มหาเทพ แห่ง สงคราม นิยาย บท 1908

นายท่านแฮ็คฟอร์ดรู้สึกราวกับว่าใบหน้าด้านขวาของเขากระแทกเข้ากับภูเขาเหล็ก พลังมหาศาลได้ทำลายโล่พลังฉีหรือที่ผู้คนในดินแดนศักดิ์สิทธิ์เรียกกันว่า 'เกราะวิญญาณ' ลง เมื่อเกราะวิญญาณนี้ถูกทำลายไป หมัดของเฟนด์ก็พุ่งเข้าใส่ใบหน้าของเขาเต็มเปา ฟันของนายท่านแฮ็คฟอร์ดหลุดออกจนหมดแถมกรามของเขาก็หลุดตามไปด้วย นั่นทำให้เขาไม่อาจกรีดร้องออกมาได้ เขาถูกส่งตัวให้ปลิวไปในอากาศ ก่อนตกลงบนพื้นด้วยเสียงอันดังกึกก้องในท้ายที่สุด

นับเป็นเรื่องบังเอิญที่เขาร่วงหล่นลงในจุดที่ไม่ไกลจากที่ที่ร่างของนายท่านโลเดอร์อยู่ สมาชิกของกองกำลังภาคีที่เหลือเฝ้าดูเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นตรงหน้า พวกเขาอ้าปากค้าง พวกเขาไม่มีเวลาแม้แต่จะโต้ตอบ เนื่องด้วยความเร็วของเฟนด์ ตระหนักได้แล้วว่าประเมินเฟนด์ต่ำเกินไป และในที่สุดพวกเขาก็เข้าใจแล้วว่าเหตุใดชายหนุ่มถึงดูมั่นอกมั่นใจนัก

สำหรับนายท่านแมคเคนซี่ดูเหมือนว่าเฟนด์ไม่คิดที่จะให้เวลาพวกเขาได้รวบรวมพลังด้วย ถึงจุดนี้ใบหน้าของเขามืดมน นายท่านแฮ็คฟอร์ดถือเป็นเสาหลักของกองกำลังภาคีแต่ถึงกระนั้นเขาก็ยังถูกเฟนด์เล่นงานได้อย่างง่ายดาย แม้ว่านายท่านแมคเคนซี่จะไม่เข้าใจถึงความเจ็บปวดที่นายท่านแฮ็คฟอร์ดกำลังเผชิญอยู่ แต่เมื่อดูจากร่างกายที่เคลื่อนไหวไม่ได้ เขาก็รู้ว่านายท่านแฮ็คฟอร์ดจะต้องนอนติดเตียงไปตลอดชีวิตหากไม่มีการให้โอสถชั้นเลิศแก่เขา กับนายท่านโลเดอร์ก็ไม่ต่างกัน

การแสดงออกของนายท่านแมคเคนซี่ดูมืดมนกว่าเดิม เมื่อเขารู้ว่าเฟนด์จะหมายหัวเขาเป็นรายถัดไป เขาหายใจเข้าลึก ๆ และประเมินชายหนุ่มที่อยู่ตรงหน้า เขาตระหนักดีถึงพลังที่น่าสะพรึงกลัวที่เขามีไว้ในครอบครอง เขาภูมิใจที่จะได้ต่อกรกับเฟนด์ แต่ความปรารถนาที่จะทำเช่นนั้นได้หืดหายจากเขาไปนานแล้ว ความปรารถนาเดียวของเขาคือการหนีไปให้ไกลที่สุดเท่าที่จะทำได้ เขาจะไปให้ไกลถึงสุดขอบโลกหากนั่นหมายความว่าเขาจะไม่ต้องเผชิญหน้ากับสิ่งที่น่าสะอิดสะเอียนนี้ ช่างหัวกองกำลังภาคี! ช่างเรื่องศักดิ์ศรี! ทั้งหมดนี้ไม่มีความหมายสำหรับเขาอีกต่อไป

ในเมื่อผลลัพธ์ของการเผชิญหน้ากับคู่ต่อสู้ที่แข็งแกร่งกว่าคือความตายที่ไม่อาจหลีกเลี่ยง แล้วมันจะมีประโยชน์อะไร? ภายใต้สายตาที่จับจ้องมาด้วยความประหลาดใจของทุกคน นายท่านแมคเคนซี่หันหลังกลับและรีบหนีไปทันทีที่เฟนด์หันมามองเขา ไม่รู้ว่าทำไมพวกเขาถึงคิดว่ามันเป็นเรื่องตลก! เหล่าปรมาจารย์ของกองกำลังภาคีทุกคนต่างวางท่าเคร่งขรึม พวกเขาหารือกันถึงวิธีที่พวกเขาจะกำจัดศัตรูตัวฉกาจของกองกำลัง แต่ผลลัพธ์ก็ไม่ตรงกับสิ่งที่คิด

ปรมาจารย์สองคนบาดเจ็บสาหัส ส่วนอีกคนหนีไปอย่างห่างจุกก้น! ผู้อาวุโสของกองกำลังภาคีรู้สึกฉุนเฉียวที่นายท่านแมคเคนซี่ไม่เคยหันหลังกลับมามองพวกเขาเลยสักครั้ง “ท่านนายแมคเคนซี่ คุณละทิ้งพวกเราเช่นนี้ได้ยังไง? คุณเป็นผู้นำแบบไหนกัน!?” พวกเขาตะโกน

อนิจจา คำโอดครวญของพวกเขาไม่ได้ทำให้นายท่านแมคเคนซี่กลับมา เพราะเขาไม่ใช่คนโง่ เขารู้ดีว่าหากเขาไม่หนีความตายจะเป็นทางออกเดียวของเขา เพราะตอนนี้เฟนด์ วู๊ดพัฒนาขึ้นอย่างก้าวกระโดด! เขาตัดสินใจแล้วว่าจะใช้ชีวิตแบบหลบ ๆ ซ่อน ๆ ต่อไป สำหรับเขา การมีชีวิตอยู่อย่างขี้ขลาดดีกว่าตายอย่างกล้าหาญ ศักดิ์ศรีหยดสุดท้ายร่วงหล่นออกจากร่างของเขาไปแล้ว

เฟนด์ขมวดคิ้วจนแทบเป็นปม เขาไม่คิดที่จะปล่อยให้นายท่านแมคเคนซี่หนีรอดไปได้เพราะเขากังวลว่าชายผู้นี้จะหาทางแก้แค้นคนรอบข้างและครอบครัวของเขาในอนาคต ตัดไฟตั้งแต่ต้นลมเสียดีกว่า เขาหรี่ตาและหันไปเผชิญหน้ากับผู้อาวุโสของเผ่าเก้าเทพ “ผมฝากพวกที่เหลือไว้กับพวกคุณด้วย”