มหาเทพ แห่ง สงคราม นิยาย บท 1592

“เรามาที่นี่ทำไมน่ะหรือ? นายท่านวู๊ด เข้าเรื่องเลยแล้วกัน ลูกชายของคุณฆ่าลูกชายทั้งสองคนของผมและทำให้พวกเราหลายตระกูลที่นี่ต้องเผชิญกับสูญเสียครั้งใหญ่ในการแข่งขันครั้งก่อน! ถึงเวลาแล้วที่เราจะต้องสะสางเรื่องนี้กัน ว่าไหม?”

เควนตินหัวเราะออกมาเสียงดัง ความโหดเหี้ยมฉายชัดในดวงตาของเขา

“เฟนด์ ในที่สุดเราก็พบคนฆ่าลูกชายทั้งสามคนของฉันแล้ว! และเป็นนายนั่นแหละ! ฉันต้องการคำสารภาพและคำอธิบายจากนาย!”

แดริล หัวหน้าตระกูลนอร์แมนยืนมองมาข้างหน้าและถามเฟนด์ด้วยสายตาที่ชั่วร้าย น้ำเสียงของเขาเต็มไปด้วยความเกลียดชัง

"ใช่! ผมฆ่าพวกเขาทั้งสามคนเอง กฎของการแข่งขันอนุญาตให้ผมทำเช่นนั้นนี่นา อีกอย่างลูกชายของคุณก็ต้องการฆ่าผม จะให้ผมยืนอยู่รอให้พวกเขามาฆ่าผมเฉย ๆ ผมก็ทำไม่ได้หรอก เห็นด้วยไหม?”

เฟนด์ยักไหล่อย่างไม่แยแส เขากล้าที่จะยอมรับการกระทำของตัวเองโดยไม่ลังเลแม้แต่น้อย

"ฮึ! ไอ้ส*รเลว! เป็นแกนี่เอง! ฉันรู้แล้ว! คุณกล้าที่จะยอมรับว่าฆ่างั้นสินะ?”

แดร์ริลเดือดดาลราวกับลาวาเมื่อได้ยินคำสารภาพของเฟนด์ เขาโกรธมากจนกำหมัดแน่น สมาชิกตระกูลนอร์แมนคนอื่น ๆ ต่างจ้องมองไปที่เฟนด์ด้วยความโกรธไม่ต่างกัน

“ผมก็แค่ทำตามกฎการแข่งขัน ทำไมผมจะพูดไม่ได้”

เฟนด์ยิ้มอย่างมีเลศนัยแล้วเสริมว่า “ทำไมเหรอ? นายท่านฮันท์ กฎนี้คุณเป็นคนตั้งขึ้นตั้งแต่ต้น งานแข่งขันเพิ่งจะจบลงไปได้ไม่นานี้เอง นี่คุณคิดจะกลับคำแล้วเหรอ?” เฟนด์หยุดไปอึดใจหนึ่งก่อนที่จะกล่าวต่อ “ตอนเริ่มการแข่งขัน คุณไม่ได้เป็นคนพูดเหรอ? ว่าหลังการแข่งขันจะไม่มีการแก้แค้นหรือบาดหมางเป็นการส่วนตัว จากพฤติกรรมของคุณวันนี้ คุณไม่กลัวจะถูกตระกูลอื่นตราหน้าเอารึไง?”

เมื่อเขาได้ยินคำพูดของเฟนด์ เควนตินก็คิดว่าเฟนด์กลัวพวกเขา

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน