Mars เจ้าสงครามครองโลก นิยาย บท 259

ในตอนนี้ ที่มหาสมุทรแปซิฟิก บนเรือท่องเที่ยวสุดหรูลำหนึ่ง คนของตระกูลวิลเลียมทั้งหมดก็มาถึงที่นี่ มาเพื่อเข้าพบเทพสงครามสุดขั้ว เพื่อขอทางรอด

เหลิ่งเจว๋ซื่อแจ๊ะปาก ยิ้มแหยพูดว่า "เจ้าเทพก็บอกไปแล้ว ว่าไม่พอ!"

พอพูดออกไป คนของตระกูลวิลเลียมทั้งหลายที่คุกเข่าอยู่ที่พื้น ก็ตกใจจนวิญญาณจะหลุดออกจากร่าง!

พวกเขาคิดไม่ถึงเลยว่า ให้รอว์ลส์ไปต้าเซี่ย จะกลายเป็นแบบนี้ไปได้!

พวกเขาอยากจะกัดไอ้ลูกนอกคอกอย่างรอว์ลส์เสียให้ตาย!

ชาร์ลี วิลเลียม เป็นนักธุรกิจรุ่นเก๋าที่ทำให้กิจการของตระกูลวิลเลียมเติบโตได้เป็นสิบเท่า เป็นคนที่ควบคุมทิศทางธุรกิจของตระกูลวิลเลียม ตอนนี้มีหรือจะยังอยู่ในตำแหน่งสูงส่งแบบนั้นอีก เป็นเพียงแค่ตาแก่ไม้ใกล้ฝั่งคนหนึ่งเท่านั้น

"เทพสงครามสุดขั้ว ตระกูลวิลเลียมของเรา ยินยอมมอบทรัพย์สินทั้งหมด ขอเจ้าเทพได้โปรดให้อภัยพวกเรา ขอให้ท่านเปิดทางรอดให้พวกเราด้วย!"

"ขอให้ท่านช่วยพูดกับเจ้าเทพให้ด้วย ว่าพวกเรายินยอมมอบทรัพย์สินและกิจการทั้งหมดให้ เพื่อแลกกับโอกาสรอดชีวิต"

"กล้าไม่ให้งั้นหรือ?"

เหลิ่งเจว๋ซื่อหัวเราะ แล้วพูดอย่างวางอำนาจว่า "คุณภรรยาของเจ้าเทพได้รับการกระทบกระเทือนจิตใจเป็นอย่างมาก พวกคุณไม่ตายกันสักหน่อย เจ้าเทพจะเอาหน้าไปไว้ที่ไหน!ดังนั้น เงินก็เอา คนก็จะฆ่า!"

"ถ้าไม่ฆ่าให้พวกคุณจดจำ ไม่ฆ่าให้พวกคุณเจ็บปวด ครั้งนี้เดี๋ยวก็มีคนมาท้าทายกับบารมีของเจ้าเทพอีก!!"

ชาร์ลีพูดอย่างเศร้าๆ ว่า "เทพสงครามสุดขั้ว ผมขอให้คุณช่วยพิจารณาด้วย ทำแบบนี้ไม่เป็นผลดีต่อชื่อเสียงด้านความเมตตาของเจ้าเทพเลย มีแต่ข้อเสีย คุณวางใจเถอะ จะไม่มีใครกล้าไปท้าทายกับบารมีของเจ้าเทพอีกแล้ว"

"เมตตางั้นหรือ?"

เหลิ่งเจว๋ซื่อเผยฟันขาวๆ ออกมา แล้วยิ้มพูดว่า "ฆ่าให้หมดความกล้า ฆ่าให้กลัว พวกคุณกล้าไม่พูดหรือว่าเจ้าเทพไม่เมตตา? ยิ่งกว่านั้น เจ้าเทพก็ตั้งใจจะทำให้พวกคุณกลัวกันนี่แหละ!!"

พูดจบ เหลิ่งเจว๋ซื่อก็สะบัดมือแรงๆ ลูกน้องหลายคนก็หยิบมีดเงาวับออกมา แล้วทำการตัดหัวคนของตระกูลวิลเลียมไปหลายคน

คนที่เหลือ ล้วนตกใจกลัวจนฉี่ราด!

พวกเขาจดจำคำที่เหลิ่งเจว๋ซื่อพูดประโยคสุดท้ายได้แม่น

เจ้าเทพก็ตั้งใจจะให้พวกคุณกลัวกันนี่แหละ!

......

"แม่ ซีเอ๋อร์ ต่อไปจะไม่มีใครมารบกวนท่านพ่อตาแล้ว"

เย่เซิ่งเทียนพูดปลอบใจ

เดิมทีนั้น ตอนที่พ่อตาถูกนำไปฝั่งที่สุสานของตระกูลหวาง เขาก็ได้ตัดสินใจที่จะปล่อยคนของตระกูลหวางทุกคนไป

บุญคุณความแค้นทั้งหลาย เขาก็จะไม่ไปจองเวรจองกรรมแล้ว

แต่คิดไม่ถึงว่า พวกของหวางหง กลับไม่เลิกรา รนหาที่ตายกันครั้งแล้วครั้งเล่า

หลุมฝังศพได้ถูกคนของตระกูลเฉินทำให้กลับมาเป็นสภาพเดิมแล้ว ท่านสามเฉินก็ยังคุกเข่าอยู่ไม่ไกล คุกเข่าไป3ชั่วโมงเต็มๆ ไม่ขยับไปไหนเลย

หลี่หลานหัวเราะอย่างเจ็บปวด แล้วพูดกับตัวเองว่า "ตาแก่เอ้ย ชีวิตนี้ลำบากมากแล้ว ตอนที่นายหญิงใหญ่คลอดเขาก็เกือบจะไม่รอด ดังนั้นตาแก่เลยไม่ค่อยมีคนชอบตั้งแต่เด็ก ตอนนั้นเขาเรียนคะแนนดีมาก สอบมหาวิทยาลัยได้อย่างดี ได้เข้ามหาวิทยาลัยที่มีชื่อเสียง แต่นายหญิงใหญ่ไม่ให้เขาไปเรียน ใช้เส้นสายแล้วให้หวางหงเข้าไปเรียนแทน"

"ตาแก่ออกจากบ้านไปด้วยความโมโห ทำงานหาเงินด้านนอก ทำงานแบกหามเสื้อผ้าขาดวิ่น พ่อฉันชอบนิสัยของเขา เลยให้ฉันแต่งงานกับเขา ในที่สุดก็มีกิจการขึ้นมาได้ แต่ใครจะคิด กลับถูกแม่และพี่ชายแท้ๆ บีบบังคับ ต่อมา ตาแก่ก็ปลงได้ ปล่อยวางได้ แต่ใครจะคิด ว่าจะถูกรถชนเพราะไปช่วยซือซือ......ชีวิตของตาแก่ มันลำบากมากจริงๆ"

เย่เซิ่งเทียนกัดฟันพูดว่า "แม่ครับ ไม่มีใครกล้ามารังแกพวกคุณอีกแล้วนะครับ ถ้าใครกล้ามารังแกอีก ผมจะทำให้มันเสียใจที่เกิดมาบนโลกนี้!"

หวางซีร้องไห้พูดปลอบว่า "ครอบครัวจะอยู่กันไปแบบนี้ ไม่แยกจากกันไปไหนอีก ใครก็อย่าคิดจะมารังแกพวกเรา"

หลี่หลานถอนหายใจออกมายาวๆ ยิ้มแหยพูดว่า "นี่มันเป็นชะตากรรม ฟ้าลิขิต กลับไปกันเถอะ อีกเดี๋ยวซือซือก็จะกลับมาแล้ว เดี๋ยวแม่จะต้องไปทำอาหารให้กับซือซือแล้ว"

พูดจบ ก็ลุกขึ้นเดินออกไปคนเดียว