มหาเทพ แห่ง สงคราม นิยาย บท 1583

เมื่อนึกถึงเรื่องนี้ เขาก็ยิ่งโกรธมากขึ้น โจเอลพึมพำว่า “ตำหนักนภาของผมคงไม่เดือดร้อนขนาดนี้ถ้าไม่ใช่เพราะคุณ”

เมื่อลิลลี่ได้ยินอย่างนั้น เธอก็เริ่มฟาดงวงฟาดงาใส่โจเอลอย่างโกรธเกรี้ยว “โจเอล คอลลินส์ คุณหมายความว่ายังไง?” เธอขู่ฟ่อ “คุณจะโทษฉันแบบนี้ได้ยังไง? ใครจะรู้ล่ะว่าสัตว์อสูรที่แข็งแกร่งพวกนั้นจะปรากฏตัวขึ้นขณะที่คุณส่งผู้อาวุโสทั้งหกคนไปซุ่มโจมตีพวกตระกูลวู๊ดและถูกสัตว์อสูรฆ่าจนหมด คุณมาโทษฉันได้ยังไง? ฉันไม่ใช่สัตว์อสูรพวกนั้นเสียหน่อย!”

ดวงตาของลิลลี่เปลี่ยนเป็นสีแดงก่ำจากความโกรธ ขณะที่เธอยังพูดต่อ “อีกอย่าง ฉันไม่ได้บังคับให้คุณไปที่เขาเหมันต์กระจ่าง แล้วจะมาโทษฉันได้ยังไงในเมื่อพวกคุณเป็นคนตัดสินใจเอาเอง? ฉันแค่ขอให้คุณช่วยฉันฆ่าเฟนด์และพวกพ้องของเขา…”

สายตาของลิลลี่ที่มีน้ำตาไหลออกมาทำให้หัวใจของโจเอลอ่อนระทวย เขาเริ่มเกลี้ยกล่อม “เอาล่ะ ไม่เป็นไร… ทุกอย่างเป็นความผิดของผมเอง เข้าใจไหม? ผมจะไม่โทษคุณอีก”

โจเอลหยุดไปชั่วขณะก่อนที่จะคร่ำครวญต่อ “ถึงกระนั้น พวกเราก็ประสบกับการสูญเสียครั้งใหญ่ และผู้ฝึกยุทธที่อยู่ในขั้นสูงสุดของระดับเทพแท้จริงสามก็เสียชีวิตที่นั่น เราเหลือกันอยู่แค่เจ็ดคนเท่านั้น เราจึงไม่สามารถล้างแค้นให้คุณและกวาดล้างตระกูลวู๊ดได้ในตอนนี้ เราทำได้เพียงแค่วางแผนเรื่องนี้ในระยะยาวเท่านั้น”

คำพูดของเขาทำให้ความโกรธของลิลลี่สงบลงทีละน้อย เธอเดินเข้าไปโอบรอบคอของเขาและพูดอย่างเย้ายวนว่า “ที่รัก เราไม่ต้องรีบร้อนค่อย ๆ เป็นค่อย ๆ ไปก็ได้ สิ่งที่สำคัญที่สุดในตอนนี้คือการดูว่าตระกูลวู๊ดได้รับลูกบอลหินหรือไม่ นอกจากนั้นเราต้องดูสถานการณ์ความสูญเสียของพวกเขาด้วย หากพวกเขาประสบกับความสูญเสียที่ยิ่งใหญ่กว่าเราจะดีแค่ไหน? เรายังไม่หมดโอกาสไม่ใช่หรือ?”

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน