มหาเทพ แห่ง สงคราม นิยาย บท 1610

“อย่าไปที่นั่นงั้นเหรอ? ถ้าเราไม่ไป เราคงไม่มีโอกาสจะลืมตาอ้าปากได้อีกต่อไป! และเมื่อถึงตอนนั้น เราคงไม่มีสิทธิ์ที่จะทะลวงไปสู่ระดับเทพสูงสุดได้!”

แมทธิวหยุด เขาให้ความเห็นด้วยน้ำเสียงไม่พอใจว่า “หากเรากลับไปแมทธิวดินแดนท้องทะเลของเราอย่างกลัวหดตัว เราก็ไม่อาจทะลวงเข้าสู่ระดับเทพสูงสุดได้! เราจะทำได้เพียงซ่อนตัวอย่างน่าสมเพชและรอความตายอยู่ที่นั่น แล้วถ้าเฟนด์กับพรรคพวกคิดจะมากวาดล้างเราล่ะ? เมื่อถึงตอนนั้นคุณจะหนีไปไหนรอด?”

“แต่…แต่การไปที่นั่นในตอนนี้นั้นมันอันตรายเกินไป! ถ้าพวกเขารู้ว่าเราอยู่ที่นั่น เราก็หนีไปไหนไม่รอดเหมือนกัน!”

ผู้อาวุโสก้มหน้าพึมพำ

“ตอนที่เราไปถึงที่นั้น เราจะซ่อนตัวอยู่บนภูเขาลูกใหญ่ซึ่งอยู่ห่างจากตระกูลวู๊ดเพื่อไม่ให้พวกเขาสังเกตเห็นเราง่าย ๆ และเมื่อถึงเวลาที่เหมาะสม ก็จะมีชนเผ่าและตระกูลต่าง ๆ ไปที่นั่นเป็นจำนวนมาก พวกเราจะส่งคนสองสามคนแฝงตัวไปกับฝูงชน ด้วยวิธีนี้อย่างน้อยเราก็คงพอรู้อะไรบ้าง ดีกว่าหดหัวอยู่ในกระดอง ถ้าเราไปที่นั่น เราก็จะได้สังเกตสถานการณ์เหล่านั้น และจะได้หาทางเอาชนะพวกเขา ไม่อย่างนั้นนี่คงเป็นจุดจบของวิหารเรา!”

แมทธิวย้ำจุดยืนของตัวเองอีกครั้ง

ในตอนนั้นเอง ผู้อาวุโสโมสลีย์แทรกขึ้นสนับสนุนแมทธิวว่า “ท่านเจ้าวิหารพูดถูก ครั้งนี้เราควรจะไปดูว่าลำแสงเหล่านั้นคืออะไร ใครจะรู้ล่ะ บางทีแค่เราเข้าไปในลำแสงและปล่อยให้แสงเหล่านั้นสาดส่องตัวเพียงชั่วขณะ ก็อาจจะทำให้เราสามารถบุกทะลวงไปสู่ระดับเทพสูงสุดสำเร็จก็เป็นได้? และผมเดาว่าก็คงหลายคนที่คิดจะพุ่งเข้าหาแสงนั่น เมื่อถึงตอนนั้นเราก็ฉวยโอกาสเข้าไปหาลำแสงพวกนั้นได้”

"ใช่ ๆ! สิ่งที่ผู้อาวุโสโมสลีย์พูดนั้นถูกต้องอย่างยิ่ง! บางทีแสงเหล่านั้นอาจเป็นเวทมนตร์หรือของวิเศษบางอย่างที่ทำให้ผู้คนสามารถทะลวงเข้าไปในระดับเทพสูงสุดได้!”

แมทธิวตาเป็นประกายทันทีเมื่อคิดเช่นนั้น ระดับเทพสูงสุดช่างวิเศษอะไรเช่นนี้?

“ไปกันเถอะ! เราควรเสี่ยงกันสักตั้ง!”

หลังจากครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง เหล่าผู้อาวุโสที่กลัวความเสี่ยงและอันตรายอย่างค่อนข้างชัดเจนต่างกัดฟันแน่นและจ้องไปอย่างมุ่งมั่น ฝูงชนออกเดินทางไปยังที่พักของตระกูลวู๊ดอีกครั้ง ก่อนบินขึ้นไปบนท้องฟ้าด้วยความเร็วสูงสุด

“ตอนนี้ลำแสงห้าลำแล้ว! ดูเหมือนว่าวิหารแห่งทวยเทพและราชาจะไปถึงที่พำนักของตระกูลวู๊ดแล้ว!”

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน