Mars เจ้าสงครามครองโลก นิยาย บท 320

น่องของชายวัยกลางคนหักโดยตรง เจ็บจนเขากอดน่องกรีดร้องอยู่บนพื้น

ฆาตกรที่ชนพ่อตาตาย!

ปีที่แล้ว พ่อตาและแม่ยายพาซือซือออกไปเที่ยวเล่น รถคันหนึ่งพุ่งเข้ามาในทันที พ่อตาผลักซือซือออกไปในทันที ตัวเองถูกรถชนกระเด็นออกไป สุดท้ายก็ไม่สามารถช่วยชีวิตไว้ได้

และคนขับรถที่เกี่ยวข้อง กลับหนีไป ตามหาฆาตกรไม่พบสักที

เมื่อไม่นานมานี้ เย่เซิ่งเทียนให้คนสืบหา อุบัติเหตุนั้นมีเงื่อนงำ

เพราะว่า ในฐานข้อมูล ภาพกล้องวงจรปิดอุบัติเหตุวันนั้น ถูกลบ!

ยิ่งไปกว่านั้น เมื่อพิจารณาจากคำให้การของพยานหลายคนที่พบเห็น ในเวลานั้นไม่มีรถอยู่บนถนนด้วยซ้ำ ทันใดนั้นรถก็พุ่งออกมา และตรงไปทางซือซือ!

นี่ น่าจะเป็นอุบัติเหตุทางรถยนต์ที่ได้ไตร่ตรองไว้ล่วงหน้า เป้าหมาย ก็คือซือซือ

ใครเสียสติขนาดนี้กันแน่ จะลงมือโหดเหี้ยมเช่นนี้กับซือซือที่อายุแค่สองปีได้?

โชคดี สวรรค์มีความยุติธรรมทำผิดก็ต้องถูกลงโทษ และได้พบกับฆาตกรที่นี่โดยบังเอิญ

โชคดี ที่แม่ยายจำหน้าฆาตกรได้เสมอ!

ใบหน้าของเย่เซิ่งเทียนมืดมน ดวงตาทั้งคู่จับจ้องไปที่ชายวัยกลางคน

หลี่หลานลุกขึ้นจากบนพื้น ใบหน้าเต็มไปด้วยเลือด เมื่อกี้นี้เพื่อไม่ให้ชายวัยกลางคนหนีไป เธอกอดขาของชายวัยกลางไว้แน่นๆ และถูกชายวัยกลางคนเตะเข้าที่หน้า

หวางซีรีบหยิบกระดาษเช็ดหน้า และเช็ดเลือดบนใบหน้าของหลี่หลาน

"ใครสั่งให้แกทำ"

น้ำเสียงของเย่เซิ่งเทียนเยือกเย็นน่ากลัว สายตาราวกับงูพิษ ซึ่งทำให้ชายวัยกลางคนตัวสั่นเทา

"อ๊ากกกก......ฉันขาหัก ฆ่าคนแล้ว รีบแจ้งตำรวจ รีบเรียกรถพยาบาลให้ฉัน พวกแกแม่งบ้าไปแล้วเหรอ ฉันรู้จักกับพวกแกเหรอ?"

ชายวัยกลางคนดูเหมือนจะไม่ได้ยินคำพูดของเย่เซิ่งเทียน และกรีดร้องอย่างน่าสังเวช

"ไม่พูดใช่มั้ย? ฉันก็ชอบคนหัวแข็งอย่างแก"

เย่เซิ่งเทียนยิ้มอย่างชั่วร้าย: "ให้ฉันดูสิวะ กระดูกของแกแข็งมากแค่ไหนกันเชียว!"

หลังจากที่พูดจบ เย่เซิ่งเทียนก็เหยียบบนขาอีกข้างหนึ่งของชายวัยกลางคน

แกร๊ก!

ขาอีกข้างของชายวัยกลางคนก็หักโดยตรง เจ็บจนเขาชักกระตุกขึ้นมา แต่ยังคงปากแข็งแกร่ง และกรีดร้อง: "แกแม่งบ้าไปแล้วเหรอ ฉันรู้จักพวกแกด้วยเหรอ? ฉันขอร้องพวกคุณ รีบช่วยฉันแจ้งตำรวจ คนคนนี้จะฆ่าฉัน เขาจะฆ่าฉัน"

ชายอายุสามสิบกว่าคนหนึ่งยืนขึ้นตะโกนด้วยน้ำเสียงที่หนักแน่นว่า: "ฉันว่านะน้องชาย โกรธแค้นอะไรนักหนานายต้องทรมานเขาแบบนี้ด้วย? มีปัญหาอะไรนายก็แจ้งตำรวจ นายทำแบบนี้ผิดกฎหมายรู้หรือเปล่า?"

ป้าหลายคนที่อยู่ข้างๆก็พูดจู้จี้ว่า: "ทำร้ายคนไม่ได้นะ มีความแค้นอะไรรอตำรวจมาค่อยว่ากัน นายจะทำร้ายเขาจนตายเลยเหรอ? ตอนนี้เป็นสังคมที่ปกครองโดยกฎหมาย ฉันแจ้งตำรวจแล้ว"

"ไม่อยากตายก็หุบปากซะ!!"

เย่เซิ่งเทียนคำรามอย่างกะทันหัน ราบกับเสือแผดเสียงคำราม ทำให้คนเหล่านั้นไม่กล้าพูดในทันที

"น้องชาย น้องชาย อย่า อย่า ฉันไม่รู้จักกับพวกนายจริงๆน่ะ ใส่ร้าย ฉันไม่รู้จักพวกนายจริงๆ พวกนายจำคนผิดแล้ว พวกนายจำคนผิดแล้ว"

ชายวัยกลางคนร้องขอความเมตตาด้วยความเจ็บปวด

หลี่หลานจับปอคอเสื้อของชายวัยกลางคน และตะโกนด้วยความโกรธว่า: "แกนั่นแหละ แกนั่นแหละ ฉันไม่มีวันลืมใบหน้านี้ของแกหรอก แกนั่นแหละที่ชนสามีของฉันตายแล้วหนี แกนั่นแหละ ต่อให้แกกลายเป็นเถ้าถ่าน ฉันก็ไม่มีทางจำหน้าของแกผิด!!!"

"แม่ครับ ให้ผมจัดการเอง"

เย่เซิ่งเทียนพูดอย่างแผ่วเบา ต่อจากนั้น ก็เตะชายวัยกลางคนลงกับพื้น หักแขนข้างหนึ่งของเขาในทันที

ราวกับปีศาจ พูดอย่างหวาดกลัว: "ไม่พูด ฉันก็จะเหยียบกระดูกทั้งร่างกายของแกหัก"

ชายวัยกลางคนเจ็บปวดมากจนใบหน้าเต็มไปด้วยเหงื่อเย็น สีหน้าซีดเซียว และกรีดร้องเหมือนฆ่าหมู ยังคงปิดปากไม่พูด แต่ว่า ความหวาดกลัวในสายตาของเขา กลับแฉเขา!

เย่เซิ่งเทียนยกเท้าขึ้นอย่างไร้ความรู้สึก ในที่สุดแนวป้องกันทางจิตใจของชายวัยกลางคนก็พังทลายลง: "หยุดเดี๋ยวนี้ หยุดเดี๋ยวนี้ ฉันพูด ฉันพูด!"

ชายวัยกลางคนมองเย่เซิ่งเทียนอย่างสยองขวัญ และสติแตกอย่างสมบูรณ์

ปีศาจ!

นี่มันเป็นปีศาจ!