มหัศจรรย์ เป็นคุณชาย ชั่วข้ามคืน นิยาย บท 1771

“…อย่าบอกนะ…ว่าคุณจำอะไรไม่ได้เลย?” เจอรัลด์ตอบ

อีกฝ่ายส่ายหน้าด้วยความสับสนเล็กน้อย ดูเหมือนว่าเขาจำเรื่องที่เพิ่งเกิดขึ้นไม่ได้จริง ๆ

“…งั้นบอกผมมาหน่อยสิ ทำไมคุณถึงได้กลืนไข่มุกแวมไพร์ลงคอไป?” เจอรัลด์ถาม ท้ายที่สุดหากชายชราไม่กลืนมันลงไป เขาคงไม่ตกอยู่ในสภาวะคลุ้มคลั่งแบบนั้น

“เดี๋ยว… ว่าไงนะ? ฉัน… กลืนมันลงไป…?!” ผู้เฒ่าฟลินท์ตอบ ดวงตาของเขาเบิกกว้างด้วยความไม่เชื่อในขณะที่เขาจ้องมองไปที่เจอรัลด์

“ก็ใช่น่ะสิ! หลังจากกลืนมันเข้าไป คุณก็เริ่มเสียสติและเริ่มโจมตีพวกเรา!” เจอรัลด์อธิบาย

หลังจากได้ยินทุกสิ่งที่เกิดขึ้นจากเจอรัลด์ ผู้เฒ่าฟลินท์ก็อดไม่ได้ที่จะมองไข่มุกซึ่งยังอยู่บนพื้น ในขณะที่เขาพึมพำด้วยความงุนงง “…สิ่ง… สิ่งสุดท้ายที่ฉันจำได้ไม่ใช่การที่นายมอบไข่มุกให้กับฉัน… ฉันไม่รู้ว่าจะทำอะไรแบบนั้นด้วย!”

เมื่อมองไปที่ชายชรา เจอรัลด์ก็รู้สึกว่าเขาไม่ได้โกหก สัญชาตญาณบอกกับเขาแบบนั้น เจอรัลด์จึงเลือกที่จะเชื่อคำพูดของผู้เฒ่าฟลินท์

แต่ทว่าหากผู้เฒ่าฟลินท์ไม่สามารถควบคุมตัวเองได้อย่างแท้จริงจนถึงกับเริ่มโจมตีพวกเขา นั่นหมายความว่าเป็นที่แน่นอนแล้วว่าไข่มุกแวมไพร์คือสาเหตุของปัญหา

หากเป็นเช่นนั้น ทำไมก่อนหน้านี้เจอรัลด์ที่ได้สัมผัสกับไข่มุกถึงได้ไม่เป็นอะไร? มีความลับประหลาดอะไรอยู่เบื้องหลังเรื่องทั้งหมดนี้…?

ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น หลังจากคิดอยู่ครู่หนึ่ง เจอรัลด์ก็บอกให้เรย์ยื่นผ้าผืนหนึ่งให้เขา เมื่อเขาได้รับมันแล้ว เจอรัลด์ก็ห่อไข่มุกเอาไว้ ก่อนที่จะใส่ลงในกระเป๋า

เป็นการดีกว่าที่จะไม่มีสิ่งที่น่ากลัวเช่นนี้อยู่ใกล้เขามากเกินไป มิฉะนั้นใครจะรู้ว่าจะเกิดอะไรขึ้น?

และหลังจากนั้นไม่นานเจอรัลด์และคนอื่น ๆ ก็สามารถหาทางออกจากปราสาทของแวมไพร์ได้ และในตอนนี้ในที่สุดพวกเขาก็เป็นอิสระแล้ว เขาทั้งห้าคนไม่ได้ลงจากภูเขา แต่กลับไปอยู่บนภูเขาแทน

ไม่นานนัก หิมะก็ตกลงมาค่อนข้างหนัก… แน่นอนว่าลมเหนือที่พัดมาอย่างแรงที่ยิ่งทำให้ทุกอย่างแย่ลง