มหาเทพ แห่ง สงคราม นิยาย บท 167

ลาน่ายิ้มอย่างเลือดเย็นแล้วพูดว่า "ฉันไม่เชื่อเรื่องบังเอิญพวกนี้ พวกฉันเพิ่งจะออกมา แกก็บังเอิญมาอยู่ตรงนี้อย่างนั้นเหรอ? ไม่ต้องพูดถึงเลยว่าถ้าเพิ่งมาทำไมถึงพาคนมาตั้งมากมายเป็นกลุ่ม”

เขาพูดว่า "ตอนแรกเราตั้งใจจะสู้กับคนอื่น ๆ ก็เลยพาพวกมากัน แต่ในขณะที่เราผ่านที่นี่ เราสังเกตเห็นหน้าอกขนาดใหญ่ของเธอ กับก้นที่เด้งไปเด้งมา อดไม่ได้ที่อยากจะเล่นกับเธอ ก็แค่นั้น!”

ชายหัวล้าน พูดต่อไป

บริเวณใกล้ ๆ กันก็โล่งใจเมื่อนีลและบอดี้การ์ดของเขาได้ยินคําแก้ตัวนี้ โชคดีที่ชายหัวล้านนั้นฉลาดพอที่จะสร้างข้ออ้างขึ้นมาแทนการหักหลังได้

“อ๊ากก!”

อย่างไรก็ตามในวินาทีต่อมา ลาน่า ก็เหยียบหลังมือชายคนนั้นทันที เธอพูดด้วยน้ำเสียงต่ำน่ากลัว "ฉันไม่ให้แกสารภาพหรอกหรือ? ฉันบอกแล้วว่าฉันไม่เชื่อเรื่องบังเอิญที่พวกแกมาปรากฏตัวหลังจากงานประมูลเสร็จสิ้น”

"ฉัน-ฉันบอกไปแล้วว่าเป็นความจริง!"

ชายหัวล้านกัดฟันยืนกรานกับคำโกหกของเขา

สีหน้าของหลายคนเริ่มเลือนลางเมื่อได้เห็นความเหี้ยมโหดไร้ความเมตตาปราณีของลาน่า ถึงแม้ว่าเธอจะมีเสน่ห์ แต่ผู้ชายคนไหนจะกล้าควบคุมเธอ

เคนและบอดี้การ์ดของเขาเริ่มรู้สึกวิตกกังวลอีกครั้ง

"เราถอนตัวตอนนี้เถอะ เผื่อมันจะพลอยติดร่างแหไปด้วยนายน้อย ผมรู้สึกว่าผู้หญิงคนนี้ไม่ใช่คนที่ชอบพูดมาก!”

"นี่ยังไม่ต้องพูดถึงเฟนด์ก็เป็นคนอันตรายเหมือนกัน!" บอดี้การ์ดเริ่มรู้สึกหวาดกลัวแล้ว เลยกระซิบบอกเคนว่า

"ไม่ฉลาดเลยที่จะเราจะไปตอนนี้ จริงไหม? คนอื่นก็จะคิดว่าทำไมเป็นเราคนเดียวที่ออกไป ทั้งที่ทุกคนกำลังดูอยู่ แสดงว่าเราเป็นคนผิดจริงไหม?”

"ถึงตอนนั้น เราอาจจะออกไปก่อนพวกเขา!”

นีลทําหน้าเบลอ ๆ เพราะครอบครัวมอนท์, จอร์จ, รอย, หรือไวท์ ไม่มีใครออกจากที่เกิดเหตุเลยแม้แต่คนเดียว ขนาดพ่อค้าทั้วไปยังอดทนรอโชว์ดี ๆ แล้วอยู่ ๆ จะไปกันได้อย่างไร

"หึ แกมีปากที่ดีมากทีเดียว!"

"คุณผู้หญิงคนสวย คุณเรียกผมว่าอะไรนะ?"

สีหน้าของนีลนั้นพะอืดพะอม น้ำเสียงของเขายังคงสั่นเทา

"หรือคุณต้องการให้ฉันพาคุณมาที่นี่ด้วยตัวเอง? คุณจะไม่มีชีวิตอยู่ต่อเพื่อดูวันพรุ่งนี้ถ้าฉันทำแบบนั้น” ลาน่าพูดอย่างเย็นชา

"ตอนนี้คุณไม่กลัวแล้วเหรอนายน้อยนีล ฮ่า ๆ นายขี้ขลาดอย่างนั้นเหรอ?”

เฟนด์ตะโกนออกมาอย่างเสียงดัง พร้อมกับสีหน้าที่เหยียดหยามเขา

นายน้อยนีลกัดฟันแน่นและเดินเข้าไปบอกเขาว่า "มีอะไรต้องกลัว ฉันไม่ได้ทําอะไรผิด ดังนั้น ทําไมฉันต้องกลัว? นี่มันไร้สาระสิ้นดี!"

"ใช่ ทำไมเราต้องกลัว!"

บอดี้การ์ดส่วนตัวของเขาก็ตามมาติด ๆ เขาก็พูดกับชายหัวล้านที่นอนอยู่กับพื้นว่า “นายเป็นใคร?” ทำไมถึงชี้ไปที่นายน้อยนีลสุ่มสี่สุ่มห้า นายคิดจะใส่ร้ายนายน้อยของเราใช่ไหม?”