มหัศจรรย์ เป็นคุณชาย ชั่วข้ามคืน นิยาย บท 1107

เจอรัลด์พยายามครุ่นคิดเกี่ยวกับสองสิ่งนั้น ‘เด็กที่เกิดใหม่บนสรวงสวรรค์ ข้างดอกลิลลี่ แมงมุมสีแดง…’ มังกรจอมโอหังจะปรากฏตัวขึ้นใกล้ๆ กับสายพันธ์เลือดผสม…

…เดี๋ยวนะ สายพันธ์เลือดผสมเหรอ? คลอฟอร์ด?!

พอคิดมาถึงตรงนี้ เจอรัลด์ก็เริ่มที่จะตามเรื่องราวไม่ทัน เขาไม่เคยเชื่อว่าจะมีใครที่มีความสามารถพิเศษมากพอที่จะเดินทางกลับไปกลับมาระหว่างห้วงเวลาในอดีตและปัจจุบันได้ ถึงแม้ว่าเขาอยากจะเชื่ออย่างนั้นต่อไป แต่สิ่งที่เขาเพิ่งค้นพบได้บ่งบอกว่าสิ่งที่เกิดขึ้นมันคือเรื่องจริง

“คืออย่างนี้ครับท่าน บรรพบุรุษของผมคาดการณ์เอาไว้ว่า หากบุคคลในภาพวาดนี้เกิดใหม่อีกครั้ง เขาจะได้ใช้นามสกุลคลอฟอร์ด… ในเมื่อท่านดูคล้ายกับบุคคลคนนี้เป็นอย่างมาก ผมก็เลยอยากรู้นามสกุลของท่าน… หากท่านใช้นามสกุลคลอฟอร์ดจริง ๆ ท่านก็คือบุคคลที่พวกเรารอคอยมานานแสนนาน อย่างแน่นอนครับ!” แวกเนอร์พูดพร้อมกับมองหน้าเจอรัลด์

เจอรัลด์ขมวดคิ้วเล็กน้อย จากนั้นเขาก็พยักหน้า ก่อนจะตอบว่า “…ชื่อเต็มของฉันคือ เจอรัลด์ คลอฟอร์ด!”

“...ถ ถ้าเช่นนั้นแล้ว… โอ้ พระเจ้า ท่านคือคนผู้นั้น คนที่พวกเราเฝ้ารอมานานแสนนานจริง ๆ ด้วย! ในที่สุด สิ่งที่ขอทานชรากล่าวเอาไว้ได้กลายเป็นเรื่องจริงแล้ว!” แวกเนอร์ตอบด้วยน้ำเสียงที่ตื่นเต้น

ขณะนั้น เจอรัลด์รู้สึกแต่เพียงว่า ความเครียดในใจของเขาเริ่มก่อตัวขึ้นเรื่อย ๆ

ถ้าจะให้เจอรัลด์ต้องอธิบายสิ่งที่เขากำลังรู้สึกออกมาเป็นภาพที่ชัดเจนขึ้น ก็คงจะประมาณได้ว่า กำลังมีอุ้งมือใหญ่ ควบคุมทุกสิ่งทุกอย่างที่เกี่ยวกับตัวเขาอยู่ เปรียบเสมือนเบี้ยบนกระดานหมากรุก ที่ผู้เล่นจะหยิบมันขึ้นมา แล้ววางมันไว้ตรงไหนก็ได้ ตามที่ใจเขาต้องการ ความคิดเพียงเท่านั้นก็ทำให้เขารู้สึกเครียดและหวาดกลัว จนกลืนไม่เข้าคายไม่ออก

คนผู้นั้นเป็นใครกันแน่…?

เขารู้สึกเสียวสันหลังวาบ แต่เจอรัลด์ก็พยายามสลัดความคิดนั้นออกจากหัวของเขา

ในขณะเดียวกัน แวกเนอร์ก็กำลังจะเผยห้องลับอีกห้องหนึ่งให้เจอรัลด์ได้เห็น ความจริงแล้วมันเป็นเพียงมุมลับ ๆ ที่ถูกแบ่งสัดส่วนออกมาจากห้องห้องหนึ่ง จากนั้นเขาก็หยิบกล่องไม้ธรรมดาที่ดูค่อนข้างจะเก่าแก่ใบหนึ่งออกมา

แวกเนอร์ไอเบา ๆ ก่อนจะพูดขึ้นว่า “นี่คือกล่องไม้ที่ขอทานชราบอกให้เรานำมามอบให้ท่าน ผมจะถอยออกมายืนตรงนี้ เพื่อที่จะให้ท่านจะได้ใช้เวลาส่วนตัวในการตรวจดูสิ่งที่อยู่ภายในนะครับ”

“ไม่จำเป็นหรอก มันคงจะไม่มีอะไรที่หน้าอาย เพราะท้ายที่สุดแล้ว ฉันคิดว่าคงไม่มีใครบนโลกใบนี้ที่จะสามารถซ่อนความลับจากเขาคนนั้นได้หรอก! ฮ่าฮ่า!” เจอรัลด์ตอบ พร้อมด้วยเสียงหัวเราะที่ฟังดูขมขื่นยิ่งนัก

พอเปิดกล่องใบนั้นออก กลิ่นน้ำหอมแปลก ๆ ก็ลอยออกมา ขณะที่กลิ่นนั้นกำลังฟุ้งกระจายไปทั่วทั้งห้อง เจอรัลด์ก็สังเกตเห็นเครื่องรางที่มีลักษณะแข็ง สีทอง ขนาดประมาณหนึ่งนิ้วที่มีลักษณะคล้ายหางปลาทองวางอยู่ในกล่อง ด้านข้างมีสิ่งที่ดูเหมือนเม็ดยาสีดำที่ถูกปั้นเป็นก้อนกลม ๆ วางไว้

“กลิ่นช่างหอมเหลือเกิน!” แวกเนอร์พูดด้วยน้ำเสียงที่ตื่นเต้น