มหาเทพ แห่ง สงคราม นิยาย บท 2420

ทันใดนั้นเหล่าบัณฑิตก็หันหน้าไปมองกิลเบิร์ตอย่างไม่สบอารมณ์ “กิลเบิร์ต แอนดรูว์พูดจริงหรือเปล่า? สิ่งที่คุณพูดก่อนหน้านี้ไม่ได้เพื่อหวังดีต่อผมงั้นเหรอ! ทั้งหมดนี้ก็เพื่อที่คุณจะได้งานดี ๆ ไปทำเองงั้นสินะ!”

ใบหน้าของกิลเบิร์ตมืดลงเมื่อถูกกล่าวหา เขารีบหันกลับมาหวังจะกอบกู้สถานการณ์ แต่แอนดรูว์กลับฉวยโอกาสนั้นไว้แทน “นั่นเป็นเหตุผลที่ฉันบอกนายไงเล่าว่าพรสวรรค์ของนายอาจจะดีพอให้ได้เป็นบัณฑิตของพันธมิตรนักเล่นแร่แปรธาตุแห่งรัฐตอนกลาง แต่นายต้องได้เป็นตัวแทนของวิมานโอสถ

“จิตใจของนายทั้งเจ้าเล่ห์เพทุบายและไร้ยางอาย ถ้านายได้เข้าไปอยู่ในพันธมิตรนักเล่นแร่แปรธาตุแห่งรัฐตอนกลาง นายจะไม่ทำให้วิมานโอสถต้องขายหน้าหรือ!”

ในคำพูดประโยคสุดท้ายนั่น แอนดรูว์มองไปยังรองเหรัญญิก รองเหรัญญิกผงะและมองไปที่กิลเบิร์ตทันที

กิลเบิร์ตกลัวจนแข็งทื่อ เขาครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะส่ายหน้าอย่างแรง “รองเหรัญญิก ฟังผมนะ คุณจะเชื่อสิ่งที่หมอนี่พูดไม่ได้ ผมไม่เคยทำอะไรเห็นแก่ตัวแบบนั้นมาก่อน!

“ถึงแม้จะมีบางภารกิจที่ทั้งง่ายและให้ผลตอบแทนสูงสำหรับบัณฑิตใหม่ แต่มันก็ไม่ได้ง่ายแบบนั้น

“หากพวกเขาทำภารกิจพลาด นี้ก็จะเสียหายต่อวิมานโอสถเช่นกัน!”

กิลเบิร์ตเริ่มพูดเสียงดังขึ้น และแม้แต่ความมั่นใจของเขาก็เริ่มเพิ่มสูงขึ้นอีกเมื่อเขาได้อ้าปาก เขารู้สึกราวกับว่าทุกสิ่งที่เขาทำก็เพื่อประโยชน์ของวิมานโอสถ ท้ายที่สุดแล้ว งานดี ๆ ส่วนใหญ่เกี่ยวข้องกับการติดต่อลูกค้าและช่วยวิมานโอสถบ่มเพาะโอสถ

นี่ไม่ใช่เรื่องใหญ่ และหากได้รับการจัดการไม่ดีมันจะนำผลลัพธ์มาให้ กิลเบิร์ตกลั้นน้ำตาขณะพูด ราวกับว่าเขาถูกดูแคลนและใส่ร้ายอย่างหนักหนาสาหัส

เฟนด์กำลังเดินตามหลังพวกเขาไป เขาค่อย ๆ เดินไปยังหอเมฆาสงัดและรู้ทุกซอกทุกมุมของที่นั่นราวกับหลังมือของตัวเองเนื่องจากไปที่นั่นมาหลายครั้งแล้ว

หลังจากที่ทุกคนเข้าไปในหอ รองเหรัญญิกไม่ได้หยุดอยู่แค่นั้น เขาเอื้อมมือออกไปเปิดประตูห้องรังสีแห่งโอสถทันที

ภายในห้องนั้นมืดสนิท

พวกเขามองรองเหรัญญิกยกมือขึ้น ส่งคลื่นพลังออกไป ห้องรังสีโอสถสีดำสนิทก็สว่างขึ้น และแสงก็ส่องสว่างไปทั่วทุกมุมของห้อง