มหาเทพ แห่ง สงคราม นิยาย บท 481

อีวอนน์เยาะเย้ยเฟนด์อย่างไม่แยแส การโต้เถียงนั้นทำให้เธอนึกถึงตอนที่เฟนด์เดินเข้าไปในห้องของเธอ ขณะที่เธอเพิ่งจะอาบน้ำอุ่น ๆ มา เธอยังคงไม่พอใจเขาจนถึงทุกวันนี้

เฟนด์ไม่คิดเลยว่าเขาจะตกเป็นเป้าเสียเอง “เฮ้ ใครบอกคุณ? คุณยังจำได้ไหมเนี่ยว่าใครเป็นคนแบกคุณขึ้นหลังในคืนที่คุณเมาแอ๋ถึงขนาดที่เดินกลับบ้านเองไม่ไหวน่ะ?” เฟนด์จงใจป่าวประกาศ “และตอนที่คุณอยู่บนหลังผม มือของผมก็ไม่ได้ว่างนะ ผมยังเปลี่ยนเสื้อผ้าให้คุณอีกด้วย! คุ้น ๆ ไหมล่ะ?”

เฟนด์เล่าเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นด้วยน้ำเสียงประชด เขาจะไม่ยอมให้อีวอนน์มากระตุกหนวดเสือของเขาหรอก ในเมื่อเธอเป็นคนเยาะเย้ยเขาก่อน

แก้มอันแสนน่ารักของอีวอนน์กลายเป็นสีชมพูทันที เธอกระทืบเท้าราวกับเด็ก แล้วบ่นด้วยน้ำเสียงที่ปนไปด้วยความขุ่นเคืองเล็กน้อย “ทันย่า ไหนเธอบอกว่าคนใช้ของเธอเป็นคนเปลี่ยนเสื้อผ้าให้ฉัน แล้วทำไมเฟนด์ถึงบอกว่าเขาเปลี่ยนล่ะ นี่เธอโกหกฉันเหรอ?”

การถูกกล่าวหาอย่างไม่คาดคิดทำให้ทันย่าชะงักไปชั่วครู่ แล้วเธอก็พูดไม่ออก เห็นได้ชัดว่าเฟนด์แต่งเรื่องขึ้นมาเพื่อที่จะล้อเธอเล่น แต่เธอดันเชื่ออย่างสนิทใจ

ทันย่ายิ้มอย่างขมขื่นแล้วอธิบายว่า “น้องที่รักของฉัน อีวอนน์ เธอเชื่อคำพูดของเขาได้ยังไงกัน? เธอคิดว่าฉันจะปล่อยให้เขาเปลี่ยนเสื้อผ้าเธอเหรอ? เขาโกหก!”

“ทันย่า ไม่ต้องปกปิดเธออีกแล้วล่ะ มันไม่มีอะไรเลย ผมไม่ได้ไม่ได้แตะต้องเธอด้วยซ้ำ ผมแค่เปลี่ยนเสื้อผ้าชุดใหม่ให้เธอเฉย ๆ ” เฟนด์พูดแทรกขึ้นมา

“อันที่จริงแล้ว ทันย่าเป็นคนขอผมเองให้เปลี่ยนชุดให้คุณในคืนนั้น เธอบอกว่าคุณเมามากเกินกว่าจะจำได้ว่าเกิดอะไรขึ้นบ้าง และตราบใดที่เธอและผมไม่พูดอะไร คุณก็ไม่มีทางรู้ และคนอื่น ๆ ก็เช่นกัน เธอให้ผมสัญญาว่าจะเก็บเป็นความลับ”

คำสารภาพของเฟนด์เด็ดเดี่ยวและจริงจังมาก ไม่มีใครรู้เลยเขากำลังหัวเราะอย่างบ้าคลั่งในใจ เขาเติมเชื้อเพลิงลงในกองไฟอีกหลังจากนั้น

“แต่ไม่เป็นไรหรอกนะ ความลับของคุณจะปลอดภัยเมื่ออยู่กับผม…”

“ฉัน…”

ความโกรธของอีวอนน์ทะลักราวกับลาวา เมื่อเธอลืมตาขึ้นมาในเช้าวันถัดมา เธอก็สวมชุดนอนแล้ว ถ้าเฟนด์เปลี่ยนเสื้อผ้าให้เธอจริง ๆ อย่างงั้นเขาอาจจะ…

เธอหยุดความคิดที่ยาวเป็นหางว่าวทันที แล้วจ้องไปที่ทันย่า ดวงตาของเธอลุกเป็นไฟ “ทันย่า บอกฉันมานะ! นี่มันเรื่องจริงรึเปล่า?” เธอระเบิดออกมา “ทันย่า เธอปล่อยให้เขาทำแบบนั้นได้ยังไง? เขามันไอ้โรคจิต!”

…

เฟนด์เริ่มรู้สึกเบื่อเขาเลยหันไปเล่นโทรศัพท์แทน เขาเลื่อนอ่านข่าวอย่างคร่าว ๆ แต่อยู่ ๆ ก็มีอะไรบางอย่างในทวินซิตี้นิวส์เน็ตเวิร์คสะดุดตาเขา

“อะแฮ่ม คุณทันย่า ผมมีธุระนิดหน่อยในเช้าวันพรุ่งนี้ เพราะฉะนั้นผมจะไม่อยู่ในตอนเช้า แต่ผมจะกลับมาช่วงตอนบ่าย” เขายิ้มแหย ๆ แล้วทำหน้ายิ้มอย่างกระอักกระอวน

“ก็ได้ แต่คุณไปไปซื้อของกับพวกเราตอนนี้ได้ใช่ไหม?” ทันย่าทำหน้ามุ่ย ใจของรู้สึกว่างเปล่านิด ๆ เธอเองก็ไม่รู้เหมือนกันว่าตั้งแต่เมื่อไหร่ที่เธอรู้สึกถึงความว่างเปล่าในใจของเธอ เมื่อไหร่ก็ตามที่เฟนด์ไม่อยู่ใกล้ ๆ ตั้งแต่นั้นมา เธอก็ตั้งหน้าตั้งตารอที่จะพบเขาอีกครั้ง

แต่เมื่อไรก็ตามที่เธอพบเขา เธอมักจะรู้สึกสั่นสะท้านเล็กน้อยเพราะความเคร่งขรึมของเขาและท่าทีที่เย็นชาต่อเธอ

เช้าวันต่อมา เฟนด์มาถึงทางเข้าโรงประมูลตั้งแต่เช้า มุมปากของเขาม้วนขึ้น “ฮี่ฮี่ ที่รัก บ้านหลังนี้วิเศษไปเลย ผมจะเอามันมาให้ได้แล้วเซอร์ไพรส์คุณ!” เขาบ่นพึมพำกับตัวเอง