มหาเทพ แห่ง สงคราม นิยาย บท 2422

หากไม่มีรองเหรัญญิกอยู่ที่นั่น บัณฑิตคนอื่น ๆ คงจะตะโกนและส่งเสียงเชียร์เพื่อสนับสนุนบุคคลของตัวเองไปแล้ว

เฟนด์มองไปด้านข้างอย่างพูดไม่ออก รองเหรัญญิกหายใจเข้าลึก ๆ ก่อนพูดด้วยน้ำเสียงทุ้มต่ำ "เริ่มได้!"

เมื่อเขาส่งสัญญาณ จู่ ๆ เขาก็ได้ยินเสียงฝีเท้าดังขึ้นใกล้ ๆ ตอนที่ใบหน้าอันไม่คุ้นเคยจะเริ่มเดินไปทางทิศตะวันออก

แต่ละย่างก้าวที่เขาเดินนั้นมั่นคงมาก แต่เขาดูไม่เหมือนกิลเบิร์ตซึ่งเดินออกไปด้วยความรู้สึกว่างเปล่า คล้ายกับว่าเขาไม่แยแสต่อใบหน้างุนงงที่ทุกคนมีต่อเขาเลย

กิลเบิร์ตอ้าปากกว้าง "นายมาทำอะไรที่นี่?"

เฟนด์เลิกคิ้วและตอบอย่างใจเย็น “แล้วนายล่ะ นายมาทำอะไรที่นี่?”

เขายิงคำถามกลับไปยังกิลเบิร์ต ทำให้กิลเบิร์ตโกรธเพราะเหตุนี้ “ฉันมาที่นี่ก็เพื่อแสดงให้ทุกคนเห็นว่าฉันแข็งแกร่งกว่าและมีสิทธิ์โดยชอบธรรมที่จะไปอยู่ที่พันธมิตรนักเล่นแร่แปรธาตุในรัฐตอนกลางในฐานะบัณฑิต!” กิลเบิร์ตตะคอก

คำพูดของกิลเบิร์ตเต็มไปด้วยความเย่อหยิ่งอย่างชัดเจนราวกับเขาเกิดมาสูงส่งกว่าคนทั่วไป

เฟนด์พยักหน้าขณะที่เขาเอ่ยด้วยน้ำเสียงสงบ “ฉันเองก็เหมือนกัน”

ทุกคนตกตะลึงกับคำพูดของเฟนด์ และคำตอบของเขาก็ทำให้รองเหรัญญิกถึงกับตัวแข็งทื่อ ทุกคนมองดูเฟนด์ราวกับว่าเขาบ้า ที่นี่มีผู้คนมากมายที่เพิ่งเคยเห็นเฟนด์เป็นครั้งแรกด้วยซ้ำ

นั่นก็เพราะเขาไม่เคยปรากฏตัวต่อหน้าใครในฐานะบัณฑิตลำดับที่สิบเอ็ดเลย เขาใช้เวลาส่วนใหญ่อยู่ในห้องของเขาหรือไม่ก็หอเมฆาสงัดแห่งนี้ และแทบไม่มีปฏิสัมพันธ์กับใครด้วยซ้ำ

จู่ ๆ เฟนด์ก็ก้าวออกมายืนข้าง ๆ กิลเบิร์ตโดยอ้างว่าเขาจะลงแข่งขันด้วย เขาบอกว่าเขาต้องการสิทธิ์ในการเข้าไปยังสหภาพนักเล่นแร่แปรธาตุแห่งรัฐตอนกลาง ซึ่งนั่นทำให้ทุกคนตะลึงงัน

ยิ่งกว่านั้น การที่เฟนด์อยู่ที่นั่นก็ไม่ส่งผลกระทบอะไร ก็แค่มีคนที่กำลังพยายามควบแน่นอักขระทางยาเพิ่มขึ้นอีกคนเท่านั้น

ริมฝีปากของกิลเบิร์ตกระตุก เขาชักจะเริ่มเกลียดเฟนด์เข้ากระดูกดำเสียแล้ว

ทุกครั้งที่เฟนด์พูด กิลเบิร์ตรู้สึกเหมือนว่าเขาตอบโต้อะไรกลับไปไม่ได้เลย นี่ก็เป็นเหมือนครั้งก่อน ที่ดูเหมือนว่าเฟนด์กำลังยัดถุงเท้าเข้าปากเขาอยู่

มือของกิลเบิร์ตเริ่มสั่น

หากรองเหรัญญิกไม่มองมาที่เขา เขาคงพุ่งตัวเข้าไปบีบคอเฟนด์ให้ขาดใจตายไปแล้ว

ถึงเขาจะรู้ว่าเขาสู้เฟนด์ไม่ได้แต่เขาก็โกรธเหลือเกิน แต่ถึงเขาจะโกรธขนาดนี้ แต่เฟนด์ก็ไม่ได้สนใจเขาเลย