มหาเทพ แห่ง สงคราม นิยาย บท 462

การปาเข็มเงินเป็นหนึ่งในอาวุธลับของเฟนด์ เขาฝึกฝนอาวุธลับนี้เป็นเวลาเกือบหนึ่งปีเต็ม

เขาฆ่าศัตรูได้อย่างง่ายดายด้วยอาวุธลับนี้ในสนามรบ

อย่างไรก็ตามมีบางคนรู้สึกว่ามีบางอย่างผิดปกติและหลบการโจมตีได้ขณะที่พวกเขาเคลื่อนไหวเพียงเล็กน้อย

ดูเหมือนว่าจะมีนักสู้ฝีมือดีหลายคนในกลุ่มคนของพรรคอินทรี

ถึงแม้ว่าจะเป็นอย่างนั้นแต่กลุ่มคนที่อยู่ตรงหน้าเขาต่างก็ตกตะลึงด้วยความหวาดกลัว

“มันเกิดอะไรขึ้น?”

“พ-พวกเขาล้มลงได้ยังไง? ทำไมพวกเขาถึงล้มลงไปเพียงเพราะการโบกมือของเขา? นี่มันแปลกเกินไปแล้ว!”

“ลุกขึ้นสิ! ดูเหมือนว่าพวกเขาจะตายแล้ว...พวกเขาตายกันหมดแล้ว!”

คนพวกนี้ที่ไม่ได้สนใจเฟนด์มากนัก เมื่อกี้ก็ตกใจกับเหตุการณ์แปลก ๆ นี้

“ไทเกอร์ ฉันไม่จำเป็นต้องใช้ท่านี้ตั้งแต่แรก! เพราะฉันไม่จำเป็นต้องใช้มันเพื่อต่อสู้กับคนไร้ประโยชน์พวกนี้ แต่ฉันใช้มันเพื่อแสดงให้นายเห็นและทำให้นายเข้าใจว่าการที่นายมาที่นี่ นายไม่ได้ช่วยอะไรเลยนอกจากเพิ่มปัญหาให้มากขึ้น! แค่ฉันคนเดียวก็พอแล้ว!” เฟนด์หันกลับมาอย่างไม่พอใจและพูดกับไทเกอร์อย่างเฉยเมย

“พี่ใหญ่ คุณ...คุณเก่งเกินไปแล้ว!” ไทเกอร์กลัวมากจนตัวสั่นขณะที่เขาพูดเพราะเขาไม่เห็นเฟนด์ทำอะไรเลย

“สเปคเตอร์เฟซคุณมองเห็นไหมว่าเกิดอะไรขึ้น?” ไม่ไกลนักทันย่าที่แอบมองเหตุกาณ์อยู่ถามขึ้นทันที

“ไม่...ฉันเห็นไม่ชัด เขาแค่โบกมือเอง เขาน่าจะขว้างอาวุธลับที่ซ่อนไว้ซึ่งคมมาก!” สเปคเตอร์เฟซกลืนน้ำลาย “ฉันอาจจะมองเห็นถ้าเป็นตอนกลางวัน แต่ในสถานการณ์แบบนี้ ฉันจะมองเห็นได้ยังไง?!”

ในขณะนั้นเอง จู่ ๆ เฟนด์ก็จับแขนของตัวเองไว้เส้นเลือดสีฟ้าที่แขนของเขาพองขึ้น เข็มเงินบนต้นไม้สั่นไม่หยุดและหลุดออกมาอย่างช้า ๆ

ชู่ ชู่ ชู่!