มหัศจรรย์ เป็นคุณชาย ชั่วข้ามคืน นิยาย บท 1498

เสียงนั้นดังมาจากเด็กหนุ่มที่หมดเรี่ยวแรง ซึ่งเพิ่งล้มลงกับพื้นไม่ไกลจากเจอรัลด์นัก หลังจากทรุดตัวลงสักพัก และแม้เขาจะล้มลง เด็กหนุ่มก็ยังคงพยายามอย่างเต็มที่ ที่จะปกป้องผู้หญิงที่อยู่ในอ้อมแขนของเขา

เมื่อเห็นเหตุการณ์นั้น เจอรัลด์ก็เปลือกตากระตุกเล็กน้อย ในขณะที่เด็กหนุ่มที่เพิ่งสังเกตเห็นเจอรัลด์ตะโกนว่า “คะ คุณครับ…! ได้โปรดช่วยเราด้วย…! ผมขอร้อง…! โทรหาใครมาช่วย หรืออะไรสักอย่างเถอะครับ…!”

ขณะที่เขาพยายามจะก้าวไปข้างหน้าเพียงไม่กี่ก้าว เสียงตะโกนของเด็กหนุ่มก็ฟังดูตื่นตระหนกมากขึ้น เมื่อเขาตระหนักว่าผู้หญิงคนนั้นกำลังหายใจแผ่วเบาเพียงใด

“เมแกน? เมแกน! ได้โปรด อย่าเพิ่งหลับ!” เด็กหนุ่มตะโกนออกมา ในขณะที่แสงจันทร์ส่องไปที่ทั้งคู่จนสว่างไสวมากพอที่จะทำให้เจอรัลด์มองเห็นใบหน้าของหญิงสาวได้อย่างชัดเจน… และเมื่อเขาเห็นหน้าเธอ หัวใจของเขาก็เริ่มสั่นสะท้านทันที

ผู้หญิงคนนั้น… เธอดูเหมือนมิล่ามากเมื่อมองแวบแรก!

ขณะที่เขาคิดว่าผู้หญิงคนนั้นดูคล้ายมิล่ามากเพียงใด ทันใดนั้น เขาก็ได้ยินเสียงตะโกนของใครบางคนที่ฟังดูชัดเจนและเย็นชา “พวกมันอยู่ข้างหน้านั่น!”

เมื่อเจอรัลด์หลุดจากภวังค์ เขาก็เห็นชายร่างกำยำแปดคนพุ่งออกมาจากป่าและล้อมรอบพวกเขาอย่างรวดเร็ว

แม้ว่านั่นจะไม่ทำให้เจอรัลด์ประหลาดใจนัก แต่เขาก็รู้สึกทึ่งเล็กน้อยที่คนเหล่านี้ รวมถึงเด็กหนุ่มคนนั้น ล้วนมีนัยของความแข็งแกร่งซ่อนอยู่ภายในร่างกายของพวกเขา จากสิ่งที่เขาสามารถบอกได้ คนเหล่านี้คือนักสู้ที่มีทักษะความสามารถที่ค่อนข้างจะโดดเด่นเลยทีเดียว

“ยอมแพ้เถอะ ยูล! แกไม่มีทางหนีไปได้หรอก! เพราะฉะนั้น ทำไมแกไม่กลับมาหาพวกเราแต่โดยดีล่ะ หรือแกต้องการให้เราลากแกกลับมาหลังจากที่เราหักแขนขาของแกจนหมดแล้ว? และอีกอย่าง น้องสาวที่รักของแก… เธอกำลังจะตายใช่ไหมล่ะ? ฮ่าฮ่าฮ่า! ฉันขอบอกไว้เลยนะว่าฉันมันเป็นคนลามก และฉันไม่รังเกียจที่จะนอนกับศพตราบใดที่มันยังอุ่นอยู่! ฮ่าฮ่าฮ่า!” ชายที่ดูเหมือนจะเป็นหัวหน้ากลุ่มเย้ยหยัน ในขณะทีลูกน้องทั้งเจ็ดคนของเขาเริ่มหัวเราะเช่นกัน

