ลูกสุดที่รักของป๊ะป๋าซีอีโอ นิยาย บท 7

แคลร์ตามเธอไปอย่างรวดเร็ว และหลังจากออกจากประตู พวกเขาก็ยืนอยู่ที่ช่องแคบเล็กๆ ที่ข้างประตู

“แคลร์ เธอเลือกเวลาได้แย่จริงๆ เธอมาที่นี่โดยตั้งใจจะทำให้เรื่องยากสำหรับฉันรึไง? เธอไม่รู้เหรอว่าวันนี้เป็นวันเกิดฉัน ดูซิว่าคนมีชื่อเสียงมาที่นี่กี่คน แต่เธอกลับปรากฏตัวที่นี่ แต่งตัวเหมือนขอทาน กำลังพยายามอยากให้คนอื่นรู้ว่าฉันมีน้องสาวที่อัปยศเหรอ?” เมื่อเห็นว่าไม่มีใครอยู่รอบๆ อลิซจึงดุแคลร์

อลิซเรียกเธอว่าขอทานและถือว่าเธอเป็นคนขายหน้า ซึ่งมันไม่น่าฟังอย่างยิ่ง

แคลร์ไม่ตอบสนองต่อคำสบถของเธอมากนัก เพียงแต่ดวงตาของเธอเย็นลง และเสียงของเธอก็เยือกเย็น “ถ้าเธอคิดว่าฉันทำให้เธอเสียหน้า งั้นรีบคืนของของแม่ให้ฉันวะ ฉันจะไม่อยู่ แม้แต่วินาทีเดียวอีกต่อไป"

“หลายปีผ่านไปแล้ว ใครจะรู้ว่ากองขยะนั้นยังมีอยู่ไหม? ตอนนี้เธออยากให้ฉันช่วยหาให้ ฉันไม่ว่างหรอกนะ เธอไม่เห็นหรือไงว่าฉันมีแขกรับเชิญมากมายขนาดนี้” อลิซเอาแขนของเธอไว้ข้างหน้าหน้าอกของเธอด้วยใบหน้าที่หมดความอดทน เธอไม่ต้องการช่วยแคลร์ค้นหาของเก่าเหล่านั้น

“ถ้าฉันไม่ได้รับของ ฉันจะไม่ไป” แคลร์โกรธทันที คราวที่แล้วเธอถูกไล่ออกนอกประเทศและไม่มีเวลาไปเอาของพวกนี้ได้ เมื่อเธอกลับมา เธอจะเอาของที่แม่ทิ้งไว้กับเธอไปไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้นก็ตาม

“อา นี่เธอกำลังขู่ฉันเหรอ? แคลร์ ตอนนี้ทุกอย่างเปลี่ยนไปแล้วนะ ลืมตาขึ้นและดูว่าตอนนี้ฉันเป็นใคร สำหรับสถานะที่ต่ำต้อยอย่างเธอ เธอไม่มีคุณสมบัติมาเทียบสถานะกับฉันได้เลย และกล้าดียังไงถึงตะคอกใส่ฉัน เชื่อไหมว่าฉันจะปล่อยให้บอดี้การ์ดโยนเธอทิ้งไปเหมือนขยะ" มีเหตุผลมากมายที่อลิซไม่ชอบแคลร์ ถึงกระนั้น เหตุผลหลักประการหนึ่งที่อลิซเกลียดเธอจนแทบคลั่ง และนั่นคือเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นที่โรงแรมเมื่อห้าปีก่อน

ย้อนกลับไป เมื่อเธอแอบเข้าไปในห้องที่แคลร์ถูกผู้ขายหน้าโดยผู้ชายคนนั้น เธอจะถ่ายรูปและประกาศความสำเร็จของเธอกับแม่ของเธอ ถึงกระนั้น เธอไม่ได้คาดหวังว่าชายหนุ่มจะมา

ชายคนนั้นไม่พูดอะไร หลังจากตรวจสอบเสื้อสูทและนาฬิกาแล้ว เขาก็ให้นามบัตรไปกับเธอเลย