มหาเทพ แห่ง สงคราม นิยาย บท 2427

เฟนด์มั่นใจได้ถึงเพียงนั้น จึงไม่แปลกที่เขาจะไม่ต้องการอยู่กับวิมานโอสถอีกต่อไป “ผมรู้ว่าคุณพูดอย่างจริงใจ แต่ผมตั้งเป้าหมายไว้นานแล้ว และผมจะไม่เปลี่ยนใจง่าย ๆ แน่”

“ผมต้องไปยังพันธมิตรนักเล่นแร่แปรธาตุแห่งรัฐตอนกลาง ที่นั่นอาจมีอัจฉริยะมากมายที่จะพยายามเบียดบังผม แต่ผมเชื่อว่าความกดดันที่เพิ่มเข้ามาจะทำให้ผมยิ่งมีแรงจูงใจมากขึ้นและสามารถกระตุ้นให้ผมก้าวไปข้างหน้าได้ด้วย”

คำพูดที่เด็ดเดี่ยวของเฟนด์ทำให้รองเหรัญญิกผงะ และทำให้ชายคนนั้นงุนงง เขาไม่อยากเห็นเฟนด์จากไป ความสามารถและพรสวรรค์ที่เฟนด์แสดงออกมาเมื่อครู่นี้ทำให้เขาเห็นว่าเฟนด์เป็นอัจฉริยะที่ไม่ควรปล่อยให้หลุดมือไป

หากเฟนด์อยู่กับวิมานโอสถ เฟนด์จะต้องนำผลประโยชน์มหาศาลมาให้พวกเขาอย่างไม่ต้องสงสัย จากนั้น ส่วนได้ส่วนเสียของเขาจะเพิ่มสูงขึ้นอย่างมาก และอาจทำให้เขาได้กลายเป็นผู้อาวุโสในตระกูลก็เป็นได้

หลังจากเหลือบมองรองเหรัญญิก เฟนด์เข้าใจทันทีว่าชายผู้นี้จะไม่ยอมแพ้ง่าย ๆ หลังจากหายใจเข้าลึก ๆ เฟนด์กล่าวต่อว่า "วิมานโอสถช่วยผมไว้มากมาย และผมจะไม่ลืมสิ่งที่พวกคุณทำเพื่อผมอย่างแน่นอน ถ้าผมสร้างชื่อให้ตัวเองในพันธมิตรนักเล่นแร่แปรธาตุแห่งรัฐตอนกลางได้ หากวันใดวิมานโอสถประสบกับปัญหาอะไรเข้าผมจะต้องกลับมาช่วยเหลืออย่างแน่นอน ได้โปรดอนุญาตให้ผมได้ทำตามเป้าหมายของตัวเองให้สำเร็จด้วย!”

เฟนด์รีบโค้งคำนับรองเหรัญญิกก่อนจะกล่าวเสริมว่า "ผมจะไม่ลืมคำแนะนำที่คุณมอบให้เลย"

เมื่อรองเหรัญญิกได้ยินเช่นนั้นก็อดไม่ได้ที่จะขมวดคิ้ว เขากลืนคำที่อยากจะพูดลงคอไปแล้ว เห็นได้ชัดว่าเฟนด์มุ่งมั่นตั้งใจขนาดไหน หากเขายังคงดื้อรั้น เขาอาจจะทำจนเสียเรื่อง หากเฟนด์เกลียดเขา นี่คงเป็นความผิดพลาดครั้งใหญ่

รองเหรัญญิกครุ่นคิดอยู่นานก่อนที่เขาจะพยักหน้าอย่างช่วยไม่ได้ สิ่งเดียวที่เขาทำได้คืออธิษฐานขอให้เฟนด์ทำอย่างที่พูด

“ในเมื่อนายมุ่งมั่นขนาดนี้ ฉันก็จะไม่รั้งนายไว้ และหวังว่านายจะไม่ลืมในสิ่งที่นายพูดในวันนี้ไป”

เฟนด์พยักหน้าอย่างจริงจัง เพื่อแสดงให้อีกฝ่ายเห็นว่าเขาจะไม่ลืมคำพูดนั้นแน่นอน เฟนด์พูดออกไปเช่นนั้นเพื่อจะได้หนีไปจากวิมานโอสถก็จริง แต่เขาเป็นคนรักษาคำพูดของตนเสมอ

ราฟาเอลอดไม่ได้ที่จะกำหมัดแน่น ความชื่นชมและความอิจฉาบนใบหน้าของเขาแทบจะรักษาอาการไว้ไม่ไหว เขาอยากจะพิสูจน์ตัวเองต่อหน้ารองเหรัญญิกเป็นอย่างมาก เพื่อที่ต่อไปเขาจะได้รับทรัพยากรมากขึ้นกว่านี้

แต่ทว่าสิ่งที่เขายอมเสี่ยงชีวิตเพื่อให้ได้ผลลัพธ์เช่นนั้นมากลับถูกความจองหองของของเฟนด์ตอกหน้าเข้าให้อย่างแรง เฟนด์ต้องการเพียงแค่อยากจะปีนขึ้นไปให้สูงขึ้นกว่านี้เท่านั้น

ขณะที่ทุกคนหมกมุ่นอยู่กับความขมขื่น จู่ ๆ ก็ได้ยินเสียงของกิลเบิร์ต

“ผมทำสำเร็จแล้ว! ผมทำสำเร็จแล้ว! ดูสิ รองเหรัญญิก! อักขระทางยาสามร้อยอักษร! ผมทำได้แล้ว!”