มหัศจรรย์ เป็นคุณชาย ชั่วข้ามคืน นิยาย บท 1002

จากนั้นเจอรัลด์ก็แกล้งทำเป็นเหมือนว่าเขาประหลาดใจต่อไปโดยพูดขึ้นมา “คุณเป็นพนักงานขายบางอย่างหรือเปล่า? คุณกระตุ้นความสนใจของผมสักพักแล้วนะ! ฮ่าฮ่า!”

“…อะไรนะ? เฮ้ ฉันเป็นนักบัญชีที่ทำงานให้บริษัทภายใต้ตระกูลเลิฟเวลล์ต่างหาก รู้ไหม? โดยเฉพาะอย่างยิ่งบริษัทของฉันคือผู้จัดงานหลักสำหรับงานแลกเปลี่ยนประจำปี! และอีกครั้งนะ ฉันไม่มีเหตุผลที่จะต้องโกหกคุณ! คุณแค่รู้ไว้ว่าฉันเพียงแบ่งปันเรื่องทั้งหมดนี้กับคุณ ก็เพราะคุณช่วยฉันไว้เท่านั้น อย่าปล่อยข่าวนี้ไปทั่วล่ะ! แต่อีกนั่นแหละ มันก็ไม่เหมือนกับว่าจะมีคนเชื่อคุณอยู่ดี” มิสตี้ตอบกลับ ขณะที่เธอจิบเครื่องดื่มของตัวเอง

“ดังนันเมื่อเห็นว่าคุณสนใจในงานนี้ คุณอาจจะอยากไปชมดูหรือเปล่า?” มิสตี้กล่าวเสริม

“วิธีที่คุณพูดมันเกือบจะเหมือนแนะนำว่าผมสามารถไปสถานที่เช่นนั้นได้อย่างอิสระงั้นแหละ ผมค่อนข้างมั่นใจว่ามันจะไม่ได้ง่ายขนาดนั้นที่จะได้ตั๋วเข้างานมา ใช่ไหม?” เจอรัลด์ตอบกลับด้วยรอยยิ้ม

“ถูกต้อง แต่โชคดีสำหรับคุณ ฉันเป็นคนไม่ชอบติดหนี้น้ำใจใคร เนื่องจากคุณช่วยฉันไว้มากขนาดนี้แล้ว ฉันสามารถมอบตั๋วเข้างานให้คุณภายใต้เงื่อนไขที่ฉันจะตอบแทนความมีน้ำใจทั้งหมดของคุณ ตกลงไหม?” มิสตี้กล่าว ขณะที่เธอหยิบตั๋วเข้างานออกมาอย่างระมัดระวังจากกระเป๋าถือของเธอ และเลื่อนมันให้เจอรัลด์ด้วยรอยยิ้ม

“ในขณะที่พวกเราอยู่ที่นั่น ก็ถือว่านี่เป็นคนแนะนำตลอดชีวิตแล้วกัน อย่าไปดูถูกผู้คนอีก โดยเฉพาะคนสวยอย่างฉัน! เมื่อพูดแล้วก็ คุณดูไม่เหมือนว่าคุณเคยเห็นโลกมามากขนาดนั้นเลยนะ ด้วยความสัตย์จริง รู้ไหม เพื่อนของฉันสองสามคนจาากนอกเมืองก็จะมาสนุกกันกับฉันวันพรุ่งนี้ ฉันสามารถพาคุณไปด้วยได้ถ้าคุณต้องการ คิดว่าไงล่ะ?”

“ตกลง! ขอบคุณครับ และแน่นอน ทำไมจะไม่ได้ล่ะ? อีกอย่าง เกี่ยวกับเรื่องตระกูลเลิฟเวลล์ที่คุณเอ่ยถึงก่อนหน้านี้…ขอทำความเข้าใจหน่อยแล้วกัน มีตระกูลเลิฟเวลล์มากกว่าหนึ่งตระกูลในจังหวัดโลแกนหรือเปล่า?” เจอรัลด์ถาม ขณะที่เขาหยิบตั๋วเข้ามาอย่างสุภาพ

“ไม่เลย! มีตระกูลเลิฟเวลล์เพียงตระกูลเดียวเท่านั้นในทั้งจังหวัดนี้!”

เมื่อได้ยินแบบนั้น เจอรัลด์ก็กระแอมในลำคอขณะที่เขาคิด ‘เลิฟเวลล์ในจังหวัดโลแกน…อาจเป็นตระกูลเดียวกันกับที่ฮาเวนมาจาก…? แต่ก็นั่นแหละ แม้สามพี่น้องพวกนั้นดูเหมือนจะแต่งตัวด้วยเสื้อผ้าธรรมดากันในตอนนั้น แต่ฉันก็เคยเห็นเสื้อผ้าที่คล้ายกันซึ่งมีราคากว่า 15,000 ดอลลาร์ต่อชิ้น!’

เจอรัลด์ตระหนักได้นานแล้วว่าสามคนนั้นไม่ใช่กลุ่มคนธรรมดาทั่วไป แต่ถึงอย่างนั้น เขาก็ไม่อยากยุ่งเกี่ยวกับพวกเขาเลยจริง ๆ ท้ายที่สุดแล้ว ความสนใจที่แท้จริงของเขาก็อยู่ที่งานแลกเปลี่ยน

ถ้าสิ่งประดิษฐ์วิเศษจะวางขายจริง งั้นเขาก็อยากจะไปชมดูพวกมันด้วยตัวเอง อย่าลืมว่าถ้าบางคนซื้อพวกมันไป ความเป็นไปได้ที่เขาจะซื้อมันได้ก็จะน้อยลง