มหัศจรรย์ เป็นคุณชาย ชั่วข้ามคืน นิยาย บท 1413

เจอรัลด์จ้องมองกลับมาที่เธอ จากนั้นเขาก็มุ่งหน้าไปยังเวย์แฟร์เมาน์เทน เอ็นเตอร์เทนเมนต์ เขาทนกับผู้หญิงแบบนี้ไม่ได้จริง ๆ

ความจริงแล้ว เขาไม่ได้ไปที่นั่นเพื่อนอนหรือดูแลเรื่องที่พัก เขาแค่ไปที่นั่นเพราะเขารู้ว่าคนที่นั่นรู้ว่าเขาเป็นใคร หลังจากนั้นเขาก็สามารถบอกให้พวกเขาโทรหาแซคให้เขาได้ อย่างน้อยที่สุด เขาก็อยากให้แซครู้ว่าเขาอยู่ที่นี่

โชคดีที่ครั้งนี้ทุกอย่างเป็นไปด้วยความราบรื่น และเมื่อแซครู้ว่าเจอรัลด์คือคนที่อยู่ปลายสาย เขาก็อุทานทันทีด้วยน้ำเสียงที่เต็มไปด้วยความเคารพ นอบน้อม และตื่นเต้น “คุณไม่เป็นไรใช่ไหมครับ คุณคลอฟอร์ด?! นี่เป็นข่าวดีจริง ๆ!"

“ฉันไม่เป็นไร ฉันอยากฟังคำอธิบายของเธอเกี่ยวกับบางเรื่อง ดังนั้นฉันจะรอการกลับมาของเธอนะแซค” เจอรัลด์ตอบอย่างเป็นกันเอง

“ได้ครับ คุณคลอฟอร์ด! ผมจะรีบกลับไปทันที เพื่อรายงานเรื่องนี้ให้คุณทราบเป็นการส่วนตัว!” แซคกล่าวโดยไม่ลังเลแม้แต่น้อย

ฟังจากสิ่งที่แซคพูด ดูเหมือนว่าข้อสันนิษฐานของปีเตอร์จะถูกต้องว่าเรื่องนี้ไม่ใช่เรื่องบังเอิญ เจอรัลด์สามารถบอกได้ว่าแซคน่าจะรู้อะไรบางอย่างเกี่ยวกับเรื่องทั้งหมดที่เกิดขึ้น...

เจอรัลด์บอกไม่ได้ว่าทำไม แต่เขารู้สึกว่าน้ำเสียงของแซคฟังดูรีบร้อน ไม่ว่าอย่างไร เจอรัลด์ก็ไม่จำเป็นจะต้องถามอะไรเขามากเกินไปในตอนนี้ เขาสามารถรอให้แซคกลับมาพรุ่งนี้เพื่อฟังคำอธิบายของเขาได้...

ไม่นานวันรุ่งขึ้นก็มาถึง และเจอรัลด์ก็ไม่มีอะไรทำระหว่างรอแซค เขาจึงตัดสินใจเดินออกไปเล่นรอบ ๆ วิลล่าภายในเวย์แฟร์เมาน์เทน เอ็นเตอร์เทนเมนท์

ขณะที่เดินไปรอบ ๆ เขาก็เริ่มนึกถึงครั้งแรกที่เขามาที่วิลล่าแห่งนี้ เขาเพิ่งค้นพบว่าตัวตนที่แท้จริงของเขาคือคุณคลอฟอร์ด เมื่อไม่นานก่อนหน้านั้นเอง และเขาก็ต้องยอมรับว่าเขาค่อนข้างโง่เง่ามากในตอนนั้น ถึงอย่างนั้น ในขณะที่เขายังคงนึกถึงวันเก่า ๆ เขาก็อดไม่ได้ที่จะรู้สึกว่ามันเป็นช่วงเวลาที่มีความสุขทีเดียว

อย่างไรก็ตาม ไม่นานนักเจอรัลด์ก็เริ่มได้ยินเสียงเอะอะโวยวาย ขณะที่เขากำลังเดินเล่นต่อไป

“เธอตาบอดหรือยังไง?! เธอไม่รู้หรือไงว่าชุดนี้มันแพงแค่ไหน!”

“ฉัน ฉันขอโทษค่ะ! ฉันไม่ได้ตั้งใจ! ได้โปรด ฉันขอโทษ…!”

“มันเกิดบ้าอะไรขึ้นที่เวย์แฟร์เมาน์เทน เอ็นเตอร์เทนเมนท์แห่งนี้กันแน่? พวกเขาจะจ้างใครให้มาทำงานที่นี่ก็ได้งั้นเหรอ? ถึงเธอจะแค่พนักงานเสิร์ฟ แต่อย่างน้อยพวกเขาก็น่าจะจ้างคนที่มีสายตาที่ดีมาทำงาน! ช่างน่าผิดหวังเสียจริง…! แล้วเธอจะรับผิดชอบเรื่องนี้อย่างไร?” ผู้หญิงที่โกรธเกรี้ยวคำราม ขณะที่เธอคว้าคอเสื้อของพนักงานเสิร์ฟด้วยมือข้างหนึ่ง แล้วเอามืออีกข้างหนึ่งจิ้มหน้าผากของพนักงานเสิร์ฟ