มหัศจรรย์ เป็นคุณชาย ชั่วข้ามคืน นิยาย บท 1273

ไม่ว่าจะกรณีใดก็ตาม เชสเตอร์ก็ไม่สนใจอีกต่อไปแล้ว เขาใช้ลมหายใจเฮือกสุดท้ายเพื่อยกแขนขึ้นมาป้องกันการโจมตีอันรุนแรงของเทียร่า!

“นายประเมินความสามารถของตัวเองสูงเกินไป ไอ้หนู!” เทียร่าเย้ยหยัน ในขณะที่เธอเริ่มเพิ่มพลังการโจมตีของเธอเป็นสองเท่าทันที! เธอตั้งใจแน่วแน่ที่จะตัดเส้นลมปราณในร่างกายของเชสเตอร์ให้หมดสิ้น!

เมื่อฝ่ามือทั้งสองปะทะกัน เสียงระเบิดก็ดังขึ้น!

แม้ว่าร่างของเชสเตอร์จะขยับจากแรงปะทะเพียงเล็กน้อย แต่สิ่งที่เกิดขึ้นกับเทียร่ากลับตรงกันข้าม

หญิงชราพบว่าตัวเองกระเด็นถอยหลังในทันที ร่างของเธอลอยไปชนเข้ากับลำต้นของต้นไม้ใหญ่หลายต้น จนพวกมันหักออกเป็นท่อน ๆ! เธอรู้สึกราวกับว่า เธอเพิ่งถูกพายุทอร์นาโดพัดถล่ม และผลจากการกระแทกกับต้นไม่อย่างรุนแรงนั้น ก็ทำให้ร่างกายของเธอรู้สึกเหมือนกำลังจะแตกสลาย! หลังจากทิ้งรอยเลือดที่เธอกระอักออกมาจากแรงกระแทกไว้บนพื้น ในที่สุดเธอร่างของเธอก็หยุดไถล หลังจากที่ชนต้นไม่ไปหลายต้นแล้ว!

เมื่อถึงจุดนั้น แขนขาทั้งสี่ของเธอก็เปรอะเปื้อนไปด้วยเลือด และเธอก็รู้สึกว่าอวัยวะภายในส่วนใหญ่ของเธอได้รับความเสียหายอย่างหนัก เธอค่อย ๆ เงยหน้าขึ้นมองเชสเตอร์ด้วยความรู้สึกตกใจ และไม่อยากจะเชื่อ จากนั้นเธอก็พึมพำออกมาว่า “…ป เป็น… เป็นไปได้อย่างไร…?!”

ในขณะที่เทียร่ากระอักเลือดออกมาอีกจำนวนหนึ่ง ชายทั้งแปดคนซึ่งเฝ้าดูอย่างตื่นเต้น และกอดอกตลอดเวลา ก็เบิกตากว้างด้วยความตกใจกับสิ่งที่พวกเขาเพิ่งเห็น

เชสเตอร์เองก็ไม่คาดคิดว่า ตัวเองจะมีพลังมากมายมหาศาลจากการจู่โจมเพียงครั้งเดียวของเขา

‘…ไม่ ฉันไม่ได้เป็นคนทำ! นั่นไม่ใช่พลังของฉัน!'

หลังจากได้รับบาดเจ็บสาหัสหลายจุด เชสเตอร์ก็ค่อยๆ หันกลับไปมองข้างหลังเขา...

และเขาก็เห็นเจอรัลด์ยืนอยู่ตรงนั้น เชสเตอร์ไม่รู้ด้วยซ้ำว่าเจอรัลด์มายืนอยู่ข้างหลังเขาตอนไหน แต่เขารู้ว่าตอนนี้เจอรัลด์ดูแปลกไปมาก...

อย่างแรก ผิวของเจอรัลด์ตอนนี้เปลี่ยนเป็นสีขาวราวกับไข่มุก และที่แปลกไปกว่านั้นคือ ผมของเจอรัลด์เปลี่ยนเป็นสีม่วงดำ! ราวกับว่านั่นยังแปลกไม่พอ รอบตัวเขายังถูกปกคลุมไปด้วยหมอกสีม่วงจาง ๆ อีกด้วย!

จากที่เชสเตอร์เข้าใจ ดูเหมือนจะมีแรงลึกลับที่มองไม่เห็นกำลังกดดันให้หมอกสีม่วงนั้นปกคลุมร่างของเจอรัลด์อยู่ และในขณะเดียวกัน มันก็ป้องกันไม่ให้หมอกกระจายออกไป...

เชสเตอร์รู้สึกสั่นสะท้าน ราวกับว่าเขาได้ยกของหนักออกจากบ่า ขณะที่เขาพูดตะกุกตะกัก “ค คุณคลอฟอร์ด…!”