มหัศจรรย์ เป็นคุณชาย ชั่วข้ามคืน นิยาย บท 1753

คืนนั้นเป็นเวลาประมาณสิบเอ็ดโมงทุ่มขณะที่เจอรัลด์และคนอื่น ๆ มาถึงอาณาจักรเอ็มเมอรัลด์ในที่สุด อาณาเขตของแวมไพร์นั้นเป็นป่าเก่าแก่ที่ตั้งอยู่บนภูเขาโบราณ และตั้งแต่สมัยโบราณก็มีเพียงไม่กี่คนที่กล้าเสี่ยงเข้าไปในป่าแห่งนั้นเพื่อพบกับพวกมัน...

แต่พวกเขายังพอมีโชค ที่นี่มีตั้งโรงแรมและบังกะโลที่เปิดดำเนินการอยู่บางแห่งในบริเวณใกล้เคียง ด้วยเหตุนี้ พวกเขาทั้งห้าจึงสามารถปักหลักและพักผ่อนได้อย่างไม่ลำบาก...

หลังจากจองห้องพักได้แล้ว เขาก็อนุญาตให้ทุกคนไปที่ห้องของตนเพื่อนอนหลับพักผ่อนให้เพียงพอ เพราะพวกเขาจำเป็นต้องพักผ่อนให้เต็มที่ก่อนที่จะเข้าสู่ดินแดนแวมไพร์อย่างเป็นทางการในเช้าวันรุ่งขึ้น...

ยามรุ่งสางมาถึง ทุกคนเช็คเอาท์ออกแต่เช้าและเริ่มขับรถไปยังป่าโบราณแห่งนั้นทันที...

หลังจากขับรถไปประมาณสี่สิบนาที กระทั่งรถมาจอดอยู่ที่ตีนเขา เนื่องจากรถไม่สามารถขับเคลื่อนต่อไปได้ พวกเขาจึงไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากต้องใช้วิธีเดินเท้าต่อจากนี้

เมื่อจัดการเรื่องสัมภาระเสร็จแล้ว พวกเขาก็ออกเดินทางขึ้นภูเขาไป...

ขณะที่พวกเขากำลังเดินอยู่ เรย์ก็ประกาศขึ้นว่า “…ผมไม่แน่ใจนะว่าพวกคุณคิดยังไงกัน แต่อากาศที่นี่สดชื่นอย่างน่าอัศจรรย์ทีเดียว! ดีจริงที่ได้อยู่ห่างจากความวุ่นวายในเมืองเสียบ้าง!”

คนอื่น ๆ รู้ว่าเขาหมายถึงอะไร นั่นเพราะสภาพแวดล้อมที่นี่สดชื่นกว่าเมื่อเปรียบเทียบกับในเมืองอยากหาที่เปรียบไม่ได้ นอกเหนือจากอากาศที่สดชื่นแล้ว พวกเขายังถูกล้อมรอบไปด้วยกลิ่นอายที่สดชื่นของพืชพรรณที่อยู่รอบตัวพวกเขาอีกด้วย

หลังจากเดินมาประมาณครึ่งชั่วโมง ในที่สุดทั้งห้าคนก็มาถึงหมู่บ้านแห่งหนึ่ง

หมู่บ้านนี้ถูกสร้างขึ้นโดยแวมไพร์ในท้องถิ่น และเนื่องจากพวกเขาอาศัยอยู่อย่างสันโดษเช่นนี้ ประเพณีของพวกเขาจึงแตกต่างไปโดยปริยาย

เมื่อเป็นเช่นนั้น วินาทีที่แวมไพร์ที่อยู่รอบๆ สังเกตเห็นเจอรัลด์และพรรคพวกของเขา แวมไพร์เหล่านั้นก็หยุดสิ่งที่พวกเขาทำอยู่ทันที ขณะที่แวมไพร์ทั้งหมดยืนขึ้นและจ้องมองยังกลุ่มผู้มาเยือนอย่างระแวดระวัง ชายคนหนึ่งผู้ซึ่งสวมแจ็กเก็ตหนังก็เดินไปหาเจอรัลด์จ้องมองไปที่ชายหนุ่มขณะที่เขาถามว่า "คุณเป็นใคร"

เจอรัลด์หยุดเดินในทันที จากนั้นจึงยิ้มอย่างมีนัยยะในขณะที่เขาตอบว่า “สวัสดี! เราเป็นพ่อค้า!”