มหัศจรรย์ เป็นคุณชาย ชั่วข้ามคืน นิยาย บท 392

หลังจากพวกเขาพูดคุยกันผ่านโทรศัพท์ ทันใดนั้นเจอรัลด์ก็นึกถึงคำแนะนำของพ่อของเขาที่ให้ไปเยี่ยมเพื่อนร่วมทุกข์ร่วมสุขของเขาคนนั้นจากกองทัพในมณฑลเงียบสงบนี้ เขากลับมาได้สัปดาห์กว่า ๆ แล้วและเขาก็ลืมเกี่ยวกับเรื่องนี้ไปนานแล้ว

เจอรัลด์ไม่มีอะไรให้ทำ ณ ตอนนี้ เขาจึงซื้อของฝากบางอย่างและมุ่งหน้าไปยังพื้นที่ชนชั้นสูงของมณฑลเงียบสงบเพื่อเยี่ยมเยียนคุณวิลลี่ จอง

ความสัมพันธ์ระหว่างครอบครัวของพวกเขา อย่างที่กล่าวไปข้างต้น ได้ห่างกันออกไปนานแล้วหลังจากหลาย ๆ เหตุการณ์ที่ได้เกิดขึ้นในระยะหลังมานี้

แต่พ่อของเขาเป็นคนที่มีอารมณ์อ่อนไหวมากคนหนึ่ง

เขาไม่เชื่อว่ามันได้เกิดขึ้น แต่ความเป็นจริงก็ยังคงอยู่ ในฐานะบุคคลหนึ่ง ใครจะไม่มีความรู้สึกเห็นอกเห็นใจเลยได้อย่างไรกัน?

เจอรัลด์จำได้ถึงการปฏิบัติที่แสนเย็นชาจากครอบครัวจอง ตอนที่พ่อของเขาพาเขามาด้วยเพื่อขอร้องพวกเขา เพื่อที่เขาจะสามารถเข้าโรงเรียนมัธยมปลายเมื่อหกปีก่อน

เจอรัลด์เข้าใจความรู้สึกของพ่อของเขา

แต่คราวนี้ เขาตัวคนเดียว และเขามาที่นี่พร้อมกับตัวตนที่แตกต่างไป!

เขาอยากจะรู้ว่า เขาจะเผชิญกับการปฏิบัติเช่นเดียวกันเหมือนก่อนหน้านี้หรือไม่…

ขณะที่เขาครุ่นคิดอยู่นั้น เขาก็ตระหนักได้ว่าเขามาถึงที่บ้านของพวกเขาแล้ว โดยการจำทิศทางจากความทรงจำของเขาเป็นหลักเท่านั้น

เขาเคาะประตู

“ใครคะ?”

ประตูเปิดออก และเขาได้รับการทักทายจากผู้หญิงวัยกลางคนคนหนึ่งตรงประตู

เจอรัลด์รู้จักผู้หญิงวัยกลางคนคนนี้ ชื่อของเธอคือ เลอา ทอลเบิร์ต และเจอรัลด์เอ่ยถึงเธอว่าคุณป้าเลอา เธอคือภรรยาของ วิลลี่ จอง และเธอค่อนข้างเป็นผู้นำที่มีอิทธิพลในธนาคารที่มีชื่อเสียงแห่งหนึ่ง

“สวัสดีครับคุณป้าเลอา คุณจำผมได้ไหม? ผมชื่อเจอรัลด์ และผมเคยมาเยี่ยมที่บ้านของคุณกับพ่อของผมมาก่อน!”

“อู้ว ฉันจำได้! เธอเป็นลูดชายของเพื่อนของวิลลี่ไม่ใช่เหรอ ดีแลน คลอฟอร์ด? ฉันไม่ได้เจอเธอมานานหลายปีแล้ว เธอโตขึ้นมากเลยนะ! เข้ามาก่อนสิ!”

เธอเหลือบมองไปที่ของต่าง ๆ ที่เจอรัลด์นำมาที่บ้านของเธอ

เลอาสุภาพและเป็นกันเองมากต่อเจอรัลด์

สำหรับเธอแล้ว นี่เป็นฉากที่ดูคุ้นเคยมาก ตัดสินจากลักษณะท่าทางของเจอรัลด์แล้ว เธอรู้ว่าเขามาที่นี่เพื่อขอความช่วยเหลือ

เธอวางแผนไว้แล้วว่าจะปฏิเสธเขาในภายหลังอย่างไร

แต่มันคงจะดูไม่สุภาพและหยาบคายที่จะทำมันตอนนี้

พวกเขาเข้ามาในห้องนั่งเล่น

เจอรัลด์เห็นชายวันกลางคนคนหนึ่งกำลังอ่านหนังสือพิมพ์อยู่บนโซฟาพร้อมกับไขว้ขาไว้

เขาให้ความรู้สึกราวกับว่า เขาเป็นผู้อำนวยการที่สำคัญคนหนึ่ง

เขาคือ วิลลี่ จอง คนที่เจอรัลด์เรียกว่าลุงจอง เขาทำงานเป็นผู้อำนวยการในสำนักงานการพัฒนา