มหาเทพ แห่ง สงคราม นิยาย บท 567

“เฮ้! ไอ้หนุ่ม แกไม่สมควรที่จะได้รู้ว่านายน้อยของเราคือใคร!”

ชายคนหนึ่งก้าวไปข้างหน้าและพูดเสียงดังว่า “ถ้ามีสมองก็รีบหนีไปซะ! ไม่อย่างงั้นอย่าโทษหมัดของฉันละกัน!”

“หมัดแก? ฉันว่าพวกนายคงไม่ได้เห็นอีกหลังจากนี้ เธอก็บอกแล้วนะว่าฉันเป็นจอมพล กล้าดียังไงทำอวดดีต่อหน้าฉัน? เหลียง จิ้งหรูได้ร้องเพลง 'ความห้าวหาญ' ให้พวกแกฟังหรือเปล่า?" เดนนิสแซะ "ถ้าแกบอกชื่อนายน้อยของแกมาตอนนี้ ฉันก็อาจจะไว้ชีวิตพวกแกนะ ไม่อย่างนั้น อย่ามาโทษฉันละกันกับเรื่องที่จะเกิดขึ้น”

“โอ้ว้าว! นายแข็งแกร่งมากเลยสิ? มาลองดูกันว่าหมัดแกมันหนักแค่ไหน!”

ชายคนนั้นกำหมัด เตรียมเหวี่ยงแขน

“ลูกพี่ มาล้มไอ้คนนี้ด้วยกัน ทำให้มันพิการซะ!”

“ใช่! อย่าเสียเวลาเลย มาเลยเถอะ นายน้อยของเรารออยู่นะ!”

เสี้ยววินาทีเท่านั้น ชายทั้งหมดก็พุ่งเข้ามาหาเดนนิส

เปรี้ยง! ปัง!

ทั้งแปดคนร่วงหล่นราวกับแมลงวันปีกหัก พวกเขาเหมือนแครอทบนเขียงขณะที่เดนนิสเป็นพ่อครัวและสับแครอทอย่างไร้ความปราณี

พวกนั้นห้าคนตายขณะที่สองคนนอนอยู่บนพื้นพยายามหายใจ ไม่สามารถขยับร่างกายได้

เหลือคนเดียวที่ยังหายใจอยู่ เดนนิสตั้งใจไว้ชีวิตพวกเขา แม้จะบาดเจ็บ แต่ก็ยังลุกขึ้นมายืนได้

“ฉันจะถามคำถามเดียว ใครคือนายน้อยของแก? ใครสั่งให้แกมาลักพาตัวเซเลน่า? ฉันจะไว้ชีวิตถ้าแกบอกมาให้หมด!”

เดนนิสพูดกับคนที่ยังมีชีวิตอยู่อย่างไร้ความปราณีในขณะที่เดินเข้าไปใกล้ เมื่อเข้าไปใกล้ เขาจัดการชายสองคนที่นอนหายใจพะงาบ ๆ อยู่บนพื้นให้ตายซะ

“หึ! ไม่มีทางซะหรอก! เราซื่อสัตย์ต่อนายน้อยของเรา!”