มหาเทพ แห่ง สงคราม นิยาย บท 1607

เฮเลน่ามีความสุขกับดาเนียลล่าไปด้วย หัวใจของเธอเต็มไปด้วยความสุข ในเวลาเดียวกันก็รู้สึกอิจฉา เธออิจฉาที่น้องสาวของเธอสามารถหาผู้ชายที่ดีเช่นนี้ได้

“ไร้สาระ พอเลย! ฉันก็แค่อยากจะแข็งแกร่งขึ้น!”

เมื่อได้ยินคำพูดของเฮเลน่า จู่ ๆ ใบหน้าของดาเนียลล่าก็กลายเป็นสีชมพู เธอตอบด้วยน้ำเสียงที่เต็มไปด้วยความลำบากใจ

แต่ในเวลานี้วีนัสคิดอะไรบางอย่างได้และหันไปหาอเล็กซานเดอร์ “พ่อ ทำไมถึงมีแสงสองสาย? หรือว่าแทนที่มันจะเป็นทักษะยุทธ มันกลับเป็นสมบัติวิเศษ? ถ้าไม่ใช่ทักษะยุทธ เราคงไม่อาจเรียนรู้อะไรจากมันได้! และนั่นก็หมายความว่าแสงเพียงดวงเดียวจะอนุญาตให้คนเพียงคนเดียวทะลวงไปสู่ระดับเทพสูงสุดได้! ความพยายามทั้งหมดของเรา รวมทั้งการไปที่นั่นตอนนี้จะไม่สูญเปล่าหรือ?”

ใบหน้าของอเล็กซานเดอร์จมลงทันทีหลังจากได้ยินคำพูดของวีนัส เขาและคนอื่น ๆ ที่เคยมีใบหน้าเต็มตื่นเต้น ตอนนี้ถูกความเศร้าหมองครอบงำ

แต่หลังจากเงียบไปครู่หนึ่ง อเล็กซานเดอร์ก็ยิ้มและยักไหล่อย่างไม่ไยดี “ไม่ว่าสถานการณ์จะเป็นอย่างไร เราก็ต้องเข้าไปดู ถึงจะมีคนที่สามารถทะลวงผ่านไปยังระดับเทพสูงสุดด้วยลูกบอลหินทั้งเจ็ด เพียงเจ็ดคนเท่านั้น ก็ถือเป็นประสงค์ของพระเจ้า พ่อบอกได้แค่ว่าบางอย่างอาจถูกกำหนดไว้แล้ว นั่นก็ช่วยอะไรไม่ได้ไม่ใช่หรือ?”

วีนัสผงกศีรษะอย่างเข้าใจ “หนูแค่อยากจะเตือนทุกคน เกรงว่าทุกคนอาจจะตั้งความหวังไว้สูงเกินไปและสุดท้ายเมื่อไม่ได้ดั่งใจก็จะผิดหวัง”

“ขอบคุณ แต่ไม่ต้องห่วงหรอก เราเข้าใจสถานการณ์เป็นอย่างดี!”

อเล็กซานเดอร์, ผู้อาวุโสลำดับที่หนึ่ง และคนอื่น ๆ สบตากันและรอยยิ้มขมขื่นถูกฉาบอยู่บนใบหน้าของพวกเขา “แต่เฟนด์สัญญาว่าหากมีทักษะการฝึกยุทธบางประเภทเขาจะแบ่งปันกับเรา เขาใจดีพอที่จะแบ่งปันเคล็ดลับ แต่ถ้ามันไม่ใช่ทักษะยุทธ ก็ช่วยไม่ได้อยู่ดี! ทุกคนต้องปฏิบัติตามข้อตกลงเดิม!”

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน