มหาเทพ แห่ง สงคราม นิยาย บท 543

วอร์ดที่ดูหรูหราปรากฏอยู่ในสายตาของเขา เขามองไปที่ชายคนหนึ่งที่นอนอยู่บนเตียง ดวงตาของเขาจ้องมองไปที่ข้างนอกหน้าต่าง เคนถอนหายใจอย่างลึก ๆ

“ลูกพี่ลูกน้อง โทรหาพ่อของฉัน ฉันจะต้องฆ่าไอ้เวรนั่น!”

ฟลินน์กัดฟันแน่นเมื่อถึงวันนั้น ที่ห้างสรรพสินค้า เขาต้องการเข้าหาคุณทันย่า และบางที อาจทำให้เธอเป็นของเขาอย่างไรก็ตาม แขนของเขาถูกทุบเป็นผุยผงเพราะเฟนด์

หมอบอกว่า มันเป็นไปไม่ได้ที่จะเก็บแขนซ้ายของเขาเอาไว้ และวิธีเดียวที่จะทำให้เขารอด คือต้องตัดแขนทิ้ง

ความโกรธพลุ่งพลานในเส้นเลือดของเขา เมื่อเขามองไปที่ตัวเองในตอนนี้ เขาก็แค่ชายพิการคนหนึ่ง

เคนไม่เคยบอกเรื่องนี้ให้พ่อของฟลินน์รู้เลย อย่างไรก็ตาม ลูกพี่ลูกน้องของเขาเดินทางมาที่อาณาเขตกลาง เพื่อที่จะเที่ยวเล่นกับเขา ทำให้เขาต้องรับผิดชอบอุบัติเหตุที่เกิดขึ้นกับลูกพี่ลูกน้องของเขา

เขาโทรไปจริง แต่เขาพูดไม่ออก เขาไม่สามารถพูดความจริงออกไปได้ เขาไม่รู้ว่าจะพูดอะไรออกไป หรือจะพูดยังไง ด้วยเหตุนั้น เขาจึงบอกฟลินน์ให้รอเพิ่มอีกสองสามวัน

ฟลินน์กำลังจะต้องออกจากโรงพยาบาล และดูเหมือนว่า มันถึงเวลาที่ต้องโทรหาพ่อของฟลินน์แล้ว จะรอต่อไปไม่ได้อีกแล้ว

“ลูกพี่ลูกน้อง อย่ารีบไปนักเลย บางที นายควรบอกเขาเองตอนที่นายกลับไปที่เมืองโลน” เขาหยุดไปครู่นึง ก่อนจะพูดต่อ “วันนี้ มันมีข่าวดีมาฝาก!”

“ฮึ่ม! ข่าวดีอย่างงั้นหรือ? ข่าวดีแบบไหนกันล่ะที่นายเอามาฝากฉัน? ตอนนี้ ฉันอยากให้ไอ้บอดี้การ์ดนั่น ตายต่อหน้าต่อตาฉัน! ไม่ใช่การตายแบบเรียบง่าย และรวดเร็ว มันต้องตายแบบพิกลพิการ!”

“หัวหน้าผู้บังคับบัญชาเหรอ? อย่างงั้น ก็ยากที่จะจัดการมันน่ะสิ!”

ฟลินน์คิ้วขมวด ก่อนจะพูดต่อว่า “นายจะต้องหาคนที่แข็งแรงกว่า ดุร้ายกว่าเพื่อจัดการมัน! เดี๋ยวนะ…ทำไมนายต้องรออีกเดือน ก่อนจะฆ่ามันล่ะ?”

“ก็เพราะไอ้เวรนี่มันจะโดนวางยาไงพิษล่ะ! จากพิษอันตรายถึงตาย มันคงไม่รู้ตัวด้วยซ้ำ! ฮ่าฮ่า!”

ด้วยความชั่วร้ายในสายตาของเขา เคนพูดออกมา “อย่าห่วงไปเลย ลูกพี่ลูกน้อง ฉันมีแผนที่เตรียมไว้แล้วล่ะ ฉันจะแก้แค้นให้นายอย่างแน่นอน!”