มหัศจรรย์ เป็นคุณชาย ชั่วข้ามคืน นิยาย บท 238

คาร่าตะโกน

ณ ตอนนี้ เธอรู้สึกว่าเธอช่างเจ๋งมากจริง ๆ

“โอเคค่ะ คุณผู้หญิง ฉันจะทำการจัดเตรียมทั้งหมดเดี๋ยวนี้! ราคาสำหรับห้องทั้งหมดนั้นคือ 75,000 ดอลลาร์ โปรดรูดบัตรของคุณที่นี่ค่ะ”

พนักงานเสริฟ์สาวคนนั้นโค้งคำนับอย่างนับถือให้คาร่า

หญิงสาวคนนี้มั่งคั่งมาก!

“อ่า? 75,000 ดอลลาร์เหรอ? พวกเราแค่จะจองห้าห้องเองนะ และฉันจะต้องจ่ายเงิน 75,000 ดอลลาร์ต่อหนึ่งคืนงั้นเหรอ?” คาร่าถามโดยไม่อ้อมค้อมใด ๆ

“ใช่ค่ะ คุณคะ ราคานี้เป็นเพียงอัตราสำหรับห้องมาตรฐานทั่วไป แต่อย่างไรก็ตาม ห้องทั้งหมดที่คุณได้จองก็มาพร้อมกับมื้ออาหารค่ำฟรี นอกจากนี้พวกเรายังรวบรวมเชฟชื่อดังจากทั่วทุกมุมโลกเพื่อปรับแต่งมื้ออาหารของคุณตามความชอบส่วนตัวของคุณอีกด้วยนะคะ”

พนักงานเสริฟ์สาวยิ้ม และดันเครื่องชำระเงินไปข้างหน้า

“นี่...เดี๋ยวนะ การทานมื้อเย็นที่นี่อย่างเดียวมีราคาเท่าไหร่?”

คาร่ากลืนน้ำลาย

“ถ้าเป็นแค่อาหารเย็นสำหรับพวกคุณทุกคน ปกติเราจะไม่จัดเตรียมห้องให้ แต่อย่างไรก็ตาม ถ้าคุณต้องการห้องจริง ๆ คุณสามารถจองได้ในราคา 22,000 ดอลลาร์ หลังจากนั้น คุณจะสามารถเพลิดเพลินกับมื้ออาหารจากภาคใต้ทั้งหมดของประเทศ ตราบใดที่คุณสามารถบอกชื่อจานอาหาร เชฟก็จะสามารถเตรียมอาหารให้คุณได้อย่างแน่นอนค่ะ!”

“อึก!”

คาร่าตกตะลึงไปอย่างสุด ๆ

กลายเป็นว่านี่ไม่ใช่สถานที่ที่ชาวบ้านจะมาเยี่ยมเยียนเมื่อไหร่ก็ได้ที่พวกเขาต้องการ

แม้แต่คนชนชั้นสูงอย่างเธอ ก็แทบจะไม่สามารถจ่ายไหวได้ที่สถานที่แห่งนี้

จู่ ๆ คาร่าก็นึกถึงเจอรัลด์

แรกเริ่มเขาได้จัดเตรียมงานเลี้ยงมื้ออาหารให้พวกเขากันที่นี่ และถึงกับวางแผนจะเพิ่มเติมสิ่งอำนวยความสะดวกให้ด้วยเช่นกัน

จากการคำนวณของเธอ นั่นอาจจะมีค่าใช้จ่ายประมาณ 75,000 ถึง 90,000 ดอลลาห์ได้

กล่าวอีกนัยหนึ่ง จริง ๆ แล้วเจอรัลด์นั้นร่ำรวยโคตร ๆ

เขาไม่ได้ใช้จ่ายเงินทั้งหมดของเขา อย่างที่ปรากฎ

คาร่ายังมั่นใจเช่นกันว่าบุคคลนั้นที่โฮมแลนด์ คิชเช่น ที่มีอำนาจในการเสนอไวน์แดงที่แสนแพงให้กับพวกเขาก็ไม่ใช่ใครที่ไหนนอกจากเจอรัลด์เอง

คุณพระ!

ปรากฎว่าเจอรัลด์คือคนที่มีหน้ามีตามากที่สุดจริง ๆ!

“ฮี่ฮี่! หยุดทำให้ตัวเองขายหน้าเถอะ คาร่า ถ้าเธอไม่สามารถจ่ายมันไหว งั้นก็แค่ยอมรับว่าเธอไม่สามารถสิ ให้ฉันจัดการเรื่องที่จำเป็นทั้งหมดนี้ละกันนะ พวกเราจะไปทานอาหารให้เร็วที่สุด ฉันหิวโหยมากจริง ๆ ตอนนี้”

ดอนน่าตอบกลับ พร้อมกับส่ายหัวของเธอ และยิ้มอย่างขมขื่น

“ไร้สาระ ฉันมาที่นี่เมื่อบ่ายวันนี้ ใช่สิ ลิซ่า พวกเธอก็มาที่นี่ด้วยเหมือนกัน ใช่ไหมล่ะ? พวกเราเกือบจะได้ทานอาหาร และพักอยู่ที่นี่กันแล้ว!” คาร่าโต้แย้งขึ้นมา

“คาร่า เธอช่วยหยุดทำตัวเหมือนกับว่าเธอเป็นคนยอดเยี่ยมที่สุดไปเลยได้ไหม?”

ดอนน่าเริ่มส่งเสริมคาร่าเล็กน้อยแล้ว

“ใครพูดว่าฉันกำลังเสแสร้ง? ทำเธอไม่เธอไม่ถามพนักงานเสริฟ์ล่ะว่าพวกเรามาที่นี่ก่อนหน้านี้ในบ่ายวันนี้หรือเปล่า? ไม่ใช่ว่าใครบางคนที่ชื่อ เจอรัลด์ คลอฟอร์ด จองงานเลี้ยงอาหารเที่ยงและที่พักไว้หรอกหรือ?” คาร่าเว้าวอน

“ใช่ค่ะ คุณ มีคุณคลอฟอร์ด คนหนึ่งที่ได้จองงานเลี้ยงอาหารเที่ยง และสิ่งอำนวยความสะดวกไว้จริงในตอนเที่ยงของวันนี้ เขายังได้จองห้องที่หรูหรามากที่สุดไว้ด้วยซ้ำ นั่นคือ 90,000 ดอลลาร์สำหรับคุณ”

พนักงานเสริฟ์สาวประทับใจมากเพราะผู้จัดการที่แสนจะเย่อหยิ่งของพวกเขาไม่กล้าแม้แต่จะยืดหลังของเขาให้ตรงต่อหน้าคนที่ชื่อเจอรัลด์คนนี้ได้ด้วยซ้ำ สิ่งนี้สร้างความตกใจให้กับทุกคนที่ทำงานที่ร้านอาหารนี้อย่างแท้จริง

“ให้ตาย! มาตรฐานของเขาคือ 90,000 ดอลลาร์เชียวเหรอ?”

คาร่าตกใจมากจริง ๆ !

เธออดไม่ได้ที่จะคิดว่าขอเพียงเจอรัลด์อยู่ที่นี่มันคงจะดีแค่ไหน ทุกอย่างคงจะดี เขาจะไม่สามารถมีหน้ามีตาอะไรได้ล่ะงั้น?

แต่อะไร...อ่า! อ๊ากก! เธอจะบ้าตายจริง ๆ !

คาร่ารู้สึกเต็มไปด้วยความเสียใจ และรีบโทรหาลูกพี่ลูกน้องของเธอ เธอต้องการจะถามว่าเธอสามารถให้เจอรัลด์ช่วยเหลือพวกเขาเรื่องอาหารและที่พักอีกครั้งได้หรือไม่

มีล่าบอกลูกพี่ลูกน้องของเธอว่าเธอไม่สามารถติดต่อเจอรัลด์ได้

เป็นเพราะว่า ณ ตอนนี้ เจอรัลด์มีงานอื่นที่ต้องทำให้สำเร็จ...

“เร็วเข้า! นายช้ามาก! ทำไมไม่รับสายล่ะ? ฉันคิดว่านายจะหลบหนีหายไปซะแล้ว!”

แคสแซนดร้ากำลังขับรถของเธอ และเธอก็ตะคอกใส่เจอรัลด์อย่างเย็นชา ที่กำลังเดินมาหาเธอ

“ขอโทษครับ โทรศัพท์ของผมแบตหมด คุณให้ผมยืมแบตเตอรี่สำรองได้ไหม?”

เจอรัลด์ชี้ไปที่แบตเตอรี่สำรองในรถของแคสแซนดร้า

“เอาไป! เอาไป! นายช่างเป็นคนที่ไร้ยางอายจริง ๆ !” แคสแซนดร้าตอบกลับด้วยความดูถูก

เจอรัลด์เสียบโทรศัพท์ของเขาเข้ากับที่ชาร์จแบตสำรอง ตามที่พวกเขาตกลงกัน แคสแซนดร้าจะพาเจอรัลด์ไปที่บาร์ในคืนนี้

อนิจจา หลังจากสงบจิตสงบใจและคิดเกี่ยวกับเรื่องนี้ เจอรัลด์รู้สึกว่านี่มันค่อนข้างจะเหมือนกับละคร

เขาเป็นเจ้าของย่านการค้าเมย์เบอร์รี่ แต่ตอนนี้ เขากำลังจะไปทำงานที่บาร์แห่งใหม่ของลูกน้องของเขางั้นเหรอ?

เจอรัลด์ทำอะไรไม่ได้นอกจากหัวเราะเมื่อเขาคิดเกี่ยวกับเรื่องนี้

“เออจริงสิ ฉันต้องบอกนายบางอย่าง” แคสแซนดร้าพูดขึ้นมาเมื่อเธอเหมือนจะจำอะไรขึ้นมาได้