไปเบาๆ และเห็นบนกระดาษคิดเลขที่มีตัวเลขอยู่เต็มไปหมด เธอก็รู้สึกเวียนหัวขึ้นมาทันที

เธอรู้จักทุกตัวเลขเลย แต่พอรวมกันแล้ว เธอก็ไม่รู้จักแล้วล่ะ

เห็นเสี่ยวเป่าตั้งใจมาก เจียงสื้อสื้อเลยอดไม่ได้ถามไปว่า: "เสี่ยวเป่า ลูกเข้าใจเหรอ?"

เสี่ยวเป่าได้ยินแล้วก็เงยหน้าขึ้นมองเธอ ดวงตากลมโตใสกริ๊งคล้ายลูกองุ่น "ครับ! เข้าใจครับ"

"จริงเหรอ?"

แม้จะรู้ว่าเขาฉลาดมาก แต่สามารถเข้าใจกระบวนการแก้ไขโจทย์ปัญหาของจิ้นเฟิงเฉินได้ เจียงสื้อสื้อก็อดไม่ได้ประหลาดใจ

"เสร็จแล้ว" จิ้นเฟิงเฉินแก้ไขโจทย์ปัญหาเสร็จ ก็หันหน้าไปมองเสี่ยวเป่า กระตุกยิ้มเล็กน้อย "มีตรงไหนที่ไม่เข้าใจไหม?"

เสี่ยวเป่าชี้ไปที่สูตรการคิดหนึ่งในนั้นอย่างไม่ลังเล แล้วพูดว่า: "ไม่เข้าใจตรงนี้ครับ"

จิ้นเฟิงเฉินอธิบายช้าๆ แล้วถามด้วยน้ำเสียงอ่อนโยนว่า: "เข้าใจหรือยัง?"

เสี่ยวเป่าพยักหน้า "เข้าใจแล้วครับ"

จิ้นเฟิงเฉินเปิดดูโจทย์ข้ออื่น เห็นว่าทำไปแล้วเกือบครึ่ง และคำตอบก็ยังถูกทั้งหมดด้วย

"ทำเองหมดเลยเหรอ?" จิ้นเฟิงเฉินถาม

เสี่ยวเป่าพยักหน้า "ครับ"

"ทำไมถึงอยากทำโจทย์คณิตศาสตร์โอลิมปิกล่ะ?"

"เพราะอาทิตย์หน้าผมจะเข้าแข่งขันคณิตศาสตร์โอลิมปิกครับ"

ได้ยินคำตอบที่แน่วแน่ขนาดนี้ เจียงสื้อสื้อก็ถามอย่างแปลกใจว่า: "เมื่อกี้ลูกบอกหม่ามี๊ว่าเบื่อถึงได้ทำโจทย์พวกนี้ไม่ใช่เหรอ?"

"ใช่ครับ เพราะเบื่อ" เสี่ยวเป่าพูด "ผมเบื่อถึงได้เข้าร่วมการแข่งขันครับ"

เจียงสื้อสื้ออดไม่ได้หัวเราะออกมา "ถ้าคุณครูเขาได้ยินลูกพูดแบบนี้ คงจะผิดหวังน่าดู"

คนแบบไหนที่เบื่อจนต้องไปเข้าแข่งขัน

"โจทย์ส่วนใหญ่ผมทำเป็นทั้งหมด ก็เลยเบื่อน่ะครับ" เสี่ยวเป่าพูดด้วยสีหน้าเบื่อหน่าย

"ลูกสามารถเลือกโจทย์ที่ยากกว่านี้ได้นะ" จิ้นเฟิงเฉินแนะนำ

"ผมก็กำลังคิดแบบนี้อยู่ครับ" เสี่ยวเป่าปิดสมุดแบบฝึกหัด เชิดหน้าขึ้นแล้วพูดอย่างได้ใจว่า "แต่ว่า เข้าร่วมการแข่งขันครั้งนี้ ไม่จำเป็นต้องทำโจทย์ที่ยากมากหรอกครับ"

ลูกไม้หล่นไม่ไกลต้นจริงๆ

มั่นใจในตัวเองขั้นสุดทั้งสองคน

เสี่ยวเป่าเดินกลับห้องไปทำโจทย์คณิตศาสตร์โอลิมปิกต่อ เจียงสื้อสื้อก็มองไปที่จิ้นเฟิงเฉิน แล้วพูดว่า: "เสี่ยวเป่าสืบทอดไอคิวจากนาย ฉลาดมากเกินไปแล้ว"

แม้ตอนที่เธอเรียนหนังสือจะไม่ได้ขี้เกียจมาก แต่เทียบกับพวกเขาแล้ว ก็เหมือนกับยักษ์เล็กเจอยักษ์ใหญ่ เทียบกันไม่ติดเลย

"เธอก็ไม่โง่นี่" จิ้นเฟิงเฉินหัวเราะแล้วพูดหยอกล้อเธอ

"ฉันไม่โง่อยู่แล้ว" เจียงสื้อสื้อมองค้อนเขาอย่างไม่พอใจ "ถ้าฉันโง่ล่ะก็ นายจะมาชอบฉันได้ยังไง?"