มหาเทพ แห่ง สงคราม นิยาย บท 1049

เขาไม่คิดเลยว่าจะมีประกาศออกมาในวันต่อมา ประกาศการแข่งขันเพื่อชิงตำแหน่งทายาท สู่ตำแหน่งหัวหน้าตระกูล การแข่งขันนั่นได้ทำลายแผนของพวกเขาไปหมดแล้ว

“ทำไมถึงรีบจัดงานแข่งขันประลองยุทธขึ้นมาแบบนี้ล่ะ?”

ลิลลี่ถึงกับพูดไม่ออก ยิ่งเธอคิดถึงเรื่องนี้มากเท่าไหร่ ความโกรธก็แผ่ซ่านผ่านเส้นเลือดของเธอมากแค่นั้น “ฉันไม่มีทางปล่อยให้มันเกิดขึ้นแน่! ลูกชายของฉันยังไม่ทันได้กลับมาเลย! นี่มันงานแข่งขันบ้าบออะไร? ฉันต้องไปคุยกับพวกเขาให้รู้เรื่อง ฉันต้องไปเดี๋ยวนี้! ตำแหน่งทายาทและหัวหน้าตระกูล ต้องตกเป็นของลูกชายของไอ้การแข่งขันขยะ ๆ นี่ทำลายทุกอย่างหมด! ลูกชายของฉันไม่มีโอกาสได้ลงสมัครด้วยซ้ำ ไร้สาระจริง!”

ถึงอย่างนั้น เมื่อลิลลี่เหยียดขาเตรียมจะออกจากห้อง เวดก็รั้งเธอเอาไว้ “หยุดโง่ได้แล้วคุณ! อย่าทำให้เรื่องมันวุ่นวายไปกว่านี้เลย! โวยวายไปก็ไม่มีประโยชน์อะไรหรอก ประกาศออกมาแล้ว เราไม่มีทางเปลี่ยนอะไรได้!”

“ทำไมถึงเปลี่ยนไม่ได้ล่ะ? แนช วู๊ด ไอ้บ้าเอ๊ย! เขาไม่ถามฉันสักคำเรื่องการแข่งขันนี่ จู่ ๆ ก็ประกาศขึ้นมาเลย! มันหมายความว่าอะไร? ฉันเป็นเมียเขานะ! ไม่ให้เกียรติฉันเลยสักนิด”

ความโกรธเพิ่มขึ้นในตัวลิลลี่ ราวกับแม่น้ำที่ไหลอย่างไม่มีที่สิ้นสุด เธออารมณ์เสียมากจนไม่รู้จะสบถอะไรต่อดี

“ลิลลี่ ตั้งแต่เขาถูกวางยา สุขภาพของเขาแย่ลง คุณเองก็ไม่ค่อยได้ไปเยี่ยมเขา แล้วเขาจะมีความสุขไหมล่ะ? ที่มากไปกว่านั้นนะ คุณเย็นชาและทำหน้าบูดต่อหน้าเขาตลอด! เขายังไม่ตายนะ เขายังเป็นสามีคุณอยู่! ถึงมันจะเป็นการแสดง แต่อย่างน้อยคุณช่วยทำตัวเป็นภรรยาที่ดีในสองเดือนนี้หน่อยได้ไหม?”

เวดยิ้มอย่างขมขื่น “คุณไปหาพวกเขาตอนนี้ คุณก็ทำอะไรไม่ได้อยู่ดี ประกาศนี้เป็นสิ่งที่ทุกคนต้องการ มันตรงกับที่ทุกคนหวัง! ถ้าจัดงานแข่งขันอย่างยุติธรรมขึ้นมา สมาชิกหนุ่มสาวและเหล่าผู้อาวุโสคนอื่น ๆ ก็จะถูกโน้มน้าวใจตามจริง เพราะแบบนี้ พวกเขามีโอกาสอย่างยุติธรรมที่จะได้ตำแหน่งทายาทเช่นกัน ดีกว่าตัดสินใจกันภายในว่าใครจะได้เป็นทายาทตั้งเยอะ!”

“โอ้ อีกอย่าง ถึงกฎของการแข่งขันจะบอกว่าฆ่าคู่ต่อสู้ไม่ได้ แต่ใครจะไปรู้ล่ะ ว่าจะเกิดอะไรขึ้นในการแข่งขัน ใช่ไหมล่ะ? ถ้าไอ้ขอทาน เฟนด์ วู๊ด โดนฆ่าตายโดยบังเอิญในการแข่งขัน แนชคงทำอะไรไม่ได้มากสินะ?”

ดวงตาของลิลลี่เป็นประกายราวกับหลอดไฟ เมื่อความคิดที่ดูเหมือนจะเป็นเรื่องมหัศจรรย์ปรากฏขึ้นในหัวของเธอ

“คุณฉลาดมากจริง ๆ ! ทำไมผมถึงคิดไม่ออกนะ? ทักษะการต่อสู้ของไอ้เด็กเหลือขอนั้นไม่ได้แข็งแกร่งขนาดนั้น อืมมม…ทำไมเราไม่ไปคุยหนุ่มวู๊ดสองคนนั้นล่ะ แล้วสั่งให้พวกเขาใส่เฟนด์ไม่ยั้งในการแข่งขัน แล้วค่อย‘บังเอิญ' ฆ่าเขา? แล้วพอถึงตอนนั้น เราก็พูดได้ ว่าเป็นอุบัติเหตุ เป็นเรื่องผิดพลาด ที่พวกเขาคุมพละกำลังของตัวเองไม่ได้ มันจะได้ผลไหมนะ?”

ดวงตาของเวดเป็นประกายเช่นกัน ราวกับว่าในที่สุดเขาก็เห็นแสงสว่างที่ปลายอุโมงค์ “ฮ่าฮ่าฮา! เป็นความคิดที่ฉลาดมาก! ฉันแทบจะรอดูแนชตอนแห็นเฟนด์ตายตรงหน้าไม่ไหวแล้ว! เขาต้องโกรธจัดแน่!”