มหัศจรรย์ เป็นคุณชาย ชั่วข้ามคืน นิยาย บท 227

เธอเห็นรถแลมบอร์กินีจากไปทันทีที่เธอออกมา

เจอรัลด์ก็หายไปด้วยเหมือนกัน

แต่เจอรัลด์จะอยู่ที่ไหนได้ล่ะงั้น?

เป็นไปได้ไหมว่านั่น...

บ้าไปแล้ว!

เธอไม่แม้แต่กล้าที่จะคิดเกี่ยวกับเรื่องนี้ด้วยซ้ำ เธอไม่กล้าคิดเกี่ยวกับเรื่องนี้อีกต่อไปแล้วจริง ๆ!

ซาร่าสูดหายใจเข้าลึก ไม่ใช่ว่านั่นคือการยืนยันว่าเจอรัลด์คือเจ้าของรถแลมบอร์กินีหรอกหรือ?

จู่ ๆ ซาร่าก็นึกถึงครั้งแรกที่เธอได้พบกับเจอรัลด์ ตอนนั้น เขาหั่นแตงโมอย่างไม่ใยดีบนฝากระโปรงของรถแลมบอร์กินีนั่น

ตอนนี้ เจอรัลด์อยู่ที่นี่ และรถคันนั้นก็อยู่ที่นี่ด้วยเหมือนกัน!

และไม่ต้องพูดถึงว่าซาร่าได้เห็นเจอรัลด์ใช้จ่ายเงินสามหมื่นดอลลาร์โดยไม่ลังเลใด ๆ เป็นการส่วนตัว

อาร์ก!

เจอรัลด์เป็นเจ้าของรถคันนั้นหรือ? จริง ๆ แล้วเจอรัลด์เป็นคนมั่งคั่งแค่ไหน?

ซาร่าแข็งทื่ออย่างตะลึงงัน ไม่สามารถยอมรับการการอนุมานที่ไม่น่าจะเป็นไปได้ของตัวเอง มันไม่ถูกต้อง! มันอาจไม่เป็นความจริง!

เจอรัลด์ ในทางกลับกัน ได้ขับรถกลับไปที่โรงเรียนหลังจากการส่งเควต้ากลับบ้าน เขามุ่งหน้าไปยังที่จอดรถเล็ก ๆ ที่ห่างไกลออกไป ที่ ๆ ปกติเขาจะจอดรถของเขาไว้

จากนั้นเขาก็ออกจากรถ และล็อกรถที่อยู่ด้านหลังของเขา

“สวัสดี เจอรัลด์!”

หญิงสาวคนหนึ่งกระโดดออกมาจากพุ่มไม้ ทำให้เจอรัลด์ตกใจกลัว

“บ้าเอ้ย! เธอกำลังทำอะไร?”

เขาก้าวถอยหลังด้วยความตกใจ

เขาไม่รู้ว่าเขาควรจะร้องไห้หรือหัวเราะดีเมื่อเขาเห็นใบหน้าของผู้มาเยือนโดยไม่ได้ตั้งใจ

ผู้หญิงคนนั้นที่ยืนอยู่ตรงหน้าเขากลายเป็นว่าเป็นวิตนีย์นั่นเอง

“ฮี่ฮี่ฮี่! ฉันรอนายมานานแล้ว คุณคลอฟอร์ด ฉันรู้ว่านายจอดรถของนายไว้ที่นี่มาโดยตลอด”

“ว้าว! นายน่าทึ่งมากจริง ๆ เจอรัลด์ ฉันไม่คาดคิดจริง ๆ ว่ารถคันนี้จะเป็นของนาย นายเป็นคนที่แย่มาก ทำไมนายไม่บอกฉันก่อนหน้านี้ล่ะว่ารถคันนี้เป็นของนาย? นายทำให้ฉันเข้าใจนายผิดนะ!”

