มหาเทพ แห่ง สงคราม นิยาย บท 1197

จากนั้นผู้คนก็ตอบสนองเช่นนั้น ใบหน้าพวกเขาเต็มไปด้วยความสับสน ตกใจ และประหลาดใจ เหมือนว่าชายคนนี้จะเป็นคนของตระกูลวู๊ดจริง ๆ

"อ่า เขาเป็นทายาทของนายท่านเหรอ?"

มูนอ้าปากค้างขณะพูด ดวงตาเธอเบิกกว้างเท่าจานรอง ริมฝีปากเธอก็เบิกกว้าง ไม่กี่วินาทีต่อมา เมื่อรู้ตัวแล้วเธอก็คุกเข่าลงต่อหน้าเฟนด์และพูดว่า "ขอบคุณที่ช่วยชีวิตเราไว้ นายน้อยเฟนด์! ถ้าไม่ใช่เพราะคุณ ฉันกับแม่ก็คงจะ..."

"ใช่! ขอบคุณมากนายน้อยเฟนด์!"

หญิงวัยกลางคนคุกเข่าลงกับพื้น ดวงตาของเธอเต็มไปด้วยน้ำตา และเสียงก็สั่น "เราไม่เคยเจอนายน้อยตระกูลวู๊ดเลย เราก็เลยคิดว่าคุณไม่ใช่คนของตระกูลวู๊ด เราเข้าใจผิด ได้โปรดยกโทษให้เราด้วย!"

"ลุกขึ้นเถอะ ฉันจะโทษพวกคุณได้ยังไงในเมื่อรู้ว่ามันเป็นเรื่องเข้าใจผิด? ยกโทษให้แน่นอนอยู่แล้ว!"

เฟนด์เข้าหาทั้งสองคน พลิกฝ่ามือ และยาสองเม็ดก็ปรากฏขึ้นในมือของเขา เขายืนยาให้ทั้งคู่และพูดว่า "ทั้งสองคนรับไปคนละเม็ด และรีบกลืนเข้าไปเพื่อรักษาอาการบาดเจ็บซะ"

"นี่... ฉัน... ฉันจะรับสมบัติจากนายน้อยเฟนด์มาได้ยังไง!"

มูนก้มหัวลงอย่างกระอักกระอ่วนกับท่าทีที่มีต่อเฟนด์เมื่อสักครู่ เธอคิดว่าเฟนด์ไม่ได้ต่างจากกลุ่มพวกนั้นสักเท่าไหร่ เขาอาจจะมาที่นี่เพื่อใช้ประโยชน์จากพวกเธอ ที่ทำให้เธออายมากขึ้นก็คือเฟนด์ไม่เพียงแต่ยกโทษให้พวกเราเท่านั้น เขายังให้ยามารักษาอาการอีกด้วย

"เธอพูดถูก นายน้อยเฟนด์ เราไม่สมควรได้รับมัน คุณช่วยชีวิตเราเอาไว้ เราไม่รู็ด้วยซ้ำว่าจะตอบแทนยังไงสำหรับความเมตตาอันยิ่งใหญ่นี้!"

หญิงวัยกลางคนตกใจและปฏิเสธออกไปอย่างรวดเร็ว เธอค่อนข้างดีใจกับความใจดีของเขา

เฟนด์งงกับท่าทีของพวกเธอ เมื่อก่อน ผู้อาวุโสลำดับสามและลูกน้องเขามารวบรวมทรัพยากรและของจากตระกูลสาขา พวกเขาต้องแสดงท่าทีว่าตัวเองสูงส่งและยิ่งใหญ่แน่ ๆ แย่ไปกว่านั้น คงจะรังแกคนพวกนี้ของตระกูลสาขาอีก

ด้วยเหตุนี้ คนจากตระกูลสาขาเลยกระอักกระอ่วนเมื่อได้เจอคนจากตระกูลหลัก

ยิ่งไปกว่านั้น สถานะของเฟนด์ยังสูงส่งกว่าผู้อาวุโสลำดับสามและลูกน้องของเขาอีก ซึ่งจะเป็นคนที่ได้เป็นนายท่านของตระกูลคนต่อไป ถ้าคนเช่นนี้เสนอยารักษามา ย่อมทำให้พวกเขาหวาดกลัวและรู้สึกไม่ปลอดภัย

เมสันมองดูศพบนพื้นอย่างโกรธ "พวกมันคือกลุ่มโจรขี่ม้าที่อยู่ฝั่งตรงข้ามของภูเขาลูกใหญ่ลูกนั้น พวกมันไม่ค่อยไปหาหญ้าวิญญาณหรือทรัพยากรแถวนั้นหรอก แต่กลับลงมาที่นี่และปล้นพวกเราแทน! หัวหน้ามันคือผู้ฝึกยุทธที่แข็งแกร่งในระดับเทพแท้จริง พวกมันก็เลยกล้าทำท่าทีกล้าหาญและประมาทเช่นนั้น!"

ชายชราคนหนึ่งก้าวไปข้างหน้าและพูด "โชคดีที่มีไม่มากนัก มีแค่สามสี่ร้อยคนเท่านั้น ในขณะที่ตระกูลสาขาเรามีผู้ชายเกือบพันคน นั่นเป็นเหตุผลที่มันยังไม่กล้ามาต่อสู้กับเรา ตราบใดที่ไม่ล้ำเส้น เราก็จะไม่ทำอะไร สุดท้ายแล้ว หัวหน้ามันที่อยู่ในระดับเทพแท้จริงกับคนจำนวนมากก็มีความสามารถในการต่อสู้ที่แข็งแกร่ง เราเสียคนไปไม่ได้ เราจะไปต่อสู้กับพวกมันไม่ได้"

"ถ้าอย่างนั้น ถ้าเรื่องมันไม่จริงจังเกินไป พวกคุณก็ปล่อยมันไปเหรอ?"

เฟนด์เลิกคิ้วเมื่อได้ยินข้อมูลใหม่นี้

"ใช่ครับ คนในตระกูลหลักไม่ค่อยมาหาเราและเราก็ไม่ได้ออกไปหาเช่นนั้น เลยไม่มีเวลามารายงานเรื่องนี้กับตระกูลหลักเลย" เมสันตอบด้วยรอยยิ้มขมขื่น "ก่อนหน้านั้นที่ผู้อาวุโสลำดับสามลงมาที่นี่ เราก็บอกเขาไปแล้ว เขาจัดการคนพวกนั้นได้เลยด้วยความสามารถในการต่อสู้ และเขาก็ทำให้เราอยู่อย่างสงบสุขได้แน่นอน" เมสันพูดแห้ง ๆ

"แต่น่าเสียดายที่เขามีเหตุผลที่จะไม่จัดการเพื่อพวกเรามาโดยตลอด ข้อแก้ตัวอย่างเช่น ไม่ว่าง หรือจะจัดการให้ภายหลัง บลา ๆ" เมสันยังคงโกรธอยู่เล็กน้อย