Mars เจ้าสงครามครองโลก บทที่ 1071 คุกเข่านานไปลุกขึ้นยืนไม่ไหว

ทั้งสามคนกลัวมากจนหน้าซีด เอามือปิดหน้าตัวสั่นด้วยความกลัว

สิ่งที่น่ากลัวที่สุดคือ พวกเขาทั้งสามคนมองไม่เห็นหน้ากันเลย

โม่อวี่ถามอย่างหวาดหวั่น “ใครน่ะ? คุณคือใคร?”

โม่จงสูดหายใจเข้าลึกๆ แล้วพูดว่า “ท่านผู้อาวุโส หากรบกวนตรงไหนได้โปรดยกโทษให้พวกเราสามคนด้วย พวกหลานแค่ต้องการเอาสิ่งนี้คืนให้บรรพบุรุษของพวกเรา ไม่ได้มีเจตนาอย่างอื่น”

พวกเขาไม่เกรงกลัวการปรากฏตัวของฝ่ายตรงข้าม

สิ่งที่พวกเขากลัวคือ การที่พวกเขามองไม่เห็นอีกฝ่ายเลย

“ผมจะทำให้พวกคุณต้องคุกเข่าลง!”

เย่เซิ่งเทียนตะโกนลั่น

ในเวลานี้เขาอดยิ้มเยาะเมื่ออยู่ต่อหน้าทั้งสามคนไม่ได้

คนเหล่านี้เป็นผู้แข็งแกร่งที่ไหนกัน

พวกแมลงวันซอกซอนหาผลประโยชน์ ขี้ขลาดกลัวตายไปวันๆ

ตราบใดที่คู่ต่อสู้แข็งแกร่งกว่าพวกเขา พวกเขาก็คือพวกขี้ขลาด

อยู่ในฐานะทายาทตระกูลพิทักษ์ แต่กลับไม่มีความหยิ่งทระนงสักนิดเลย

แค่ขู่ขวัญเล็กน้อยก็เป็นแบบนี้กันเสียแล้ว

แต่พวกเขาก็ใจโหดมือเหี้ยม ชั่วร้ายอย่างถึงที่สุด เมื่อต้องจัดการกับพวกของตัวเอง

“นี่น่ะหรือตระกูลโม่ของพวกคุณ?”

มองดูคนสามคนที่คุกเข่าอยู่บนพื้นและเย้ยหยัน “พวกคุณไม่ได้ต้องการฆ่าผมเหรอ? ไม่ได้คิดจะจับผมไปเปิดช่องทางผนึกสู่โลกชูร่าเหรอ? ว่าไงล่ะ

ทั้งสามคนตกตะลึง

เงยหน้าขึ้นโดยไม่รู้ตัว

แต่ก็ไม่เห็นเทพองค์ใด มีเพียงเย่เซิ่งเทียนคนเดียวที่กำลังมองพวกเขาอย่างเหยียดหยาม

“แกนั่นเอง!!! รนหาที่ตาย!”

โม่จงอับอายแค้นใจ

โม่อวี่และโม่ฉองออกหน้าลงมือทันที

“ไอ้บัดซบ แกกล้าดียังไงมาแกล้งพวกเราแบบนี้!”