มหัศจรรย์ เป็นคุณชาย ชั่วข้ามคืน นิยาย บท 389

“ห๋า?”

เมื่อเจอรัลด์หันหลังกลับไป เขาก็เห็นชายวัยกลางคนคนหนึ่งกำลังรีบร้อนเดินมาหาเขา

พวกเขาดูเหมือนจะจำผู้ชายคนนั้นไม่ได้กัน

เป็นไปได้ไหมว่าเขารู้จักเจอรัลด์เป็นการส่วนตัว?

เจอรัลด์ก้าวออกไปจากฝูงชน

“แม่ง เจอรัลด์ ทำไมนายถึงไปล่ะ? นายไม่ได้ยินเหรอว่าเขาตะโกนเรียกหาคนอยู่ คุณคลอฟอร์ดน่ะ?”

“ฮ่าฮ่า ใช่! นายไม่กระดากอายบ้างหรือไง?”

เพื่อนมัธยมปลายไม่กี่คนเหล่านั้นตามเจอรัลด์ไปขณะที่พวกเขาหัวเราะกัน

แม้แต่มอร์กาน่าก็หัวเราะขณะที่เธอเอามือปิดปาก

มอนทาน่ากรอกตาใส่เจอรัลด์ครั้งแล้วครั้งเล่า

“ฉันต้องทำให้เขาเมาไปแล้วแน่...ฉันหมดคำพูดแล้ว!”

มอนทาน่าส่ายหัวของเธอและถอนหายใจ

“คุณคลอฟอร์ด ผมนำรถมาให้คุณ มันอยู่ในลานจอดรถกลุ่ม C นี่กุญแจรถครับ และเจ้านายสั่งผมว่าขอให้คุณกลับไปเร็วหน่อย”

“ผมเข้าใจแล้ว คุณไลล์ ถ้าไม่มีอะไรแล้ว คุณก็ควรกลับเข้าไปได้แล้ว”

จากนั้น เด็กชายที่ยืนอยู่ข้างคาเมรอนก็ก้าวออกมา และส่ายหัวของเขาพร้อมกับหัวเราะเบา ๆ

“แม่ง...ฉันคิดว่าเขาจำคนผิดนะ!”

เจอรัลด์รู้สึกลำบากใจเล็กน้อย

“นายตลกมาก ใช่ไหม? ชื่อของนายฟังดูไม่มีอะไรเหมือนกับคลอฟอร์ดเลยทั้งนั้น!”

เด็กชายคนนั้นยังคงหัวเราะเยาะเจอรัลด์ต่อ

“โอเค โอเค พอได้แล้ว; กลับไปที่โต๊ะของเรากันเถอะและดื่มกันต่อ โอ้ จริงสิ คุณเลวิส ผมจะจัดงานรวมตัวนักเรียนเมื่อคุณว่าง คุณต้องเข้าร่วมด้วยนะครับ โอเคไหม?”

คาเมรอนขี้เกียจจะหัวเราะเยาะเจอรัลด์ เขาจึงตอบกลับมอนทาน่าแทน

“โอเค ไม่มีปัญหา เมื่อนายรวมพวกนักเรียนสำหรับการรวมตัวกันได้แล้ว ฉันจะไปที่นั่นแน่นอน!”

กลุ่มคนเห็นด้วยเล่นกัน โดยไม่ได้สนใจเจอรัลด์ พวกเขาย้อนกลับไปที่โต๊ะของพวกเขา

เจอรัลด์ตามมอนทาน่าขึ้นบ้นไดไป

“อย่างน้อยนายไม่รู้สึกละอายใจ หรืออับอายบ้างเลยใช่ไหม? ทำไมนายถึงแสดงตัวเองเมื่อผู้ชายคนนั้นเรียกหาคุณคลอฟอร์ดล่ะ? ให้ตายเถอะนะ! ฉันละอายใจกับนายมาก!”

มอนทาน่าตำหนิเจอรัลด์มากกว่าสองสามครั้งแล้วก่อนที่พวกเขาจะกลับไปที่ห้องงานเลี้ยง