ลูกสุดที่รักของป๊ะป๋าซีอีโอ นิยาย บท 7

แคลร์ตามเธอไปอย่างรวดเร็ว และหลังจากออกจากประตู พวกเขาก็ยืนอยู่ที่ช่องแคบเล็กๆ ที่ข้างประตู

“แคลร์ เธอเลือกเวลาได้แย่จริงๆ เธอมาที่นี่โดยตั้งใจจะทำให้เรื่องยากสำหรับฉันรึไง? เธอไม่รู้เหรอว่าวันนี้เป็นวันเกิดฉัน ดูซิว่าคนมีชื่อเสียงมาที่นี่กี่คน แต่เธอกลับปรากฏตัวที่นี่ แต่งตัวเหมือนขอทาน กำลังพยายามอยากให้คนอื่นรู้ว่าฉันมีน้องสาวที่อัปยศเหรอ?” เมื่อเห็นว่าไม่มีใครอยู่รอบๆ อลิซจึงดุแคลร์

อลิซเรียกเธอว่าขอทานและถือว่าเธอเป็นคนขายหน้า ซึ่งมันไม่น่าฟังอย่างยิ่ง

แคลร์ไม่ตอบสนองต่อคำสบถของเธอมากนัก เพียงแต่ดวงตาของเธอเย็นลง และเสียงของเธอก็เยือกเย็น “ถ้าเธอคิดว่าฉันทำให้เธอเสียหน้า งั้นรีบคืนของของแม่ให้ฉันวะ ฉันจะไม่อยู่ แม้แต่วินาทีเดียวอีกต่อไป"

“หลายปีผ่านไปแล้ว ใครจะรู้ว่ากองขยะนั้นยังมีอยู่ไหม? ตอนนี้เธออยากให้ฉันช่วยหาให้ ฉันไม่ว่างหรอกนะ เธอไม่เห็นหรือไงว่าฉันมีแขกรับเชิญมากมายขนาดนี้” อลิซเอาแขนของเธอไว้ข้างหน้าหน้าอกของเธอด้วยใบหน้าที่หมดความอดทน เธอไม่ต้องการช่วยแคลร์ค้นหาของเก่าเหล่านั้น

“ถ้าฉันไม่ได้รับของ ฉันจะไม่ไป” แคลร์โกรธทันที คราวที่แล้วเธอถูกไล่ออกนอกประเทศและไม่มีเวลาไปเอาของพวกนี้ได้ เมื่อเธอกลับมา เธอจะเอาของที่แม่ทิ้งไว้กับเธอไปไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้นก็ตาม

“อา นี่เธอกำลังขู่ฉันเหรอ? แคลร์ ตอนนี้ทุกอย่างเปลี่ยนไปแล้วนะ ลืมตาขึ้นและดูว่าตอนนี้ฉันเป็นใคร สำหรับสถานะที่ต่ำต้อยอย่างเธอ เธอไม่มีคุณสมบัติมาเทียบสถานะกับฉันได้เลย และกล้าดียังไงถึงตะคอกใส่ฉัน เชื่อไหมว่าฉันจะปล่อยให้บอดี้การ์ดโยนเธอทิ้งไปเหมือนขยะ" มีเหตุผลมากมายที่อลิซไม่ชอบแคลร์ ถึงกระนั้น เหตุผลหลักประการหนึ่งที่อลิซเกลียดเธอจนแทบคลั่ง และนั่นคือเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นที่โรงแรมเมื่อห้าปีก่อน

ย้อนกลับไป เมื่อเธอแอบเข้าไปในห้องที่แคลร์ถูกผู้ขายหน้าโดยผู้ชายคนนั้น เธอจะถ่ายรูปและประกาศความสำเร็จของเธอกับแม่ของเธอ ถึงกระนั้น เธอไม่ได้คาดหวังว่าชายหนุ่มจะมา

ชายคนนั้นไม่พูดอะไร หลังจากตรวจสอบเสื้อสูทและนาฬิกาแล้ว เขาก็ให้นามบัตรไปกับเธอเลย

ต่อมาเธอค้นพบความลับ ผู้ชายที่มีอะไรกันกับแคลร์ในโรงแรมคืนนั้นจริงๆ แล้วคือเดมป์ซีย์ ซึ่งเป็นลูกชายคนโตของตระกูลวิลสัน

ในตอนนี้ เหตุผลที่อลิซกลัวการกลับมาของแคลร์คือเธอกังวลว่าเรื่องราวในตอนนั้นจะถูกเปิดเผย

แคลร์ไม่ได้คาดหวังว่าอลิซจะจองหองมากขึ้นหลังจากผ่านไปสองสามปี

“ฉันไม่สนว่าเธอเป็นใคร และฉันแค่ต้องการของของฉันคืน” ใบหน้าที่สวยงามของแคลร์เต็มไปด้วยความโกรธ สิ่งเหล่านี้เป็นของแม่ของเธอและแม่ของเธอทิ้งเอาไว้ พวกมันมีค่ามาก และเธอไม่สามารถสูญเสียพวกสิ่งนั้นได้อย่างแน่นอน

ขณะที่อลิซต้องการจะเยาะเย้ยเธออย่างไร้ความปราณี ก็มีแววตาวาววับขึ้นในทันใด เธอตกใจเมื่อเห็นรถใหญ่นอกประตูนั้น

ไม่นานหลังจากนั้น ดวงตาของเธอก็เปล่งประกายเต็มไปด้วยความสุข

เดมป์ซีย์มาเองจริงๆด้วย

คาดไม่ถึง ความสุขล้นหลาม

ดวงตาของอลิซกวาดไปอย่างรวดเร็วผ่านแคลร์ที่โกรธจัด จากนั้นเธอก็เอนตัวไปข้างหน้าและเยาะเย้ยแคลร์ "ฉันรู้ว่าของบ้าๆนั้นอยู่ที่ไหน แต่ฉันแค่ไม่ต้องการคืนให้เธอ มันจะไม่เป็นอะไรถ้าเธอไม่ปรากฏตัว แต่ตอนนี้เธอกลับมาแล้ว ฉันจำเรื่องโง่ๆ ที่เธอทำในตอนนั้นได้ขึ้นใจ ขาน้องชายฉันยังไม่หายดี แคลร์ เธอรู้ไหม? ฉันอยากบีบคอเธอให้ตาย แต่เธอก็ยังดันทุรังต้องการจะเอาบางอย่างจากบ้านฉันอีก ไม่มีทางหรอก พรุ่งนี้ฉันจะจุดไฟเผาสิ่งของของหญิงที่ตายไปแล้วและเผามันให้หมด...”