มหาเทพ แห่ง สงคราม นิยาย บท 1929

มุมปากของวอร์เรนสั่นสะท้าน และแววตาของเขาดุดันราวกับดวงตาของหมาป่าที่หิวโหย เฟนด์เพิกเฉยต่อการแสดงออกทางสีหน้าที่ดูมืดมนของวอร์เรน

เฟนด์ยิ้มอย่างเย็นชาและพูดว่า "ความอดทนของผมมีจำกัด คุณควรไปได้แล้ว มิฉะนั้นผมจะฆ่าทั้งคุณและก็ลูกน้องของคุณด้วย"

สิ่งที่วอร์เรนพูดเรื่องที่จะให้ไคลี่ไปเป็นสาวใช้ของเขาทำให้เฟนด์โกรธเกินกว่าข่มใจไว้ได้ ถ้าไม่ใช่เพราะเฟนด์เพิ่งมาอยู่ที่นี่ได้ไม่นาน และไม่ต้องการก่อปัญหา เขาคงลงมือฆ่าวอร์เรนไปแล้ว

ใบหน้าของวอร์เรนแดงก่ำเพราะถูกพูดหยาบคายใส่ แต่เมื่อมองดูพฤติกรรมของเฟนด์ วอร์เรนก็ตระหนักได้ว่าเขาอาจจะตายขึ้นมาจริง ๆ หากเขายังอยู่ที่นี่ ดวงตาของเขาเบิกกว้างในขณะที่เขาจ้องไปที่ใบหน้าของเฟนด์ ดูราวกับว่าต้องการที่จะจดจำใบหน้าของเฟนด์เอาไว้ในความทรงจำของเขา

"ไปกันได้แล้ว!" หลังจากนั้น เขาก็เอ่ยปากสั่งนักรบในชุดเกราะสีเงิน และทั้งสามคนก็จากไปอย่างสลดใจ เขารีบร้อนเสียจนดูคล้ายกับถูกสุนัขไล่

“พ่อ พ่อสุดยอดมากเลย! เพราะทำให้ผู้ชายคนนั้นกลัวจนหัวหดแล้ว!” ไคลี่ตะโกนตามหลังเฟนด์ด้วยสีหน้าตื่นเต้น

เฟนด์หัวเราะเบา ๆ และยื่นมือออกไปเกลี่ยผมของไคลี่ "เอาเถอะ ๆ กลับกันได้แล้ว"

อันที่จริง การปล่อยให้วอร์เรนจากไปนับว่าไม่ใช่เรื่องดี เมื่อคิดได้เช่นนี้ เขาก็มั่นใจว่าวอร์เรนคงจะโกรธจนทนไม่ไหวและจะสร้างปัญหาให้เฟนด์ทีหลัง สิ่งที่เฟนด์กังวลน้อยที่สุดก็คือปัญหาที่จะตามมา

แต่วอร์เรนไม่ใช่บุคคลสำคัญอะไรนะและเป็นเพียงศิษย์ภายนอกอีกด้วย เขาไม่ได้มีสิทธิ์มีเสียงอะไรมากนัก แม้ว่าจะมีใครบางคนจากตำหนักสองกษัตริย์ชื่นชมเขาก็ตาม

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน