มหาเทพ แห่ง สงคราม นิยาย บท 1810

“เฟนด์แย่แล้ว! ตาเฒ่าหน้าเหี่ยวคนนี้อยู่ในขั้นที่เก้าของระดับเทพสูงสุดเชียวนะ!”

แนชมองชายชราที่อยู่ตรงข้ามเขาอย่างระมัดระวัง และความกังวลพุ่งทะลุเส้นเลือดในทันทีเมื่อเขาสังเกตเห็นระดับพลังยุทธของชายชรา ดูเหมือนว่าในที่สุด พวกเขาก็ได้พบกับบุคคลสำคัญที่แท้จริงของเผ่ากระหายเลือดเข้าแล้ว

“นายท่านวู๊ด ไม่เป็นไรหรอก แม้ว่าระดับพลังยุทธของเฟนด์จะไม่สูงเท่ากับตาเฒ่านี่ แต่เราทุกคนรู้ว่าพลังยุทธของเขานั้นอยู่คนละระดับ ไม่ต้องห่วงไปหรอก ครับ ตาเฒ่าหน้าเหี่ยวคนนี้อาจไม่ใช่คู่ต่อสู้ของเขาด้วยซ้ำไป!”

ในทางกลับกัน อเล็กซานเดอร์หัวเราะอย่างไม่แยแส “เพราะเฟนด์ได้ทะลวงในระดับเทพสูงสุดได้ทีละหลายขั้น!” เขาเสริม

จากนั้นแนชก็นึกถึงความสามารถของเฟนด์ที่สามารถฆ่าคนที่อยู่ในขั้นที่เจ็ดระดับเทพสูงสุดได้ด้วยตัวคนเดียวทั้ง ๆ ที่เขายังเป็นเพียงนักสู้ในขั้นที่สี่ของระดับเทพสูงสุด เขาถอนหายใจเฮือกใหญ่ รู้สึกราวกับยกภูเขาออกจากอก "ที่คุณว่ามามันก็ถูก นี่เป็นครั้งแรกที่ผมได้พบกับคนที่มีระดับการต่อสู้สูงขนาดนี้ ผมก็เลยหวาดหวั่นเล็กน้อยน่ะ”

“พ่อไม่ต้องห่วงผมหรอก ปล่อยให้ทุกอย่างเป็นหน้าที่ของผมเอง พ่อไปบอกให้คนอื่นเรื่องแผนและการเตรียมการของเราให้ทราบดีกว่า แล้วก็เรื่องสถานการณ์ของที่นี่ด้วย ขอให้ฝูงชนออกไปจากที่นี่ให้เร็วที่สุด และไปรอผมอยู่ในป่าด้านล่าง ผมต้องฆ่าตาเฒ่านี่เพื่อให้เผ่ากระหายเลือดรู้ว่าเราไม่ได้อ่อนแอเหมือนหมาป่วย! ผมจะทำให้พวกเขารู้ว่าการตามล่าพวกเราเป็นการตัดสินใจที่ขลาดเขลาที่สุดที่พวกเขาเคยทำมา!”

เฟนด์ตะโกนออกไปอย่างเย็นชา ดวงตาที่ไร้อารมณ์และไม่ยินดียินร้ายของเขาจับจ้องไปที่ชายชราตรงหน้า

แม้ว่าระดับการต่อสู้ของชายชราจะสูงกว่าเขามาก แต่เฟนด์ก็ยังมั่นใจว่าจะสามารถจบชีวิตของตาเฒ่าหน้าเหี่ยวคนนี้ลงได้!

“สารเลว แกเป็นพวกชอบคุยโวหรือไง?”

มุมปากของผู้อาวุโสลำดับที่สี่กระตุกเล็กน้อยก่อนที่จะพูดต่อ “แกคิดว่าฉันดูไม่ออกหรือว่าแกมีพลังยุทธในระดับไหนในตอนนี้? ฉันมองออกตั้งแต่แกเคลื่อนไหวแล้ว! แกมันก็เป็นแค่ไอ้เวรตะไลไร้ประโยชน์ในขั้นที่เจ็ดเท่านั้น! แล้วแกยังมีหน้าคุยโวว่าจะฆ่าฉันซึ่งอยู่ในขั้นที่เก้าของระดับเทพสูงสุดอีกงั้นหรือ? ฝันไปเถอะ!”

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน