มหัศจรรย์ เป็นคุณชาย ชั่วข้ามคืน นิยาย บท 228

และแน่นอน เธอเด็ดเดี่ยวยิ่งกว่าที่จะกลืนกินเจอรัลด์ไปทั้งตัวได้

พฤติกรรมปัจจุบันของเธอบ่งบอกว่าเธอมีความตั้งใจอย่างแรงกล้าที่จะบรรลุเป้าหมายของเธอ

สมัยก่อน เจอรัลด์คงจะรู้สึกถึงการบรรลุเป้าหมายถ้าเขาพบใครบางคนที่น่าทึ่งเหมือนกับวิตนีย์ แต่ตอนนี้ หลังจากการกลั่นแกล้งที่เลวร้ายทั้งหมดนั่น เธอก็ลดตัวลงมารังควานเขาเหมือนหมาตัวหนึ่ง

ตอนนี้ เจอรัลด์อดไม่ได้ที่จะตกใจกลัว เขารู้สึกว่าหนังศีรษะของเขารู้สึกเสียวซ่านและก็ขนลุกไปทั้งตัวแล้ว

โดยไม่รู้ว่าจะตอบสนองอย่างไรดี เขาจึงวิ่งหนีไปโดยสัญชาตญาณ

“เจอรัลด์ กลับมานะ!” วิตนีย์ตะโดนขณะที่เธอกระโดดอย่างกระวนกระวายใจ

เธอยิ้มให้กับตัวเองเนื่องจากเขาวิ่งไปเร็วมาก

ฮี่ฮี่! เดิมทีเธอคิดว่าเจอรัลด์คงจะเกลียดเธอจนถึงเป็นการเกลียดชังเมื่อเขาเห็นเธอ แต่ตอนนี้ ค่อนข้างดูเหมือนว่าจริง ๆ แล้วเจอรัลด์จะกลัวเธอมากกว่า มันหมายความได้ว่าเธอยังคงมีโอกาส!

ความคิดแล่นผ่านเข้ามาในใจของเธอ วิตนีย์กอดอกเอาไว้ และมองไปที่ที่นั่งผู้โดยสารของรถแลมบอร์กินี

“วันหนึ่ง ฉัน วิตนีย์ จะนั่งข้างเจอรัลด์อย่างแน่นอนขณะที่เขาขับรถเล่นไปรอบ ๆ โรงเรียน!”

ในขณะเดียวกัน เจอรัลด์ก็วิ่งตลอดทางมาจนถึงชั้นเรียนของเขาแล้ว

นี่เป็นเหตุผลที่เขาไม่ค่อยอยากจะเปิดเผยตัวตนของเขาอย่างไม่ใส่ใจได้ มันไม่ใช่การหลงตัวเองอย่างแน่นอน เจอรัลด์รู้เรื่องทั้งหมดนี้ดีว่าผู้หญิงที่หลอกเอาเงินผู้ชายไปวัน ๆ อย่างวิตนีย์และซาเวียคงจะตะครุบเขาไว้เหมือนกับจะไม่มีพรุ่งนี้อีกต่อไปแล้วแน่ พวกเธอเพียงจะทำให้ชีวิตของเขายุ่งยากเท่านั้น

หลังจากนี้ไม่ว่าเขาจะใช้ชีวิตอย่างไร เจอรัลด์ก็ปรารถนาอย่างสุดใจที่จะเรียนให้จบก่อน

หลังจากกลับมาที่ชั้นเรียน เจอรัลด์ก็พบว่าเพื่อนร่วมชั้นของเขากำลังพูดคุยกันอย่างกระตือรือร้นในหมู่กันเอง

เขาสามารถเข้าใจถึงสิ่งที่พวกเขากระตือรือร้นมากได้อย่างคร่าว ๆ

พวกเขาต้องพูดถึงสิลาอยู่แน่ ผู้ชายที่เพิ่งย้ายมาเรียนที่มหาวิทยาลัยของพวกเขาเมื่อไม่นานมานี้

หัวข้อนี้เกี่ยวกับความเด่นดังของเขา และผู้หญิงจำนวนมากมายที่ได้ไปสารภาพรักต่อเขาแม้ว่าเขาเพิ่งจะย้ายมาที่นี่ก็ตาม

พูดง่ายก็คือ ทุกอย่างดูเหมือนจะสวยงามมาก

“เจอรัลด์! นายอยู่นี่แล้ว! มานี่ นายต้องได้ยินเรื่องนี้เกี่ยวกับสิลา! หลังจากเรื่องนี้ นายควรจะให้คำอธิบายที่ดีกับเราว่าทำไมนายไม่ได้บอกเรา พี่น้องของนาย ว่านายกำลังคบกับอลิซอยู่?”

ฮาร์เปอร์ยิงหมัดใส่เจอรัลด์

“เจอรัลด์ แย่จังที่นายลาไปเมื่อวานนี้ นายน่าจะอยู่ที่งานเลี้ยงที่มหาวิทยาลัยจัดต้อนรับสิลานะ!” ฮาร์เปอร์พูด

“ทำไมล่ะ? พวกเขาจัดงานเลื้ยงต้อนรับเพียงเพื่อเขาใช่ไหม? มหาวิทยาลัยจะทำอะไรแบบนั้นได้อย่างไร?”

เบนจามินพูดแทรกว่า “อืม พวกเขาไม่ได้เรียกมันว่างานเลี้ยงต้อนรับอย่างแน่นอน สิลาเป็นเพื่อนที่ค่อนข้างน่าทึ่งคนหนึ่ง พ่อของเขาได้ลงทุนเงินเจ็ดล้านห้าแสนดอลลาร์เพียงเพื่อจัดงานเฉลิมฉลองพิเศษนี้ที่มหาวิทยาลัยของเรา พูดตามตรง ไม่ใช่ว่ามันเป็นการบอกใบ้ว่ามหาวิทยาลัยควรจะจัดงานเลี้ยงต้อนรับให้สีลาหรอกหรือ? เฮอะ!”

น้ำเสียงของเบนจามินแฝงไปด้วยความอิจฉาในนั้น

“โอ้ นายรู้ไหมว่าอะไรสนุกกว่านั้น? เพราะแคสแซนดร้า อาจารย์ของเรา เป็นหนึ่งในครูที่สวยที่สุดในวิทยาเขต เธอถูกส่งไปต้อนรับแขก เดาซิว่าเกิดอะไร? เธอหยอกเล่นกับสิลาตลอดเวลา! เธอเมาหรือเป็นอะไรกันแน่อ่ะ?” ฮาร์เปอร์ตอบกลับขณะที่เขายิ้ม

“อืม…” เจอรัลด์หัวเราะเบา ๆ เขาเพียงแค่ยิ้มแห้ง ๆ และส่ายหัวของเขา

ประหลาดใจที่พบว่าแคสแซนดร้าจริง ๆ แล้วเป็นแบบนี้งั้นหรือ? ในความเป็นจริง เจอรัลด์รู้เนื้อแท้ของครูคนนี้มานานแล้ว

แค่ดูรูปภาพที่เธอส่งให้เขาไม่นานมานี้สิ

ขณะที่เขาคิดเกี่ยวกับเรื่องนี้ เจอรัลด์ก็แอบลงชื่อเข้าใช้วีแชทของเขา เมื่อวันก่อนเขาโกรธและไม่ได้ดูรูปภาพให้ดี หลังจากที่ได้ยินเพื่อนร่วมชั้นของเขาพูดถึงเธอ เขาก็รู้สึกอยากจะดูรูปถ่ายของเธออีกครั้งทันที

จากนั้นเขาก็ดูรูปภาพเหล่านั้นที่แคสแซนดร้าส่งให้เขาแทบจะทุกคืนนับตั้งแต่วันนั้นได้ รูปภาพทั้งหมดมีใบหน้าของเธออยู่ในนั้น และเพื่อบอกว่าพวกนั้นเป็นการเชิญชวนและยั่วยวนใจคงเป็นการพูดน้อยไปอย่างน่าเกลียด

เจอรัลด์รู้สึกเต็มไปด้วยความกระตือรือร้น

เขาพูดได้คำเดียวว่า สำส่อน!

อย่างทันทีทันใด แคสแซนดร้าก็ตอบกลับข้อความของเขาในไม่กี่วิ

“ใครสำส่อนค่ะ? แม้ว่าฉันจะเป็นอย่างที่คุณพูด ฉันก็ทำตัวแบบนี้กับคุณเท่านั้นนะ มันไม่เหมือนกับว่าฉันจะทำกับใครอื่นด้วย ฮึ่ม! คุณหึงตอนที่คุณเห็นสิลากับฉันใกล้ชิดกันที่งานสังสรรค์เมื่อคืนนี้ใช่ไหม? คุณสามารถบอกฉันได้ถ้าคุณหึงหวง แล้วฉันจะหยุดมองเขา”

“ผมไม่ได้หึงหวง”

“เฮอะ! ฉันไม่เชื่อคุณ ผู้ชายธรรมดา ถ้าคุณสัญญาจะมาพบฉัน ฉันจะโชว์***ให้คุณดู โอเคไหมค่ะ?”

“เมื่อเวลานั้นมาถึงก็ค่อยคิดละกัน”

“คุณน่ารังเกียจมาก! โอเค...อย่าไรก็ตาม ฉันกำลังมุ่งหน้าไปที่ชั้นเรียน”

เจอรัลด์รู้สึกถึงความเป็นปรปักษ์ขณะที่เขายังคงพูดคุยกับเธอต่อไป ยิ่งแคสแซนดร้าทำตัวแบบนี้ มากขึ้นเท่าไหร่ ความปรารถนาที่จะแก้แค้นของเขาก็ยิ่งรุนแรงมากขึ้นเท่านั้น

ทันทีทันใดนั้น ประตูห้องบรรยายก็เปิดออก และเสียงตะคอกของผู้หญิงคนหนึ่งก็ได้ยินกัน “ถึงเวลาสำหรับชั้นเรียนแล้ว ทุกคน! ตอนนี้ เสียงดังอะไรกันห๊ะ?!”

แคสแซนดร้าเดินปั้นปึงเข้ามาในชั้นเรียน พร้อมกับโทรศัพท์ในมือ และมีสีหน้าที่มืดครึ้มและเศร้าหมอง

ในสายตาของเธอมีความเย็นชาเล็กน้อย

เธอกวาดมองไปทั่วห้องด้วยการจ้องมองของผู้หญิงที่ถูกหนามหน้า

สุดท้าย สายตาของเธอก็ตกมาที่เจอรัลด์

“เจอรัลด์ มานี่สิ!”