มหัศจรรย์ เป็นคุณชาย ชั่วข้ามคืน นิยาย บท 1003

หลังจากทักทายกลับ จากนั้นมิสตี้ก็หันไปมองกลุ่มของเธอก่อนจะพูดขึ้น “มาแนะนำตัวกันก่อนดีกว่า นี่คือเจอรัลด์ และฉันได้รู้จักเขาเมื่อวานนี้ เขาค่อนข้างเป็นคนดี และเขายังช่วยฉันไว้อีกด้วยซ้ำ รู้ไหม?”

“ฮึ่ม! เช่นนั้นนี่คือผู้ชายคนนั้นเองสินะ! ถ้าเขารู้ว่าพวกเราจะเข้าร่วมงานแลกเปลี่ยนสมบัติกัน งั้นทำไมถึงยังเลือกแต่งตัวแบบนี้ล่ะ?” หนึ่งในผู้หญิงคนอื่นพูดอย่างดูถูก ขณะที่เธอเอามือกอดอกไว้

ความเห็นของเธอมีสาเหตุจากข้อเท็จจริงที่ว่า งานแลกเปลี่ยนสมบัตินี้เป็นงานชุมนุมประเภทที่ส่วนใหญ่แล้วถูกสงวนไว้ให้สำหรับบุคคลที่มีเกียรติเท่านั้น เนื่องจากมีเพียงคนเหล่านั้นที่มีอำนาจและทรงอิทธิพลเท่านั้นที่ถูกคาดหวังให้เข้าร่วมงาน ชุดสูทและรองเท้าหนังจึงถือว่าเป็นมาตรฐานสำหรับงานเช่นนี้

เพราะเจอรัลด์เป็นคนเดียวที่แต่งกายเหมือนกับนักท่องเที่ยว มันจึงไม่แปลกที่ทำไมเพื่อน ๆ ของมิสตี้พบว่าเขาค่อนข้างน่าอับอายขายหน้า

ไม่ใช่เธอคนเดียวเหมือนกัน เพื่อนของเธอหลายคนก็คิดเกี่ยวกับสิ่งเดียวกันนี้เช่นกัน

“ไม่เป็นไรหรอก ใช่ไหม? พวกเราจะแค่สนุกไปด้วยกัน!” มิสตี้ตอบกลับ เธอที่ดูเหมือนไม่เข้าใจว่าเพื่อนของเธอไม่ชอบเจอรัลด์อย่างเห็นได้ชัดเจน

ดังนั้นพวกเขาทั้งหมดจึงเข้าไปในคฤหาสน์บาลบริคด้วยกัน ตัวคฤหาสน์เองก็กว้างใหญ่อย่างมาก และตามสิ่งที่มิสตี้เล่าให้เจอรัลด์ฟัง งานแลกเปลี่ยนถูกแบ่งออกเป็นบริเวณภายนอกและภายใน

ในขณะที่บริเวณภายนอกเพียงจัดแสดงของโบราณและสมบัติปกติทั่วไป แต่บริเวณภายในนั้นถูกสงวนไว้สำหรับสิ่งที่เรียกว่า ‘ของดี’

ขณะที่พวกเขาเดินดูไปรอบ ๆ ลิเดีย จอลลี่ เพื่อนคนหนึ่งของมิสตี้ ก็มองไปยังหนึ่งในผู้ชายในกลุ่มก่อนจะพูดขึ้นมา “บอกมาสิเจมี่ ฉันเพิ่งสังเกตเห็น นาฬิกาเรือนนั้นเป็นของใหม่หรือเปล่า?”

“ฉันดีใจที่เธอสังเกตเห็นนะ! แน่นอน มันใหม่!”

“โอ้? มันราคาเท่าไหร่กัน?” ลิเดียถาม

“มันก็ไม่ได้แพงขนาดนั้นเลยจริง ๆ ก็ประมาณสามพันดอลลาร์ได้! แต่ฉันยังคงซื้อมัน เนื่องจากสไตล์ของนาฬิกานั้นก็เหมาะกันกับสูทของฉันอย่างสมบูรณ์แบบมาก!” เจมี่ วอร์เนอร์ตอบกลับ

“นายช่างเป็นคนรวยอะไรอย่างงี้!” มิสตี้กล่าว ด้วยร่องรอยของความอิจฉาในนั้นเสียงของเธอ

แม้เธอพูดไปแบบนั้น แต่มิสตี้ก็ไม่ได้คิดเกี่ยวกับมันมากเกินไปเลยจริง ๆ เธอยินดีพอแล้วกับความจริงที่ทุกคนสนุกสนานด้วยกัน

“เข้าใจแล้ว…งั้นชุดสูทล่ะ? ราคาเท่าไหร่กัน?”