“ไอ้สารเลว…!” ยูลคำราม ในขณะที่เขากัดฟันและจ้องมองคนเหล่านั้นด้วยสายตาอาฆาต

“แน่นอนว่ามันมีวิธีที่จะหลีกเลี่ยงไม่ให้เหตุการณ์แบบนั้นเกิดขึ้น… ถ้าแกไม่ต้องการให้เมแกนกลายเป็นของเล่นของฉัน แกก็รู้ว่าต้องทำอย่างไร ใช่ไหม…?” หัวหน้าเยาะเย้ย แล้วเริ่มเดินเข้าไปใกล้ยูลมากขึ้น

เมื่อเห็นเช่นนั้น ยูลก็กอดน้องสาวของเขาแน่น ก่อนจะวางเธอลงบนพื้นอย่างเบามือ… แม้ว่าร่างกายของเขาจะหนักอึ้งจากอาการบาดเจ็บ แต่เขาก็ยังยืนหยัดอย่างกล้าหาญต่อหน้าเมแกนที่หมดสติ และพร้อมที่จะต่อสู้กับชายฉกรรจ์เหล่านั้น หากนั่นเป็นทางเลือกสุดท้ายของเขา

เจอรัลด์เอง ซึ่งได้เฝ้าดูเหตุการณ์ทั้งหมดจากด้านข้างก็รู้สึกโกรธอย่างอธิบายไม่ได้ หลังจากที่เขาได้ยินคำพูดของผู้นำกลุ่ม นั่นอาจจะเป็นเพราะว่าดวงตาของผู้หญิงคนนั้นคล้ายกับดวงตาของมิล่ามาก…

แม้ว่าเขาจะรู้ว่าเธอเป็นแค่คนแปลกหน้าคนหนึ่งเท่านั้น แต่เขาก็ยังรู้สึกเหมือนว่าพวกเขากำลังคิดเรื่องเลวทรามต่ำช้ากับมิล่าตัวจริง และนั่นก็ทำให้เขารู้สึกหงุดหงิดเป็นอย่างมาก

"…ฮะ? แกเป็นใครไอ้สารเลว?” หัวหน้าคำราม ในขณะที่เขาและคนของเขาตระหนักว่าเจอรัลด์อยู่ที่นั่นด้วย

เจอรัลด์เองก็กำลังเดินไปหาพวกเขาด้วยใบหน้าที่บึ้งตึง

เมื่อเห็นว่าเขาไม่ตอบ ผู้ใต้บังคับบัญชาคนหนึ่งของหัวหน้าจึงชี้ไปที่เจอรัลด์ก่อนจะตะโกนว่า “ไอ้ขี้ขลาดอย่างแกมาทำอะไรที่นี่? ไสหัวไปซะ ถ้าแกยังอยากจะมีชีวิตอยู่!”

แม้จะมีคำเตือนที่น่ากลัว แต่เจอรัลด์กลับเพิกเฉยต่อคำขู่นั้นโดยสิ้นเชิง เขาเดินตรงเข้าไปหาหญิงสาวที่กำลังหมดสติ จากสิ่งที่เขาเห็น แขน หน้าอก และหน้าท้องของเธอถูกแทง และมีเลือดไหลออกมาจากบาดแผลอย่างต่อเนื่อง

“…หากเธอไม่ได้รับการรักษาภายในไม่กี่นาที แม้แต่เทพองค์ใดก็ไม่สามารถยื้อชีวิตของเธอไว้ได้” เจอรัลด์กล่าว

“…อะ อะไรนะ…?” ยูลถาม ดวงตาของเขาแดงก่ำชั่วขณะ ก่อนจะหลั่งน้ำตาออกมา!

