Mars เจ้าสงครามครองโลก นิยาย บท 892

เย่เซิ่งเทียนไม่รู้ว่าควรจะไปปลอบใจชายชราที่น่าสงสารคนนี้ได้ยังไง

เมื่อก่อนเขาไม่เข้าใจ ตอนนี้ เขาเข้าใจแล้ว

คนที่มีชีวิตอยู่ ไม่เพียงแค่ต้องยอมทนทรมานกับชะตากรรม ยังต้องทนยอมรับความเจ็บปวดที่สูญเสียคนรัก

หายใจทิ้งไปวันๆ ต่างหากที่เป็นความเจ็บปวดที่สุด

เขาไม่รู้ว่าตัวเองควรไปปลอบใจเย่จิงหงอย่างไรดี เพราะว่าต่อจากนี้ เขาเองก็อาจจะตาย

และความทุกข์ทรมานนี้ ยังคงเป็นเย่จิงหงผู้ที่มีชีวิตอยู่นี้รับต่อ

แต่ว่าตอนนี้ เขาจะต้องทำแบบนี้

เขาจำเป็นต้องไปทำลายชะตากรรมนี้

บางครั้ง ตาย ถึงจะเป็นทางเลือกที่ง่ายที่สุด

มีชีวิตอยู่ ต่างหากที่เป็นสิ่งที่ยากที่สุด

เย่จิงหงบอกเคล็ดลับของวิชาต้องห้ามให้เย่เซิ่งเทียนด้วยน้ำเสียงที่แหบแห้ง

เขาฝืนยิ้มด้วยความเจ็บปวด พูดว่า “ตอนนั้นที่พ่อของฉันจากไป ขอแค่ให้ฉันใช้ชีวิตที่ดีต่อไป ไม่ต้องแก้แค้นให้เขา ให้ฉันดูแลตระกูลให้ดี ฉันพยายามดูแลตระกูลให้ดีมาตลอด แต่ฉันก็ยังไม่สามารถทำตามเจตนาของพ่อได้สำเร็จ แม้ว่าเขาไม่พูด แต่ฉันรู้ว่าเขาไปรนหาที่ตายแล้ว เขาให้ฉันดูแลตระกูลให้ดี ฉันก็ดูแลได้ไม่ดี ในอนาคตฉันไม่รู้ว่าควรจะไปเผชิญหน้ากับเขาอย่างไรดี นี่ก็อาจจะเป็นชะตากรรมของตระกูลเย่ของเราอย่างที่แกว่านะ”

น้ำตาตกลงบนผ้าปูที่นอน

เย่หงจิงกลับว่ายิ้มแล้ว แต่ว่าแย่กว่าร้องไห้ซะอีก พูดจาร่ำไร

“ตอนนั้นพี่ใหญ่มีความสามารถพิเศษมาก หลังจากที่เลือดประหลาดตื่นภวังค์ พูดกับฉันว่าเขาจะต้องทำสำเร็จแน่นอน ตอนนั้นฉันก็คิดว่า ความแค้นของพ่อก็ต้องชำระนะ เพราะงั้นไม่ได้ยับยั้งเขา ต่อมาพี่ใหญ่เสียชีวิตแล้ว ฉันก็เสียใจภายหลังแล้ว ฉันควรจะตั้งใจฟังคำพูดของพ่อให้ดีๆ คุ้มกันตระกูลเย่ เพราะงั้น ฉันไม่ให้ห้าวเอ๋อร์ไปปลุกเลือดประหลาดให้ตื่นจากภวังค์ ก็ให้เขาเป็นเพลย์บอยอย่างสงบจิตสงบใจก็ได้แล้ว”

“ต่อมา เด็กคนนั้นก็คบหากับแม่ของแกแล้ว ฉันมีความสุขมาก เพียงแต่ต่อมาฉันพบเจอเข้าโดยบังเอิญว่า แม่ของแก ล้วนเป็นหมากของพวกเดียรัจฉานเหล่านั้นเหมือนกับตระกูลเย่ของเรา เพราะงั้นฉันจึงคิดว่า ถ้าหากว่าฉันไล่พวกแกออกไป ให้ห้าวเอ๋อร์ไม่รู้จักกับพวกแก พวกแกกลายเป็นคนธรรมดาทั่วไป ก็จะไม่วุ่นวายมากขนาดนี้นะ？แม้ว่าจะใช้ชีวิตอย่างยากลำบากสักหน่อย แต่ก็ดีกว่าไม่มีชีวิต เพียงแค่โชคชะตาเป็นผู้กำหนด”

“ไม่เพียงแค่ไม่หลุดพ้นชะตากรรมบัดซบนั่น ในทางกลับกันทำให้พวกเขามีชีวิตที่น่าสลดใจยิ่งขึ้นแล้ว เฮย นี่ก็ถือว่าฉันหลอกตัวเองและผู้อื่นแล้วสินะ เรื่องที่พ่อของฉันกำชับฉัน มีเรื่องหนึ่งที่ฉันทำไม่ได้ ลูกชายก็ตายแล้ว ตอนนี้หลานชายก็กำลังจะไปรนหาที่ตายอีก ฉันยังคิดว่าตัวเองฉลาด เกือบทำให้ตระกูลเย่บ้านแตกสาแหรกขาด ฉัน ต่างหากที่เป็นลูกไม่เอาไหนที่แท้จริงที่สุดนะ”

เย่จิงหงใช้น้ำเสียงที่ราบเรียบ บรรยายชีวิตของเขา

แต่ในน้ำเสียงที่ราบเรียบนี้ เขาสูญเสียพ่อไปแล้ว สูญเสียลูกชายทั้งสองคนไปแล้ว ตอนนี้มีความเป็นไปได้สูงว่าจะสูญเสียหลานชายไปอีกคน

การตัดสินใจนี้ของเขา เท่ากับว่าทิ่มแทงมีดเข้าไปยังก้นลึกของหัวใจเย่จิงหงอีกครั้ง

ความเจ็บปวดเหล่านี้ ต้องให้เย่จิงหงมาทนรับอีก

เขาไปครั้งนี้ ก็ต้องให้เย่จิงหงมาดูแลภรรยาและลูกของเขาให้แล้ว

ชายชราแบบนี้ เขาทนรับทุกอย่างแล้ว

เขามีชีวิตอยู่ แต่หัวใจอาจจะตายไปตั้งนานแล้วนะ

และก็เป็นไปได้ ความหวังเดียวที่ทำให้มีชีวิตอยู่ต่อไป ก็คือคนเหล่านี้ของตระกูลเย่ที่ยังมีชีวิตอยู่

เพื่อปกป้องคนเหล่านี้ เขาถึงไปตายไม่ได้

เย่เซิ่งเทียนไม่พูดไม่จา เพียงแค่คุกเข่าลงกับพื้น โขลกศีรษะให้เย่จิงหงสามครั้งแล้ว

ท้ายที่สุด เขาพูดด้วยน้ำเสียงแหบแห้งว่า“คุณปู่ ขอโทษครับ”