มหาเทพ แห่ง สงคราม นิยาย บท 2448

กิลเบิร์ตทำท่าราวกับกลืนแมลงวันเข้าไปสองสามตัว เขาคาดหวังว่ารองเหรัญญิกจะพูดคำเหล่านั้นกับเขาเสียอีก แต่กลับกลายเป็นว่ารองเหรัญญิกไม่ละสายตามามองเขาเลยแม้แต่วินาทีเดียว

รองเหรัญญิกฝากความหวังทั้งหมดไว้กับเฟนด์ราวกับว่ากิลเบิร์ตและแอนดรูว์มาที่นี่เพื่อเพิ่มจำนวนคนเท่านั้น

แอนดรูว์มีสีหน้าขมขื่นเช่นกัน ในอดีตเขาขัดแย้งกับกิลเบิร์ตมามากมาย และความสัมพันธ์ของทั้งคู่ก็ไม่อาจพัฒนาไปในทางที่ดีได้

แต่ต้องขอบคุณเฟนด์ที่ทำให้เขาสามารถวางเฉยต่อความแค้นทั้งหมดที่เคยมีได้

แอนดรูว์พูดด้วยใบหน้าที่มืดมน “รองเหรัญญิก ดูเหมือนคุณจะฝากความหวังทั้งหมดไว้ที่เฟนด์เลยนะ

“แต่คุณก็น่าจะเตือนเฟนด์สักหน่อยว่าต่อให้เขาจะมีพรสวรรค์ค่อนข้างดี แต่ก็ไม่ควรหยิ่งผยองเกินไป”

แอนดรูว์โกรธมากในขณะนั้นและอดไม่ได้จริง ๆ ที่จะต้องเอ่ยคำดูแคลนที่สุดเช่นนั้นออกมา

กิลเบิร์ตกล่าวเสริมอย่างรีบร้อนทันที “แอนดรูว์พูดถูก แม้ว่าพรสวรรค์ของเฟนด์จะค่อนข้างดี แต่เขาก็ไม่ควรหยิ่งผยองนัก คำพูดพวกนั้นไม่ได้ช่วยอะไรเลยสักนิด”

เฟนด์ถึงกับพูดไม่ออกเมื่อถูกคนทั้งสองเหยียบย่ำ ตลอดเวลาที่ผ่านมาเฟนด์ไม่ได้เอ่ยปากเลยสักคำ แล้วเขาจะเอาเวลาที่ไหนไปทำตัวหยิ่งผยอง

เฟนด์หายใจเข้าลึก ๆ ขณะที่เขาหันหลังกลับ มองดูกลุ่มคนที่ค่อย ๆ แยกย้ายกันไปคนละด้าน เขาไม่อยากจะเสียเวลาอีกต่อไปแล้ว

อาจเป็นเพราะเขาโกรธเกินไปหรืออาจจะเพราะไม่รู้ว่าจะสู้กลับอย่างไร กิลเบิร์ตเดินปึงปังไปทางทิศตะวันออก ริมฝีปากของแอนดรูว์กระตุกขณะที่เขาเดินตามหลังกิลเบิร์ตไป

ทั้งสองไม่มีพรสวรรค์ด้านการประเมินวัตถุดิบ พวกเขาจึงได้แต่พึ่งพาทักษะการสร้างอักขระทางยาเพื่อพิสูจน์ตัวเองเท่านั้น เฟนด์มองไปที่พวกเขาซึ่งอยู่ด้านหลังของคนพวกนั้นและถอนหายใจอย่างช่วยไม่ได้

บางครั้งเขาไม่อยากอวดตัวมากเกินไปนัก แต่มักจะถูกบีบให้ทำอยู่เสมอ รองเหรัญญิกขมวดคิ้วเมื่อเห็นว่าเฟนด์ไม่ขยับกายและพูดว่า "ทำไมนายยังไม่ไปล่ะ ถ้านายไปช้า ผู้อาวุโสฮอร์สท์อาจจะสงสัยเอาได้"