มหาเทพ แห่ง สงคราม นิยาย บท 282

“แกฟังฉันนะ เปล่าประโยชน์แม้ว่าแกจะคุกเข่าและร้องขอชีวิตตอนนี้!”

นักเลงพูดอย่างหยิ่งผยอง พวกเขามีคนจำนวนมากกว่า เขาไม่เชื่อว่าจะจัดการผู้ชายคนเดียวไม่ได้

เพี๊ยะ!

ในเสี้ยววินาทีเฟนด์ก็มาปรากฏตัวตรงหน้าเขา จากนั้นก็สะบัดมือ ส่งฝ่ามือให้หวดเข้าใส่ใบหน้าซีกหนึ่งของเขา

“แก-”

เขาสูดหายใจเข้าอย่างแรง นั่นเป็นวิธีที่เร็วเกินไป เขาไม่มีแม้แต่เวลาที่จะโต้กลับ เขาก็ถูกตบไปแล้ว

เขาหุบนิ้วลงกำหมัดเตรียมที่จะต่อยเฟนด์ ส่วนผู้ชายอีกคนก็พุ่งไปเข้ามา

แต่เฟนด์คว้าแขนของเขาไว้ได้ในพริบตา และด้วยการเหวี่ยงที่รุนแรงเขาถูกส่งไปยังกลุ่มคนที่พุ่งเข้ามา

จากนั้นเฟนด์ก็ปล่อยมือของเขา ทำให้เขาลอยไปชนต้นไม้ใกล้ ๆ อย่างแรง เลือดทะลักออกมาจากปากขณะที่เขาตกลงบนพื้นพร้อมกับเสียงดังก้อง

“ไอ้พวกอ่อนแอ ฉันดูแลพวกแกอย่างดีทุกวัน แต่แกก็ยังไร้ประโยชน์ขนาดนี้!”

เมื่อเห็นเช่นนั้นรูเบนก็รู้ว่าเฟนด์ไม่ใช่คนง่าย ๆ ที่จะเอาชนะได้ “พวกแกทุกคน จับมันไว้” เขาพูดอย่างไม่ใส่ใจ “จับมันมาให้ไก้ ไม่ว่าจะต้องใช้สักกี่คน!”

ทุกคนยกเว้นซีน่าและรูเบน ต่างวิ่งเข้าหาเฟนด์

ชายคนก่อนหน้านี้ลุกขึ้นจากพื้นและพุ่งเข้าไปหาเฟนด์ด้วยเช่นกัน

“ดูเหมือนว่าฉันจะต้องฆ่าพวกแกบางคนจริง ๆ!”

เฟนด์ถอนหายใจ นักเลงที่ถูกเหวี่ยงขึ้นไปบนต้นไม้ตอนนี้นอนอยู่บนพื้น กระอักเลือดและไม่สามารถลุกขึ้นได้

เขาคิดว่านี่จะเพียงพอที่จะทำให้พวกนี้ตกใจและขู่ให้นายของมันให้มอบเงินให้เขา

เห็นได้ชัดว่าเขาไร้เดียงสาเกินไป พวกมันไม่ยอมแพ้ง่าย ๆหรอก

กร๊อบ! กร๊อบ! กร๊อบ!

เฟนด์หักคอของชายเจ็ดหรือแปดคนอย่างรวดเร็ว คนที่เหลือหยุดอยู่กับที่ เมื่อพวกเขาเห็นศพบนพื้น

เขาหยุดพูดครู่หนึ่งก่อนที่จะกลับมาพูดต่ออย่างไม่ไยดี “แต่ฉันมีเกมให้แกเล่น แกคิดว่าแกเร็วกว่าหรือลูกกระสุนของฉันจะเร็วกว่า?”

“เจ้านาย คุณยอดเยี่ยมมาก!”

ดวงตาของนักเลงคนหนึ่งตื่นเต้นด้วยความดีใจอย่างบ้าคลั่งเมื่อเขาเห็นสิ่งนั้น “ไอ้สารเลวนั่นมันกล้าทำร้ายฉันและมันก็ฆ่าคนของเราไปมากมาย วันนี้เราจะสอนมันให้รู้จักคำว่า ‘ไร้ความปราณี’ เป็นยังไง!”

“ฮ่าฮ่า ไม่ต้องห่วง ฉันจะไม่ฆ่ามันให้ตายในนัดเดียว ฉันจะยิงขาข้างหนึ่งของมันก่อนและตามด้วยอีกข้าง ปล่อยให้มันรู้สึกถึงความเจ็บปวดสักหน่อย แล้วเราค่อยมาเลือกว่าจะทำยังไงหลังจากนั้น”

รูเบนยิ้มกว้าง

แต่เขาก็ตกใจขึ้นมาทันทีจากจุดที่เขายืนอยู่ เพราะว่าเฟนด์ก้มลงหยิบหินสองก้อนขึ้นมา ชายอีกคนจ้องก็ไปที่เฟนด์ด้วยเช่นกัน

“แกคิดว่าการหยิบก้อนหินเล็ก ๆ ขึ้นมาสองก้อนจะช่วยแกได้เหรอ?”

รูเบนยิ้มเย็น “นี่เป็นครั้งแรกที่ฉันได้เห็นอะไรแบบนี้ ฉันเล็งปืนไปที่แก ส่วนแกหยิบหินสองก้อนขึ้นมา มันจะช่วยอะไรได้?”

“แน่นอน มันช่วยได้!”