มหาเทพ แห่ง สงคราม นิยาย บท 1220

ซาเวียร์รู้สึกอึดอัดขณะที่ถูกสอบถาม เขายิ้มอย่างขมขื่นและพูดว่า “นายท่าน ฉันวางแผนที่จะกลับไปที่ตระกูลวู๊ด เพราะยังไงซะ หัวหน้าตระกูลวู๊ดก็ดูแลฉันอย่างดี และเขายังเคยช่วยชีวิตฉันไว้ครั้งหนึ่ง… ในตอนนั้นฉันเป็นเพียงลาโกริโอที่เป็นแค่สมาชิกในตระกูลสาขาของตระกูลลาโกริโอ...”

เมื่อได้ยินคำตอบของเขา เทรนตันก็ยิ้มอย่างขมขื่น “เยี่ยมมาก แม้ว่าคุณจะอยู่ที่นั้นมาหลายปีแล้ว แต่ก็ไม่คิดว่าคุณจะกลายเป็นสุนัขเฝ้าบ้านของตระกูลวู๊ดไปแล้ว ฮ่าฮ่า...นั่นมันช่างไร้สาระเสียจริง! คุณลืมไปแล้วเหรอว่าคุณคือลาโกริโอ?”

ซาเวียร์รู้สึกโกรธมากเมื่อได้ยินสิ่งที่เทรนตันพูด เขาไม่เคยได้รับการปฏิบัติอย่างดีเลยสักครั้งตอนที่เขาอยู่กับพวกลาโกริโอ มันน่าโมโหมากเพราะเขากลับถูกรังแกแทน

น่าแปลกที่เมื่อเข้าสู่ตระกูลวู๊ด เขาไม่เพียงแต่ได้รับตำแหน่งสำคัญเท่านั้น แต่แนชยังเคยช่วยชีวิตเขาไว้ครั้งหนึ่งด้วย ตั้งแต่วันนั้น เขาก็สาบานกับตัวเองว่า ชีวิตของเขาจะขึ้นตรงต่อตระกูลวู๊ด

นั่นจึงเป็นเหตุผลที่เขาเลือกที่จะอยู่ข้างตระกูลวู๊ด แทนที่จะอยู่กับลิลลี่และผู้อาวุโสลำดับที่สาม

เขาไม่คิดเลยว่าการที่เขาใจดีส่งลิลลี่กลับมาที่ตระกูลลาโกริโอ เขาจะถูกเทรนตันประชดประชันด้วยการเรียกเขาว่า สุนัขเฝ้าบ้าน

หลังจากที่เขาพูดจบ ซาเวียร์ก็ก้าวเดินด้วยปลายเท้า ฉีปรากฏขึ้นที่ใต้เท้าของเขา เขาเหาะขึ้นไปบนฟ้าแล้วเหาะจากไป

หลังจากไม่กี่ลมหายใจ ซาเวียร์ก็หายไปจากสายตาของทุกคน

หลังจากที่ซาเวียร์จากไป ผู้อาวุโสลำดับที่หนึ่งของตระกูลลาโกริโอก็พูดกับนายใหญ่ลาโกริโอด้วยความกระวนกระวายใจว่า “นายใหญ่ลาโกริโอ ซาเวียร์มีพลังยุทธระดับสูง เราไม่ควรปล่อยให้เขาจากไป เราถูกมองว่าเป็นศัตรูของตระกูลวู๊ด และไม่ช้าก็เร็วเราจะทำสงครามกับพวกเขา มันคงจะมีประโยชน์กับเรามากกว่าถ้าฆ่าปรมาจารย์ระดับกึ่งเทพที่แข็งแกร่งเช่นนั้น เขาอยู่ระดับกึ่งเทพขั้นสุดยอด และอีกไม่นานเขาอาจจะก้าวเข้าสู่ระดับเทพแท้จริงได้!”