มหาเทพ แห่ง สงคราม นิยาย บท 736

“พี่ นี่พี่พล่ามอะไรออกมา? ฉันเป็นคนจ้างเฟนด์เองนะ พี่ไม่มีสิทธิ์มาไล่เฟนด์ออก พี่ไล่เขาออกโดยที่คุณพ่อยังไม่อนุญาตได้ยังไง?” ทันย่าขู่ด้วยความไม่พอใจ

เธอโกรธจัดทันทีหลังจากที่ได้ยินคำพูดของทิโมธี

“ฮึ่ม เขาก็แค่บอดี้การ์ด ฉันเป็นนายน้อยนะ จะไล่บอดี้การ์ดออกต้องขอพ่อด้วยเหรอ? และเธอก็ยังไม่รู้ตัวตนจริง ๆ ของเขาเลยด้วยซ้ำ ไม่ใช่หรือไง? เขามันก็แค่หัวหน้าผู้บังคับบัญชา ให้ตายเถอะ! พวกเราต้องคุกเข่าแล้วจุ๊บก้นเขาด้วยไหมล่ะ?” ทิโมธีตอบกลับมาด้วยน้ำเสียงเย็นชา

ทันย่ารู้สึกว่าเธอแทบจะระเบิดออกมาเพราะความโกรธ เธอแทบจะเป็นลม เธอไม่เคยคิดเลยว่าพี่ชายที่รักของเธอจะพูดแบบนั้นออกมา

เธอกระทืบเท้าแล้วตะโกน “ยังไงก็ตาม พี่ไม่มีสิทธิ์มาตัดสินใจ!”

“เหอะ! อย่าลืมนะว่าฉันเป็นพี่เธอ แล้วฉันก็เป็นลูกชายคนโตของตระกูลเดรคด้วย!”

ทิโมธีหัวเราะอย่างร้ายกาจ ก่อนจะพูดอีกว่า “ใครสั่งให้ไอ้หมาตัวนี้เห่าผิดคนล่ะ? ฉันเป็นเจ้านายของมันนะ และถ้าหมาเห่าใส่เจ้านาย จะเก็บมันไว้เพื่ออะไรล่ะ? เก็บไว้ให้มันกัดฉันหรือไง?”

อีกด้านหนึ่ง เฟนด์ก็พูดจาเหยียดหยามอย่างเยือกเย็น เขาพูดว่า “ฮ่าฮ่า ใช่! ในเมื่อนายน้อยเดรคพูดออกมาอย่างชัดเจนขนาดนี้ ผมก็ไม่มีอะไรจะพูดแล้ว ผมจะไม่อยู่ให้ใครดูหมิ่นอีกต่อไป บางที อาจจะมีคนมากมายทำให้ผมขายหน้าลับหลังผมก็ได้ พูดอะไรแบบว่า ‘เฟนด์ วู๊ด นี่มันเป็นปลิงเกาะตระกูลเดรคจริง ๆ ’”

เฟนด์หยุดไปสักพักก่อนจะพูดต่อ “อืมมม ผมก็ไม่ได้รู้สึกลึกซึ้ง หรือผูกพันกับตำแหน่งบอดี้การ์ดนักหรอกนะ และคุณทันย่าก็จ่ายเงินเดือนเดือนล่าสุดแล้วด้วย และเงินเดือนสำหรับสองสามวันนี้ ก็ช่างมันเถอะ คิดซะว่าการทำงานสามสี่วันที่ผ่านมา ผมทำเพราะความกตัญญูแก่คุณทันย่าแล้วกัน แต่วันนี้ นายน้อยลีโอต้องจ่ายผม หมื่นล้านเหรียญ จะกลับตัวไม่ได้แล้ว ถ้าไม่จ่าย ก็ห้ามออกไป!”

เมื่อลีโอได้ยินว่าทิโมธีประกาศไล่เฟนด์ออก ดวงตาของเขาเป็นประกาย เรากับว่าเขาเห็นแสงสว่างที่ปลายอุโมงค์ จากนั้น เขาถามทิโมธีอีกว่า “นายน้อยเดรค คุณไล่เขาออกแล้วใช่ไหม? เขาไม่ได้เป็นบอดี้การ์ดของคุณแล้วใช่ไหม? ถ้าเขาไม่ได้เป็นบอดี้การ์ดของคุณแล้ว ถ้าผมพาพวกมาตีเขา มันจะไม่จะไม่กระทบความสัมพันธ์ระหว่างเราใช่ไหม?”

ทิโมธีพยักหน้ากลับไป แต่เขาเตือนว่า “ใช่ เขาไม่ใช่บอดี้การ์ดของพวกเราอีกต่อไป แต่ผมขอพูดไว้อย่าง ไอ้นักเลงนี่เก่งมาก ผมไม่คิดว่าบอดี้การ์ดของคุณจะสู้เขาได้นะ!”

“กล้าเหรอ?”

ชารอนเดินขึ้นมาแล้วตะคอกใส่เขาด้วยความโกรธทันที “ถึงเขาจะไม่ใช่บอดี้การ์ดของตระกูลเดรคแล้ว แต่ก็ยังมีตระกูลจอร์จอยู่นะ! อย่าลืมนะว่าตระกูลจอร์จของเราก็ไม่ใช่เล่น ๆ ! ถ้านายแตะเค้าแม้แต่เส้นผม นายกับฉัน ชารอน จอร์จ ได้เห็นดีกันแน่!”

ชารอนสัมผัสได้ถึงความผิดหวังที่กำลังทิ่มแทงหัวใจของเธอ ไม่ใช่เพียงแค่เฟนด์เรียกเธอว่า ‘คุณชารอน’ ชื่ออย่างเป็นทางการ แต่เขายังพูดอีกว่า นี่เป็นเรื่องส่วนตัวของเขา และชารอนก็เป็นคนนอก เธอไม่ควรเขาไปก้าวก่าย การทีเขาพูดแบบนั้น เห็นได้ชัดเลยว่าเขาไม่ได้คิดอะไรกับเธอ ระหว่างพวกเขาไม่มีทางเป็นไปได้ ไอ้สารเลวนี่ไม่ให้โอกาสเธอเลยสักนิด…

“ฮ่าฮ่าฮ่าฮ่า! คุณชารอน ฟังใช้ชัด ๆ ล่ะ! ตื่น! เขาไม่ต้องการความช่วยเหลือจากคุณน่ะ! เขาเย็นชาใส่คุณขนาดนั้น ไม่รู้สึกเลยหรือไง? เขาไม่เห็นคุณค่าของคุณเลยด้วยซ้ำ คุณจะอยากช่วยเขาไปเพื่ออะไรล่ะ?”

ลีโอปรบมือด้วยความตื่นเต้นเมื่อเขาได้ยินคำพูดของเฟนด์ ตอนนี้ก็ไม่มีอะไรมาขวางพวกเขาได้อีกแล้ว ลีโอรู้สึกตะลึงด้วยความสุข

บอดี้การ์ดกว่าสิบสองคนที่กำลังรออยู่ข้างนอก ก็รีบแจ้นเข้ามาทันทีหลังจากที่ได้ยินพวกเขาพูดคุยกัน

“นายน้อยลีโอ ให้พวกเรารับใช้อะไรครับ?”

หนึ่งในพวกเขาก้าวออกมาด้านหน้าทันที โค้งคำนับต่อหน้าลีโอ พร้อมกุมมือ แล้วพูด