“อย่ากังวลไปเลย นายยังโชคดีที่บังเอิญมาเจอฉัน!” เจอรัลด์พูด ในขณะที่เขากดลงไปที่จุดฝังเข็มสองสามจุดบนร่างกายของเมแกนอย่างเบามือ ... และหลังจากนั้นเลือดที่ไหลออกมาตามบาดแผลทั้งหมดก็หยุดไหลทันที!

เมื่อเขาเห็นแก้มของเธอเริ่มเปลี่ยนเป็นสีแดงระเรื่อ เจอรัลด์ก็หันกลับไปมองคนที่เหลืออีกแปดคนก่อนจะถามว่า “พวกแกทั้งหมดคือนักสู้ผู้ยิ่งใหญ่ใช่ไหม แทนที่จะฆ่าคนอื่นอย่างไร้ความปราณี ทำไมพวกแกไม่เอาเวลาไปฝึกฝนตัวเองให้ดีแทนล่ะ?”

"โอ้? แกก็พอจะมีความรู้เหมือนกันนะเนี่ย! จริงอยู่เราเป็นนักสู้! อย่างไรก็ตาม คิดซะว่าเป็นเกียรติก็แล้วกันนะที่ได้ตายด้วยน้ำมือของเราในวันนี้!” ชายอีกคนหนึ่งในกลุ่มเยาะเย้ย ขณะที่ทุกคนหัวเราะอย่างน่ากลัว

“แกรู้ไหม นักสู้ที่ยิ่งใหญ่นั้นสามารถเอาชนะผู้อื่นได้เพียงแค่ใช้ดอกไม้และใบไม้หากพวกเขาฝึกฝนตัวเองอย่างเหมาะสม… อย่างไรก็ตาม ฉันสงสัยว่าพวกแกจะทำแบบนั้นได้อย่างไร เพราะพวกแกทุกคนยังดูอ่อนหัดเหลือเกิน! ถึงกระนั้น… แกเชื่อไหมว่าฉันสามารถทำแบบนั้นได้…?” เจอรัลด์ถาม ขณะที่ใบวิลโลว์สีเขียวร่วงลงมาบนปลายนิ้วของเขา และมันก็เริ่มสั่นอยู่กับที่...

พวกเขาไม่รู้ว่าใบไม้ใบนั้นสั่นไหวเพราะเสียงของเจอรัลด์หรือด้วยสาเหตุอื่น จากนั้นหัวหน้าเพียงแค่จ้องกลับมาที่เขาก่อนจะคำราม “ไอ้หนู แกเป็นใครกันแน่? อย่างกับว่าแกมีฝีมือมากพอที่จะโจมตีผู้อื่นด้วยใบไม้ที่ธรรมดาได้อย่างนั้นแหละ!”

เมื่อมองไปที่ใบหน้าที่เกรี้ยวกราดทั้งแปด เจอรัลด์ตอบเพียงสั้นๆ ว่า “งั้นฉันจะสาธิตให้ดู!”

หลังจากนั้น เจอรัลด์เพียงแค่เคาะใบวิลโลว์อย่างเบามือจนมันปลิวไปในอากาศทันที...

เมื่อเห็นเช่นนั้น ชายทั้งแปดคนก็เริ่มหัวเราะก่อนที่จะตะโกนว่า “ศักดิ์สิทธิ์บ้าบอน่ะสิ! ดูไอ้คนงี่เง่าคนนี้มันทำ! มันกำลังพยายามจะทำให้เราหัวเราะจนตายหรืออย่างไร?”

ยูลเองก็ไม่รู้ว่าชายคนนี้กำลังพยายามทำอะไร... แต่เขาหวังว่าเจอรัลด์จะมีแผนการบางอย่าง เพราะชายทั้งแปดที่กำลังหัวเราะเยาะ เขาไม่ใช่คนที่ควรจะล้อเล่นด้วย...

เมื่อความคิดของเขาจบลง ทุกคนที่อยู่ตรงนั้นก็เบิกตากว้างทันที...