เจอรัลด์บังเอิญได้เจอวิตนีย์และครอบครัวของเธอตอนที่เขาปลอมตัวเป็นแฟนหนุ่มของเจนเพื่อพบพ่อแม่ของเธอ ต้องขอบคุณการนัดพบครั้งนั้น วิตนีย์ได้ค้นพบว่าเจอรัลด์เป็นเจ้าของรถเก๋งคันงามนี้

ไม่ควรมีใครรู้เกี่ยวกับเรื่องนี้

หลังจากกลับไปบ้าน วิตนีย์ก็นอนไม่หลับทั้งคืน ซึ่งสิ่งที่เธอคิดได้เมื่อหลับตาลงก็คือเจอรัลด์

ความทรงจำของเรื่องทุกอย่างที่ได้เกิดขึ้นระว่างพวกเขารุกรานเข้ามาในจิตใจของเธออย่างไม่มีพิธีรีตองใด ๆ

เจอรัลด์ในอดีตเคยเป็นคนยากไร้ที่ถูกเธอรังแกมาโดยตลอด เขามักจะทำอะไรก็ตามที่เธอขอให้เขาทำ

ในสายตาของเธอ แม้แต่หมาตัวหนึ่งยังมีค่ามากกว่าที่เจอรัลด์สามารถจะเป็นได้ด้วยซ้ำ

แต่อย่างไรก็ตาม วิตนีย์ไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นกับเธอ ไม่รู้ว่าความคิดที่เธอมีต่อเจอรัลด์ได้เปลี่ยนไปเมื่อไหร่

เธอยังสงสัยด้วยซ้ำว่าเธอตกหลุมรักเจอรัลด์เข้าแล้วหรือไม่

มันไม่สมเหตุสมผลที่เธอเอาแต่ฝันถึงเขาอยู่ร่ำไป

และตอนนี้ ไม่ว่าเธอจะมองเขาอย่างไร เธอก็อดไม่ได้ที่จะรู้สึกว่าเจอรัลด์นั้นเป็นคนที่น่าทึ่งและมีเสน่ห์มาก เขาน่าดึงดูดใจมาก จนเธออยากจะกัดเขาจริง ๆ

วิตนีย์ได้คิดถึงเขาตลอดมาและอยากจะเห็นเจอรัลด์คนหล่อของเธอโดยเร็วที่สุดเท่าที่เธอจะสามารถทำได้; เธอจึงมาดักรอเขาแต่เช้าตรู่

“เจอรัลด์...ทำไมนายไม่พูดอะไรเลยล่ะ?” วิตนีย์ถามอย่างอ่อนโยน

เจอรัลด์สามารถรู้สึกขนลุกเมื่อเขาเห็นท่าทางบนใบหน้าของวิตนีย์

“เอิ่ม...วิตนีย์ เธอไม่จำเป็นต้องเป็นแบบนี้ พูดตรง ๆ นะ ฉันเคยเกลียดเธอที่รังแก และเยาะเย้ยฉันมาโดยตลอด… แต่ตอนนี้ฉันมาคิดดูแล้ว ฉันชอบวิธี่ที่เธอเคยปฏิบัติต่อฉันมากกว่า ดังนั้น หยุดทำตัวแบบนี้เถอะนะ โอเคไหม?” เจอรัลด์ตอบกลับพร้อมกับกลืนน้ำลาย

“ฮึ่ม! ฉันรู้ว่านายมีแนวโน้มมาโซคิสต์ เจอรัลด์ เอาล่ะ...งั้น...ฉันต้องด่าและทุบตีนายเหมือนที่ฉันเคยทำแล้วนายจะมีความสุขหรือเปล่า?”

วิตนีย์ส่งสายตาให้

เห็นได้ชัด เจอรัลด์รู้ดีว่าการส่งสายตานั้นหมายถึงอะไร

เขารู้สึกได้ถึงหมุดและเข็มที่ทิ่มแทงหนังศีรษะของเขา

ถ้าเขารู้ว่าวิตนีย์เป็นผู้หญิงแบบนี้ เขาคงไม่มีวันทำให้ตัวตนของเขาเป็นที่รู้จักแน่

‘เธอจะมาสนใจฉันได้ยังไง น้องสาว? เธอสนใจแค่เงินของฉันเท่านั้นแหละ!’

อย่างไรก็ดี เจอรัลด์ก็ไม่กล้าพูดมันออกมา

วิตนีย์กระทืบเท้าของเธออย่างกระวนกระวาย “โอ้! นาย นาย นายเงียบมากมาโดยตลอดตั้งแต่ที่เราพบกันครั้งแรก นายช่วยเป็นสุภาพบุรุษมากกว่านี้ได้ไหม? ฮึ่ม! ฉันเคยทำร้ายนายในอดีต และฉันจะให้โอกาสนายได้ลงโทษฉัน นายสามารถลงโทษฉันได้ไม่ว่าจะด้วยวิธีใดก็ตาม โอเคไหม?”

วิตนีย์เข้าหาเจอรัลด์ จับแขนเขาเอาไว้แน่น

เธอคิดมากเกี่ยวกับเขาจนแทบจะเป็นบ้าได้แล้ว