มหาเทพ แห่ง สงคราม นิยาย บท 1998

การเฝ้าดูการต่อสู้สามารถช่วยให้เข้าใจในความแข็งแกร่งของศิษย์คนอื่น ๆ และเพิ่มประสบการณ์การต่อสู้ได้ด้วย แม้ว่าอันดับปัจจุบันของเวสลีย์จะอยู่ที่หนึ่งร้อยแปดสิบเจ็ดเท่านั้น แต่ข้อเท็จจริงที่ว่าเขาก้าวขึ้นมาอยู่ในอันดับนั้นในช่วงเวลาเพียงสั้น ๆ ทั้งยังได้รับการสนับสนุนจากศิษย์อาวุโสเซเยอร์ทำให้เขากลายเป็นคนดังของตำหนัก เขาจะก้าวขึ้นสู่สิบอันดับแรกในเวลาไม่นานอย่างแน่นอน

แม้แต่ศิษย์ภายนอกที่อยู่ในห้าสิบอันดับแรกก็ยังไม่มีชื่อเสียงมากเท่ากับเวสลีย์ เพราะพวกเขาส่วนใหญ่ไปถึงจุดนั้นได้เนื่องจากผ่านการฝึกมาอย่างยาวนานและเพิ่มพูนความแข็งแกร่งมาทีละเล็กทีละน้อย สิ่งที่พวกเขามีคือความอุตสาหะมากกว่าจะเป็นเพราะพรสวรรค์ และเวสลีย์ก็มีทั้งสองอย่างนี้อย่างล้นเหลือ ดังนั้นจึงไม่น่าแปลกใจที่การต่อสู้ของเขากับเดลได้รับความสนใจจากศิษย์ภายนอกมากมาย

เวสลีย์ซึ่งเป็นตัวตั้งตัวตีของเหตุการณ์ในวันนี้กำลังนั่งอยู่ที่อัฒจันทร์พร้อมกับพวกไม่เอาไหนที่รายล้อมรอบตัวเขา คนไม่เอาถ่านเหล่านี้ต้องการเอาชนะใจเวสลีย์ และคำพูดคำจาของพวกเขาก็ดูคล้ายจะเคลือบด้วยน้ำผึ้ง ขณะนี้พวกเขาชมเชยเวสลีย์ไม่รู้จักจบสิ้น และแน่นอนว่าเวสลีย์กำลังเพลิดเพลินไปกับคำป้อยเหล่านั้น เขานั่งหลับตาและเม้มริมฝีปากเล็กน้อยขณะที่พวกไม่เอาอ่าวรอบกายถมคำป้อยอไม่หยุดหย่อน

ผู้ชายที่มีตารูปสามเหลี่ยมเป็นหนึ่งในปลิงพวกนั้นด้วย “แม้ว่าศิษย์พี่เดลจะแข็งแกร่ง แต่ความสามารถของเขาเทียบอะไรกับคุณไม่ได้เลย ความสามารถของคุณหากอยู่ในตำหนักสองกษัตริย์ ไม่สิ แม้แต่ในสำนักระดับสามอื่น ๆ ที่เหลือ คุณก็จะได้อยู่ในอันดับต้น ๆ ในบรรดาศิษย์ภายนอกทั้งหลายได้เลย ผมมั่นใจว่าศิษย์อาวุโสเซเยอร์จะรับคุณเป็นศิษย์ที่ถูกเลือกของเขาอย่างแน่นอน และแน่นอนว่าเมื่อถึงเวลานั้นคุณจะเพิ่มระดับอย่างรวดเร็วราวกับติดจรวดเชียวล่ะ”

"ใช่แล้ว! แม้แต่ศิษย์ภายนอกสิบอันดับแรกของที่นี่ต่างก็ยอมรับในพรสวรรค์ของคุณ ในการประลองวันนี้คุณจะต้องได้รับชัยชนะอย่างแน่นอน และในเวลาไม่นาน คุณอาจจะสามารถต่อสู้กับศิษย์ภายนอกในห้าสิบอันดับแรกได้ด้วย จากนั้นหนทางที่คุณจะได้ก้าวขึ้นไปเป็นศิษย์ภายในก็จะไม่ไกลเกินเอื้อมแล้ว”

