มหาเทพ แห่ง สงคราม นิยาย บท 2399

"เจ็บโว้ย!" กิลเบิร์ตร้องออกมาด้วยความเจ็บปวด ทำให้ร่างกายขดตัวด้วยความเจ็บปวด

เฟนด์หัวเราะอย่างเย็นชาขณะที่เขาเดินออกจากประตู ในขณะนั้น กิลเบิร์ตก็นอนหดตัวกลมอยู่แล้ว นี่ยังถือว่าเฟนด์อดกลั้นพลังเอาไว้แล้ว เพราะหากก่อนหน้านี้เฟนด์ใช้พลังไปถึงสี่ในสิบส่วนแล้วล่ะก็ กิลเบิร์ตคงตายไปแล้ว

กิลเบิร์ตอาจมีพรสวรรค์ด้านการเล่นแร่แปรธาตุ แต่เขาคงไม่แม้แต่จะสามารถเอาชนะแนชในการต่อสู้ได้

กิลเบิร์ตร้องด้วยความเจ็บปวด เขาหงายล้มลงไปอีกขณะพยายามลุกขึ้น เมื่อจอห์นได้ยินเสียงโกลาหลเขาก็รีบวิ่งมาดู จอห์นตกใจมากที่เห็นกิลเบิร์ตนอนกลิ้งอยู่บนพื้นด้วยความเจ็บปวด หลังจากนั้นเขาก็รีบไปช่วยพยุงกิลเบิร์ตให้ลุกขึ้น

จอห์นเหลือบมองเฟนด์ซึ่งยืนตัวตรงอยู่ กิลเบิร์ตได้จัดให้เฟนด์อยู่ในพื้นที่อันห่างไกลผู้คนอย่างไม่น่าเชื่อ จริง ๆ แล้วมันเป็นเพียงแค่โรงเก็บของอย่างที่เฟนด์คาดเอาไว้จริงๆ

ด้วยเหตุนี้ จึงมีเพียงจอห์นเท่านั้นที่ได้เห็นกิลเบิร์ตถูกเล่นงานจนอยู่ในสภาพเช่นนี้

เฟนด์พ่นลมหายใจออกมา “คุณนี่ถ้าไม่กล้าบ้าบิ่นก็คงตาบอด คุณคิดจะโจมตีผมก่อนที่คุณจะรู้ว่าผมอยู่ในระดับไหนเสียอีก คุณนี้มันไม่รู้จักเจียมเนื้อเจียมตัวเอาเสียเลย”

ก่อนหน้านี้เฟนด์ไม่ได้ใช้พลังมากมายอะไรนัก เขาเพียงต้องการให้กิลเบิร์ตรู้สึกเจ็บปวด และไม่ได้คิดจะฆ่าแกงเขา นั่นเป็นเพราะว่าเฟนด์รู้ดีว่าขณะนี้เขาอาศัยอยู่ใต้ชายคาคนอื่น หากเขาโหดเหี้ยมเกินไป เขาคงไม่สามารถอยู่ที่นั่นต่อไปได้

หลังจากความเจ็บปวดที่เฟนด์ทำให้แก่กิลเบิร์ตเริ่มจางหายไป เขาก็ค่อย ๆ สงบลง เขาพิงจอห์นและแทบจะลุกนั่งไม่ไหว

แม้ว่าเขาจะพ่ายแพ้ให้กับเฟนด์ไปแล้ว แต่กิลเบิร์ตก็ยังคงดื้อรั้น "คอยดูเถอะ! ฉันจะไม่ปล่อยนายไปแน่! ฉันอาจจะไม่แข็งแกร่งเท่านาย แต่ก็ไม่ใช่ว่าในวิมานโอสถแห่งนี้จะไม่มีใครอยู่ในระดับเดียวกันกับนายเสียหน่อย! เรามียอดฝีมือเต็มไปหมด!"

เดเมี่ยนพยักหน้า "ผมมั่นใจ ผมส่งใครบางคนไปตรวจสอบแล้ว มันเป็นเขาจริง ๆ..."

หลังจากที่เขาพูดอย่างนั้น เดเมี่ยนก็มองเฟนด์ก่อนจะหันกลับไปหากิลเบิร์ต และกระซิบเบา ๆ “ไม่ใช่เขาจริง ๆ เราเข้าใจผิด แต่ผู้ชายคนนี้ก็ล้ำเส้นที่มาโจมตีคุณแบบนี้!”

กิลเบิร์ตมีสีหน้าแปลกประหลาดยิ่งกว่าเดิม อาจเป็นเพราะการเปลี่ยนแปลงกะทันหัน จู่ ๆ เขาก็เริ่มมีอาการไอ เดเมี่ยนเอื้อมมือไปพยุงกิลเบิร์ตขึ้น แต่กิลเบิร์ตกลับผลักมือเขาออก

ในขณะนั้น กิลเบิร์ตกำลังตกอยู่ในที่นั่งลำบาก หลังจากครุ่นคิดอยู่นาน ในที่สุดเขาก็ลุกขึ้นยืนอย่างจากพื้นด้วยท่าทางไม่มั่นคง ราวกับพร้อมจะล้มลงได้ทุกเมื่อ

เขาหัวเราะออกมา "ไอ้สารเลว! วันนี้ฉันมีธุระต้องไปจัดการ เพราะงั้นฉันจะปล่อยนายไปก่อน! แต่อย่าคิดว่าฉันจะยอมจบเรื่องนี้ง่าย ๆ! ฉันจะทำให้นายต้องชดใช้อย่างสาสม"