มหาเทพ แห่ง สงคราม นิยาย บท 1807

หลังจากที่หัวหน้าป้อมปราการวิตต์มอร์คิดเกี่ยวกับเรื่องนี้ เขาก็พูดว่า “ดูจากความโกรธของพวกเขาในตอนที่เผชิญหน้ากับเราแล้ว ผมว่าเขาไม่ได้โกหกนะ แต่ถ้าไม่ใช่เรื่องโกหก แล้วกองกำลังไหนช่วยพวกเขาอยู่ล่ะ? หรือว่ากองกำลังอื่น ๆ จากกองกำลังปฏิภาคีจะมาถึงที่นี่แล้ว? ถ้าอย่างนั้นการที่เราอยู่เฉย ๆ อย่างนี้ก็คงไม่ดีแล้วใช่ไหม?”

สีหน้าของออสตินเปลี่ยนเป็นจริงจังเมื่อเขาได้ยินสิ่งนี้ เขานิ่งไปครู่หนึ่งก่อนจะส่ายหน้า "ไม่มีทาง ฉันคิดว่าคงเป็นผู้ฝึกยุทธที่ทรงพลังทั่วไปที่บังเอิญเข้าไปค้นหาของล้ำค่าในนั้น แล้วก็เกิดปะทะกับผู้คนจากเผ่ากระหายเลือดและสังหารนักสู้ที่ทรงพลังที่สุดของพวกเขาไปแค่นั้น คนจากเผ่ากระหายเลือดคงเข้าใจผิดคิดว่าเราแอบส่งคนไป นั่นเป็นเหตุผลที่พวกเขามาหาเรา!”

“หัวหน้าป้อมปราการลำดับที่หนึ่ง เสียงการต่อสู้ที่มาจากป่าลดลงแล้ว ทั้งที่เวลาผ่านไปเพียงสองวัน ก่อนหน้านี้ยังมีเสียงการต่อสู้มากมาย แต่พวกเขาก็เงียบหายไปมาก ผู้คนมากมายจากดินแดนรกร้างอาจเสียชีวิตไปแล้ว และเหลือกันอยู่เพียงไม่กี่คน หากเราวางเฉยจนทำให้พวกเขาตายมากเกินไป ตำหนักคลื่นเมฆาจะลงโทษเรา!”

หลังจากที่เฮนดริกคิดเกี่ยวกับเรื่องนี้ เขาก็อดไม่ได้ที่จะก้าวไปข้างหน้า “ผมคิดว่าจะเป็นการดีที่สุดหากเราใช้โอกาสนี้ในการโจมตีผู้คนจากเผ่ากระหายเลือดซึ่งมีมากกว่าหนึ่งหมื่นคน อย่างไรเสียพวกเราก็มีกันไม่น้อย ต่อให้เขาจะมีกำลังเสริมแต่เขาก็จะต้องใช้เวลาไม่น้อยในการจัดการกับเรา!”

ใบหน้าของออสตินมืดลง “เราตระหนักดีว่าเมื่อไหร่ที่เราควรเคลื่อนกำลังพล ทุกคนไม่จำเป็นต้องพูดถึงเรื่องนี้อีก” เขาพูดอย่างเย็นชา “กลับเข้าไปข้างในกันเถอะ แต่เพื่อป้องกันไม่ให้เกิดข้อผิดพลาด ขอให้มีคนเฝ้าดูพื้นที่นี้ต่อไป จากนั้นเราจะได้รู้ว่าจะจัดการอย่างไรให้เหมาะสม นอกจากนี้ ให้ส่งคนสองสามคนไปเฝ้าบนภูเขาตามเส้นทางที่คนของตำหนักคลื่นเมฆาจะผ่านมาถึงที่นี่ เมื่อเห็นคนของพวกเขามา แล้วจงรีบมารายงานผมทันที ไม่อย่างนั้นมันจะสายเกินไปหากเราเคลื่อนกำลังพลไปไม่ทัน!”

หลังจากจัดการทุกอย่างเรียบร้อยแล้ว ทุกคนก็แยกย้ายกันไปอย่างรวดเร็ว

"เอาจริง ๆ เลยนะ เห็นได้ชัดเลยว่าหัวหน้าป้อมปราการลำดับที่หนึ่งกลัวตาย!”

หลังจากที่ทุกคนออกไปแล้ว อาเธอร์และพวกวัยรุ่นก็กลับมาที่ศาลานอกป้อมปราการอีกครั้ง อาเธอร์โกรธจนหน้าแดง

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน