มหัศจรรย์ เป็นคุณชาย ชั่วข้ามคืน นิยาย บท 1112

แยสมีนมองไปที่เจอรัลด์ จากนั้นเธอก็ส่ายหน้า

“ฉันคิดว่าเธอคงจะไม่เข้าใจว่ากำลังจะเจอกับเรื่องเลวร้ายอะไรบ้าง…ถ้าหากเธอหาเงินจำนวนที่เพิ่งเสนอราคาไปมาให้พวกเขาไม่ได้แล้วล่ะก็ ไม่เพียงแค่พวกผู้จัดเท่านั้นที่จะตามล่าเธอ แต่พวกมินแชลก็เช่นกัน!”

“หนึ่งล้านห้าแสนดอลล่าร์!” เจอรัลด์ตะโกนกลับไป

“หา! เด็กหนุ่มนั่นเสียสติไปแล้วเหรอ? เขาไปไกลเกินกว่าที่จะเสนอราคาที่ต่ำกว่านี้แล้ว!”

เมื่อได้ยินเช่นนั้น ผู้ร่วมงานหลายคนต่างพากันหัวเราะออกมาเพราะเห็นเป็นเรื่องขำขัน แต่แยสมีนกลับพูดอะไรไม่ออก

“...ท่านครับ ท่านไม่สามารถจะเสนอราคาที่สูงมากเช่นนั้นได้…” แวกเนอร์เตือนเขาด้วยความหวังดี

“อ้าวเหรอ? แต่ฉันยังพูดไม่ทันจบเลยนะ! งั้นฉันขอพูดต่อเลยแล้วกัน นอกเหนือจากราคาที่ผู้ร่วมประมูลท่านอื่นจะเสนอแล้ว ฉันขอเพิ่มข้อเสนอราคาอีกหนึ่งล้านห้าแสนดอลล่าร์สำหรับสมุนไพรชิ้นต่อไปที่จะนำมาประมูล!”

“แม่เจ้าโว้ย!” ผู้คนในงานต่างพากันตะโกนออกมาด้วยความรู้สึกประหลาดใจเป็นที่สุด

แยสมีนเองก็ยังหลุดปากอุทานออกมาเสียงดังลั่น

แม้แต่พวกมินแชลก็ยังไม่กล้าเสนอราคาที่สูงกว่านั้น ในความเป็นจริงแล้ว มันก็อาจจะไม่ใช่เรื่องยากอะไรที่พวกเขาจะเสนอราคาประมูลเป็นจำนวนพันล้านหรือห้าร้อยล้านดอลล่าร์ แต่พวกเขารู้ดีว่ามันเป็นไปได้ที่เจอรัลด์อาจจะกลับคำกับราคาที่เขาเสนอออกมา หากเหตุการณ์เป็นเช่นนั้นจริง พวกเขาอาจจะพบกับความเสียหายเป็นมูลค่ามหาศาลเลยทีเดียว!

ขณะที่พวกมินแชลกำลังครุ่นคิดหาหนทางอื่น เจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยคนหนึ่งก็เดินมากระซิบบางอย่างที่ข้างหูพวกเขา

จากนั้นพวกสมาชิกของตระกูลมินแชลก็ผลัดเปลี่ยนกันหันมามองหน้าเจอรัลด์ด้วยสายตาที่ดูเย็นชา ก่อนที่จะยื่นข้อเสนอในการประมูลด้วยราคาที่สูงขึ้นไปอีก

ผ่านไปได้สักพักใหญ่ ราคาการประมูลก็ปิดลงที่เจ็ดล้านดอลล่าร์ เมื่อรวมกับราคาสมุนไพรที่เจอรัลด์ประมูลไปก่อนหน้านั้นแล้ว ราคารวมทั้งหมดในการประมูลของวันนี้ก็มีมูลค่าราว ๆ ยี่สิบสามล้านดอลล่าร์!

ถึงแม้เงินจำนวนนี้จะฟังดูเกินจริงไปมาก แต่ในความเป็นจริงแล้ว มันเป็นจำนวนเงินที่ใกล้เคียงกับค่าขนมที่พี่สาวของเขาได้รับในแต่ละวัน

เจอรัลด์เองก็แทบจะลืมไปแล้วด้วยซ้ำว่าคำว่าแพงเกินไปคืออะไร เงินก็เป็นเพียงจำนวนตัวเลขที่แสนจะน่าเบื่อสำหรับเขา

แยสมีนยังคงมองมาที่เขาไม่หยุด เธอคิดกับตัวเอง ‘ฉันอยากจะเห็นจริง ๆ ว่าเธอจะจบเรื่องพวกนี้ได้อย่างไร เจอรัลด์!’

เมื่อเห็นพนักงานนำสมุนไพรของเขาที่ถูกห่อไว้อย่างดีออกมา เจอรัลด์ก็เดินตรงไปหาพวกเขาพร้อมกับถือบัตรใบหนึ่งในมือ จากนั้นเขาก็กดรหัสเพื่อชำระเงินที่เคาน์เตอร์

สักพักต่อมา พนักงานก็พยักหน้าพร้อมกับพูดว่า “ขอบคุณครับท่าน! นี่สมุนไพรของท่านครับ!’

“...นี่มันอะไรกัน?” แยสมีนบ่นพึมพำกับตัวเธอเอง

เธอทำตาโต และรู้สึกอึ้งมากกับสิ่งที่เพิ่งเห็น จนอยากจะคิดว่าเรื่องทั้งหมดนี้เป็นเพียงแค่ฝันร้ายเท่านั้น