มหาเทพ แห่ง สงคราม นิยาย บท 640

“เขานี่แปลกจริง ๆ ฉันห่วงเขาแทบตาย แต่เขาดันทำราวกับว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้นซะงั้น!” ชารอนเม้มปากก่อนจะเดินเข้าไปต่อคิว

“เฟนด์ มาด้วยกันสิ!” ทันย่าตามหลังเฟนด์ ก่อนจะผลักเขาให้เข้าไปต่อคิว เมื่อเธอเห็นว่าเขาทำหน้าเหมือนไม่อยากเล่น

“เอ่อ ไม่เป็นไรน่า พวกคุณเล่นกันไปเลย ผมคิดว่ามีแต่เด็กเท่านั้นแหละที่เล่น มันเด็กเกินไป!” เฟนด์ยิ้มอย่างขมขื่น เขาหมดหนทาง

“นี่ นายว่าพวกเราเด็กงั้นเหรอ?” อีวอนน์หันมากรอกตาใส่เฟนด์ “ฉันไม่สนใจหรอกนะ ไหน ๆ เราก็มาที่นี่แล้ววันนี้ อยากน้อยนายก็ต้องเล่นเครื่องเล่นทั้งหมดเป็นเพื่อนพวกเรา”

“ใช่เลย! พวกเราจะพาคุณไปสัมผัสประสบการณ์ทำตัวแบบเด็ก ๆ อย่างพวกเราวันนึง!” ทันย่าก็พูดขึ้นมาทันที

“เฟนด์ ฟังจากเสียงของคุณแล้ว เป็นไปได้จริง ๆ เหรอ ที่คุณไม่เคยไปสวนสนุกเลยสักครั้งน่ะ?” ชารอนครุ่นคิด อดไม่ได้ที่จะถาม

เฟนด์ยิ้มอย่างขมขื่น และคร่ำครวญออกมา “ใช่ ผมอยากจะมาที่นี่ตั้งแต่เด็ก ๆ แล้ว อย่างไรก็ตาม ครอบครัวของผมจนเกินไป ผมทำได้เพียงแค่มองคนอื่นเล่นจากด้านนอกเท่านั้น หลังจากที่ผมโตขึ้น ผมก็วุ่นอยู่กับงาน ผมเริ่มทำงานส่งอาหาร และหลังจากนั้น ผมก็ได้เป็นทหาร เพราะฉะนั้น ผมไม่เคยมาที่นี่หรอก”

“เพราะฉะนั้นนี่ก็ถูกแล้วไง คุณเติมเต็มความเสียใจในวัยเยาว์ได้แล้ว อย่างน้อยเราต้องเล่นทุกอย่าง อย่างละหนึ่งรอบ!” ชารอนพูดพร้อมยิ้มแป้น

“ว่าแต่ เฟนด์ พ่อของคุณไปไหนล่ะ? ทำไมพวกเราไม่เคยเห็นเขาเลย? ทำไมคุณไม่เคยพูดถึงเขาเลยล่ะ?” ทันย่าครุ่นคิด ก่อนจะถามออกมาด้วยความสงสัย

สีหน้าของเฟนด์ดูหมองลงเมื่อเขาได้ยินเช่นนั้น เขาพูดด้วยท่าทีเคร่งขรึม “คิดซะว่าเขาตายไปแล้วก็แล้วกัน ผมไม่มีพ่อหรอก…”

ทันย่าและอีวอนน์มองตากัน และหยุดถามเกี่ยวกับเรื่องนี้ทันที พวกเธอสังเกตว่าเฟนด์ไม่เพียงแต่โมโหเวลาเขาพูดถึงพ่อเท่านั้น ดวงตาของเขา ยังฉายแววเกลียดชังออกมาอีกด้วย

เฟนด์อดไม่ได้ที่จะยิ้มเมื่อเขาเห็นเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น เขาชี้ไปที่บ้านผีสิงที่อยู่ตรงหน้าพวกเธอ “พวกคุณยังไม่ได้เล่นอันนี้เลย!”

“พวกเรากลับกันดีกว่า มันไม่สนุกหรอก!” ทันย่าพูดอย่างยิ้ม ๆ

“ใช่ แค่ฟังเสียงข้างนอกก็น่ากลัวแล้ว มันไม่สนุกเลยสักนิด ไปกันเถอะ!” ชารอนเองก็รู้สึกอายเช่นกัน

“ฮ่าฮ่า ผมว่า พวกคุณสองคนขี้ขลาดจนไม่กล้าเข้าไปมากกว่า!” เฟนด์หัวเราะ “ผมไม่คิดเลยว่าพวกคุณจะกล้าเล่นโรลเลอร์โคสเตอร์ แต่ไม่กล้าเล่นบ้านผีสิง!”

“ฉันอยากเล่นจริง ๆ นะ แต่พอมากับทันย่าทีไร เธอก็กลัวจนไม่ได้เล่นทุกที การเล่นคนเดียวมันไร้ความหมายสำหรับฉันมาก ๆ เลยนะ!” อีวอนน์ตั้งตารอที่จะเล่น