มหาเทพ แห่ง สงคราม นิยาย บท 37

เรื่องนี้ทำให้ฟีโอน่าชะงักไปครู่หนึ่งแล้วพูดว่า "ถ้าเกิดแกทำไม่ได้ ลูกเขยของฉันอาจจะต้องเปลี่ยนเป็นนายน้อยวิลสัน หรือนายน้อยคลาร์ก ก็ได้ ฮ่า ๆ!”

เฟนด์ดึงเซเลน่าออกมา เมื่อเขาเห็นเธอกำลังจะถกเถียงกับฟีโอน่า “ลืมมันไปซะ! เซเลน่า แม่ของคุณพูดถูก คุณเป็นผู้หญิงที่ดีที่สุด ผมจะไม่ทำให้คุณผิดหวังในวันเกิดของปู่ คุณจะเป็นผู้หญิงของผม และจะไม่มีใครสามารถพรากคุณไปจากผมได้!”

เมื่อเห็นแววตาที่มุ่งมั่นของเฟนด์ แววตาที่เต็มไปด้วยความโกรธของเซเลน่าก็หายไป แทนทีด้วยความอบอุ่นเติมเต็มในหัวใจของเธอแทน

เธอพยักหน้าอย่างเขิน ๆ และพูดว่า “ค่ะ ฉันเชื่อในตัวคุณ ฉันได้ยินมาว่าในสนามรบนั้นอันตรายมาก มีผู้เสียชีวิตมากมาย แต่คุณอยู่ที่นั่นมาห้าปี และรอดปลอดภัยกลับมา ฉันเชื่อว่าคุณต้องทำได้ดีกว่าคนอื่น ๆ อย่างแน่นอน”

ใบหน้าของฟีโอน่าเปลี่ยนไปทันที เมื่อได้ยินคำหวานเลี่ยนเหล่านั้น เธอเตือนเซเลน่าอย่างรวดเร็วว่า “เซเลน่า แม่เตือนแล้วว่าอย่าตกหลุมรักคำพูดที่ไพเราะของมัน มันจะไม่มีทางเป็นลูกเขยของเราเด็ดขาด ถ้าไม่สามารถให้ของขวัญวันหมั้นมูลค่า 10 ล้านเหรียญแก่เราได้ ลูกต้องไม่ยอมให้มันแตะต้องตัวลูกจนกว่าจะถึงตอนนั้นใช่ไหม?”

เมื่อพูดถึงเรื่องนั้น ฟีโอน่าก็มองไปที่ไคลี และพูดว่า “ที่ฉันไม่ได้ไล่แกออกจากบ้านเพราะเห็นแก่ไคลี ฉันยังใจดีพอที่จะให้แกอยู่ด้วยชั่วคราว!"

“ยาย ทำไมพ่อถึงถูกตัวแม่ไม่ได้"

"เขาตีแม่หรือเปล่า? พ่อห้ามทำร้ายแม่ พ่อรับปากใช่ไหม?"

ไคลีอายุเพียงสี่ขวบมองไปที่ฟีโอน่าด้วยสีหน้าสับสน เห็นได้ชัดว่าเธอดูกังวลเล็กน้อย!

“ไม่ได้หมายความว่าแบบนั้นไคลี พ่อเขาก็มีหัวใจ เขาจะทำร้ายแม่ได้อย่างไร”

“แม่ไม่ได้ทำเพื่อประโยชน์ของลูกเท่านั้น แต่ยังทำเพื่อหลานอีกด้วย อะไรคือสิ่งที่ลูกต้องการ? ต้องการอยู่กับคนโง่อย่างเขา และกลายเป็นคนยากจนลำบากไปตลอดชีวิตอย่างนั้นเหรอ?”

“เวลาของผู้หญิงมีขีดจำกัด และพอพวกเราก็แก่เริ่มแก่ตัวลงเรื่อย ๆ ลูกรอเขามาห้าปี ลูกเสียเวลาในช่วงวัยรุ่นไปถึงห้าปี! ลูกไม่สามารถเสียเวลาไปแบบนั้นได้อีก”

ฟีโอน่าเริ่มโน้มน้าวใจเซเลน่า “ตอนนี้ลูกอายุ 25 แล้ว ตอนนั้นลูกอายุ 20 ยังไม่บรรลุนิติภาวะ แม่ไม่โทษที่ลูกทำพลาดไป แต่ตอนนี้ลูกต้องรู้ว่าการเลือกผู้ชายนั้นสำคัญ เมื่อลูกอายุมากขึ้นลูกจะหาผู้ชายดี ๆ มาดูแลลูกไม่ได้ง่ายเหมือนตอนนี้แล้ว ถึงตอนนั้นมันก็คงจะสายเกินไปที่จะมีใครอยากมาดูแลลูกในช่วงเวลาที่แก่ตัวขึ้น”

“หนูจะไม่เสียใจ!”

เซเลน่าตะโกนขึ้นและเดินตรงกลับเข้าไปในห้องของเธอ