มหาเทพ แห่ง สงคราม นิยาย บท 1046

หลังจากที่ได้ยินคำพูดของเวด ลิลลี่ที่ไม่รู้จะทำอะไรต่อดีก่อนหน้านี้ก็ตาเป็นประกายขึ้นมา

เธอยิ้มอย่างชั่วร้าย “คุณพูดถูกที่สุด! ยิ่งมันอยากได้อะไรมากแค่ไหน ฉันก็จะห้ามไม่ให้มันได้มามากเท่านั้น! ฮึ่ม! มันอยากได้ไข่มุกน้ำแข็งไปช่วยเพื่อนสินะ? ฝันต่อไปเถอะ! ฉันจะไม่เป็นคนเดียวที่ไม่เห็นด้วยแน่ ตระกูลวู๊ดคนอื่น ๆ ก็ต้องไม่เห็นด้วยเหมือนกัน! ขอทานที่เพิ่งกลับมาจากโลกภายนอกงั้นเหรอ มันมีสิทธิ์อะไรจะมาเอาสมบัติของตระกูลวู๊ด?”

"ถูก! เฟนด์เป็นลูกเขยของตระกูลเทย์เลอร์ ถ้าข่าวที่ว่าคนจากตระกูลวู๊ดเป็นลูกเขยหลุดออกไปล่ะก็ ตระกูลวู๊ดคงต้องอับอาย และชื่อเสียงของเราต้องพังทลายลงแน่!”

เวดคิดอะไรได้ขึ้นมาอย่างรวดเร็ว ก่อนจะพูดจากระแนะกระแหน “จริง ๆ ข่าวนี่อาจจะเป็นอาวุธของพวกเราในอนาคตก็ได้นะ บางที เราอาจจะทำอะไรบางอย่างกับข้อมูลที่เราได้มา ทุกคนจะได้รู้ ว่าไอ้เด็กเวรนั่นเป็นความอัปยศอดสูของตระกูลวู๊ด!”

อย่างไรก็ตาม ลิลลี่ทำหน้านิ่วคิ้วขมวดอีกครั้ง “โอกาสที่เฟนด์จะได้สมบัตินั้นน้อยจริง ๆ ไม่มีใครเต็มใจให้สมบัติกับคนนอกหรอกน่า ยิ่งไปกว่านั้นนะ จากระดับการต่อสู้ของเขาแล้ว เป็นไปไม่ได้เลยที่เขาจะพัฒนาได้ขนาดนั้นในเวลาเพียงครู่เดียวแน่นอน ฮึ่ม! รอจนแนชตายก่อนเถอะ ตระกูลวู๊ดต้องตกอยู่ในความวุ่นวายแน่!”

“เฮ้อ! ปัญหาก็คือตระกูลวู๊ดแข็งแกร่งกว่าตระกูลลาโกริโอมากในตอนนี้ นอกจากนี้แล้ว ผู้อาวุโสจากตระกูลลาโกริโอที่รับใช้ตระกูลวู๊ด เขาฟังผู้อาวุโสลำดับหนึ่ง และฟังคำพูดของเขาเพียงคนเดียว เพราะฉะนั้น ตราบใดที่ผู้อาวุโสลำดับหนึ่งและคนอื่น ๆ ปกป้องเฟนด์ คงไม่ง่ายเลยที่เราจะฆ่ามัน!”

เวดถอนหายใจเฮือกใหญ่ด้วยความสิ้นหวัง เขาพูดขึ้นมาอีกว่า “ผมว่า มันคงดีกับผมถถ้าจะพัฒนาความแข็งแกร่งและทักษะการต่อสู้ของผม และพยายามเอาชนะผู้อาวุโสลำดับหนึ่งให้ได้ แล้วใช้โอกาสนี้ฆ่าเขาซะ! ถ้าเขาตาย ผมจะได้เป็นหัวหน้าตระกูล พอถึงตอนนั้น คงไม่มีใครกล้าขัดขืนผมแน่! ใครฝ่าฝืน ก็จะถูกฆ่า!”

ลิลลี่พยักหน้า เธอพูดออกมาด้วยความกังวล “แต่คุณห้ามลืมข้อตกลงของเรานะ! ตอนที่ลูกชายของฉันกลับมา คุณต้องคืนตำแหน่งหัวหน้าตระกูลให้เขา เข้าใจไหม?”

“อย่าเจ้ากี้เจ้าการนักเลยน่า! ผมไม่มีวันผิดสัญญาหรอก!”

เมื่อประกาศจบลง เสียงเอะอะโวยวายก็ดังลั่นไปทั่วคฤหาสน์ตระกูลวู๊ด

“เกิดบ้าอะไรขึ้น? พรุ่งนี้จะมีการแข่งขันสำหรับสมาชิกหนุ่มสาวงั้นเหรอ? ใครก็ตามที่ได้ที่หนึ่งจะได้เป็นทายาทของหัวหน้าตระกูลสินะ?”

ชายหนุ่มในฝูงชนรู้สึกตกใจกับข่าวที่น่าตกใจนั่น ดวงตาของเขาเบิกกว้าง เขาอ้าปากเหวอ

ในทางกลับกัน ชายอีกคนหนึ่งกลับหัวเราะกับคำตอบของชายหนุ่ม เขาพูดขึ้นมาว่า “น่าทึ่งจริง ๆ ! ใครก็ตามที่มีความสามารถที่จะได้เป็นทายาท มันก็สมเหตุสมผล! มันทำให้เราเห็นว่านายท่านวู๊ดไม่ได้เข้าข้างลูกชายของเขา ตราบเท่าที่พวกเขาไม่ได้ตัดสินกันภายใน และทุกคนมีโอกาสอย่างยุติธรรม ดังนั้น ใครก็ตามที่ชนะการแข่งขัน ก็จะได้ความเคารพจากฉันไปโดยธรรมชาติ!”