มหัศจรรย์ เป็นคุณชาย ชั่วข้ามคืน นิยาย บท 1719

“แล้ว… ตอนนี้เราอยู่ที่ไหน…?” เจอรัลด์ถาม เมื่อเขารู้ว่าพวกเขาอยู่ในสถานที่ที่ดูคล้ายถ้ำ

แม้ว่าชายชราจะดูโทรมและสกปรก แต่ชายหนุ่มก็รู้ดีว่าเขาไม่ใช่คนธรรมดา

หลังจากเงียบไปครู่หนึ่ง ชายชราก็ตอบด้วยเสียงแหบห้าว “…ฉันเป็นแค่คนที่อาศัยอยู่อย่างสันโดษบนภูเขาลูกนี้”

เมื่อได้ยินเช่นนั้น เจอรัลด์ก็ประหลาดใจเล็กน้อย ไม่นึกว่าจะมีคนมาอาศัยในสถานที่เช่นนี้ได้!

“…ผมขอทราบชื่อของคุณได้หรือเปล่า…?”

“เรียกฉันว่าผู้เฒ่าฮิวจ์ก็ได้…” ชายคนนั้นตอบ

หลังจากนั้นไม่นาน ผู้เฒ่าฮิวจ์ก็พาเจอรัลด์ออกจากถ้ำที่พวกเขาอยู่...

เมื่อมองดูท้องฟ้า เจอรัลด์ก็ได้พบกับพระจันทร์เสี้ยวอันแสนสงบ...

แม้ว่าเวลาค่ำคืนจะทำให้เขารู้สึกสงบ แต่เมื่อตระหนักว่าพวกเขากำลังมุ่งตรงเข้าไปในป่าทึบ เจอรัลด์ก็เอ่ยถามขึ้น “…ช่วยบอกผมหน่อยได้รึเปล่าว่าเราจะไปไหนกัน ผู้เฒ่าฮิวจ์…?”

ด้วยใบไม้ที่หนาทึบ พวกเขาถูกความมืดมิดปกคลุมอยู่ในนั้น และการอยู่ในป่าที่ไม่มีแสงสว่างในตอนกลางคืนก็ถือเป็นการกระทำที่ไม่ฉลาดเป็นอย่างยิ่ง

ยิ่งเขาพยายามจะมองชายชราให้ออก ผู้เฒ่าฮิวจ์คนนี้ก็ยิ่งลึกลับมากขึ้นสำหรับเจอรัลด์

ไม่ว่าอย่างไร ผู้เฒ่าฮิวจ์ก็เพิกเฉยต่อคำถามของเจอรัลด์ และเดินหน้าต่อไป...

เจอรัลด์รีบมองไปรอบ ๆ ก่อนถามว่า “…ผมจะถามอีกครั้งนะ ผู้เฒ่าฮิวจ์ ที่นี่ที่ไหน…?”

ตอนนี้พวกเขาอยู่ในพื้นที่อันกว้างใหญ่ ที่ล้อมรอบด้วยกำแพงหินที่ส่องประกายระยิบระยับราวกับดวงดาว... แท้จริงแล้วสถานที่แห่งนี้เป็นสถานที่ที่สวยงามที่สุดแห่งหนึ่ง ที่เจอรัลด์เคยได้เห็น และเขาไม่คาดคิดมาก่อนว่าที่แห่งนี้จะมีสิ่งเหล่านี้ซ่อนอยู่...

แต่แทนที่จะตอบคำถาม ผู้เฒ่าฮิวจ์ซึ่งยืนอยู่ไม่ไกลนักกวักมือให้เจอรัลด์เข้ามาแล้วพูดว่า "มานี่! มีบางอย่างที่ฉันอยากจะแสดงให้นายเห็น!”

เจอรัลด์เลิกคิ้วเล็กน้อย แล้วรีบเดินไปอยู่ข้างชายชรา...

เจอรัลด์ได้แต่จ้องมองผู้เฒ่าฮิวจ์ด้วยความประหลาดใจเมื่อเขาตระหนักว่ามีเสาหินสูงตั้งตระหง่าน แถมมันยังค่อนข้างโปร่งแสงเสียด้วย… เป็นความจริงที่ว่า ดูเหมือนว่าจะมีบางอย่างอยู่ในเสานั้น…