เวสลีย์เลิกคิ้ว ภายนอกเขาดูคล้ายจะเมินเฉยต่อคำสรรเสริญทั้งหมด แต่ในใจของเขา เขากลับยอมรับในคำป้อยอของคนรอบกายทุกคำ เขาไม่เคยคิดว่าพรสวรรค์ของเขาด้อยกว่าคนอื่นเลยสักครั้ง ศิษย์ที่ถูกเลือกอาจจะพอสูสีกับเขาอยู่บ้าง แต่ไม่ใช่กับศิษย์ภายนอกคนอื่น ๆ แน่ แม้กระทั่งผู้ที่อยู่ในสิบอันดับแรกของศิษย์ภายนอกก็ตามที เขารู้สึกว่าเวลาในการบ่มเพาะของเขาเป็นระยะเวลาที่สั้น และหากระยะเวลาบ่มเพาะของเขาถูกใช้ไปเท่า ๆ กับคนอื่น ๆ คนพวกนั้นก็จะอยู่ในจุดที่ต่ำกว่าใต้ฝ่าเท้าของเขาอย่างแน่นอน เมื่อคำเยินยอกำลังจะถลำลึกไปยิ่งกว่านั้น ทันใดนั้นพวกเขาก็ได้ยินเสียงฮึมฮำต่ำ ๆ ตามมา เสียงนั้นทำให้เวสลีย์และคนอื่น ๆ มองไปตามที่มาของมัน ก่อนจะได้เห็นศิษย์สองสามคนที่ตาโตเป็นไข่ห่านกำลังคุยกันด้วยน้ำเสียงตื่นเต้น

“โอ้พระเจ้า ฉันไม่อยากจะเชื่อเลยว่าศิษย์พี่ดันแคนจะอยู่ที่นี่! เขาออกจากการฝึกสมาธิแล้วจริง ๆ! เหมือนฉันจะจำได้ว่าเขาแยกตัวไปฝึกปลีกวิเวกเป็นเวลาสามเดือนตั้งแต่ที่เขาสามารถเอาชนะศิษย์ภายนอกอันดับสามและกลายเป็นอันดับสามได้เชียวนะ! หลังจากเสร็จสิ้นการปลีกวิเวกเป็นเวลานานสามเดือนของเขาแล้ว ตอนนี้เขาอาจจะแข็งแกร่งกว่าศิษย์ภายนอกอันดับหนึ่งเสียด้วยซ้ำ!”

"ใช่! หลังจากกลายเป็นศิษย์ภายนอกอันดับหนึ่งเมื่อไหร่ เขาจะไปทำการท้าทายศิษย์ภายในอย่างแน่นอน พรสวรรค์ของเขาสูงส่งจนน่าเกลียดจริง ๆ ฉันจำได้ว่าเขาเข้าร่วมตำหนักสองกษัตริย์ในช่วงเวลาเดียวกับศิษย์พี่เวสลีย์ และเขาสามารถทะลวงไปสู่ขั้นกลางระดับแรกกำเนิดได้ในเวลาไม่นานอีกด้วย ฉันไม่อยากจะเชื่อเลยว่าตอนนี้เขาก็แข็งแกร่งขึ้นอีกแล้ว เทียบกับเขาแล้วฉันก็เหมือนลาโง่ตัวหนึ่งเท่านั้น”

คำพูดเหล่านี้ลอยเข้าหูเวสลีย์ และเขารู้สึกราวกับถูกตบหน้าซึ่งนั่นทำลายความสุขที่ได้รับจากการเยินยอก่อนหน้านี้ทั้งหมด ถ้าเขาจะต้องเลือกว่าใครเป็นคู่แข่งที่สำคัญที่สุดในชีวิตนี้ ก็แน่นอนว่าคน ๆ นั้นต้องเป็นดันแคน เพียร์พอยท์ เขาเข้าร่วมตำหนักสองกษัตริย์ในเวลาเดียวกันกับดันแคน แต่ก็ถูกอีกฝ่ายข่มอยู่ตลอด เขาทำได้เพียงเฝ้าดูด้วยความโกรธถึงขณะที่ดันแคนแซงหน้าเขาไปครั้งแล้วครั้งเล่า ความคิดที่ว่าดันแคนจะได้ขึ้นเป็นอันดับสามและแข็งแกร่งขึ้นอีกหลังออกจากการปลีกวิเวกทำให้หัวใจของเขาบิดเบี้ยวด้วยความโกรธ